God is rond:waarom voetbalschrijven belangrijk is

Onder verwijzing naar de voorbeelden, anekdotes &woorden van Coltrane, Van Gogh, Chesterton, Einstein, Mondriaan, Cruijff en Bob Dylan om je te vertellen waarom voetbal schrijven zaken.

''Heb je het verhaal gehoord over de kerk van St. Coltrane?'' Ik vraag de muzikant die me vroeg:‘ waarom voetbal schrijven? ?'

Het is een van die vragen die je zo vaak krijgt op feestjes dat je ze uiteindelijk beter kunt beantwoorden. Dit verhaal is een antwoord.

John Coltrane blies lucht in een pijp voor de kost. Hij was er ook behoorlijk goed in totdat hij begon te denken dat zijn talent zijn gedrag bevoorrechte.

Coltrane was saxofonist in de band van Miles Davis. De legendes van de jazz, Charlie Parker, Thelonious monnik, Dizzy Gillespie knipte allemaal met de vingers naar het deuntje van Coltrane. Dat was totdat onrechtvaardige roem de kromming van zijn arm pokdalig maakte met heroïnezoenen en hem in 1957 verspild op de stoeprand achterliet.

Op dit punt van het verhaal verzamelt zich meestal een kleine menigte om me heen met hun drankjes. En ik scan hun gezichten op een gezicht met een eeuwig gekrulde lip - een uitdrukking die het gevolg is van langdurige blootstelling aan cynisme.

Ik wend me tot de man die zich eerder voorstelde als datawetenschapper, en vraag hem of hij religieus is. Het antwoord is meestal ‘nee’.

Daarop zeg ik, 'Wist je dat Einstein religieus was?'

“Om te voelen dat achter alles wat kan worden ervaren iets is dat onze geest niet kan bevatten, wiens schoonheid en verhevenheid ons slechts indirect bereikt... dit is religiositeit. In die zin ben ik religieus.” Ik heb deze regels van Einstein zo vaak geciteerd dat ik ze nu uit het hoofd heb geleerd. En een goed geheugen helpt anekdotes, net als voorbeelden.

Denk aan klassieke natuurkunde:massa vermenigvuldigd met de versnelling van een bal die op de aarde valt. Door de gegenereerde kracht zou de bal nog eens drie meter moeten stuiteren wanneer hij de grond raakt. Dit is, natuurlijk, zonder rekening te houden met de windsnelheid, de hardheid van de grond of de fluwelen dauw op het gras, verder helpen bij het stuiteren.

Denk aan Dimitar Berbatov:een Bulgaarse voetballer met zigeunerbloed en modderblauwe ogen. Een exhibitionist met de lijst van een uitgehongerde dadaïst die zich bezighoudt met het schilderen van Franse meisjes. Zijn beweging is zo ingetogen als de kleur grijs, en onder de oppervlakte zoals de wateren waar meervallen glijden. Stel je zijn voet voor, gehuld in een heldere voetbalschoen, die vallende bal wiegen met een kus:een zachter soort natuurkunde. Rockabye schat, zoete dromen.

Stel je de stilte voor van de oceaan die kabbelt op de kiezelstenen op een strand. Focus op het zekere lot van een erwt gevangen door een vork, met een achtergrond-chaos van aardappelpuree en ham. Stel je de tijdelijke pauze voor van Robert Lewandowski nadat zijn noppen de bal achter hem harken, de hele verdediging van Mainz en de draaiing van de aarde op het verkeerde been zetten, kompasnaalden laten trillen.

Overweeg het raadsel van wetenschapper Andrey Kolmogorov:de kwestie van turbulentie - een kracht die nog moet worden gekwantificeerd. Een raadselachtige werveling van vloeistofdynamica en chaostheorie. Het wordt waargenomen in alledaagse verschijnselen:branding die op een zandstenen klif crasht, kajakwaardige stroomversnellingen van schuimig schuimend water, golvende onweerswolken, de schoorsteenrook uit Pink Floyds meest lucide dromen - allemaal tentoongesteld in een voetbalwedstrijd en in kunst.

Net als wiskunde en kunst, uitgedrukt in en door alle dingen, voetbal is waar vloeiendheid van beweging wordt uitgedrukt door beweging zelf; door stilte en door snelheid.

Wetenschappers zullen ooit de principes van turbulente vloeistofstructuren vinden waar de Venn-diagrammen van wiskunde en waanzin elkaar overlappen. En als ze die hoofdruimte maar lang genoeg delen, ze beginnen achter de gordijnen van de eenoorige Van Goghs geest te gluren.

"The Starry Night" was Van Goghs uitzicht op de provincie St. Remy vanuit een raam met ijzeren tralies in het Sint-Paulusgesticht. Gecodeerd in de slagen van wervelende wolken en sterrenlicht, hij beschreef de patronen van de wildste dromen van de Duitse natuurkundige Werner Heisenberg.

Het was Heisenberg die zei:“Als ik God ontmoet, Ik zal hem twee vragen stellen:Ten eerste, waarom relativiteit? Tweede, waarom turbulentie? Ik geloof echt dat hij als eerste het antwoord zal hebben."

Van Gogh, met een halve voet stevig vast in een psychose, de tweede vraag op canvas afgebeeld, zestig jaar voordat Kolmogorov zijn eerste vergelijking op de krijtborden van de Staatsuniversiteit van Moskou schreef. De onschuld van kunst die in het volle zicht verborgen was, werd schuldig bevonden aan de ultieme samenspanning met God.

Dit is het concept van Gesamtkunstwerk (universele kunst). Een term die voor het eerst werd bedacht door componist Richard Wagner, begiftigd met het idee dat kunst, zoals wetenschap, kan een viering zijn van een gemeenschap met het universum - een wonder.

Denk aan Johan Cruijff, nog een Nederlandse impressionist minus één verminkt oor. Of Piet Mondriaan, bekend om zijn précisément in zijn slagen. Beide schilders, na een mode, en theoretici die worden beschouwd als de grootste kunstenaars van de 20e eeuw in hun respectievelijke vakgebieden. Men schilderde patronen met de borstel, de ander met de bal.

Zowel Cruijff als Mondriaan vertrokken vanuit figuratief impressionisme in respectievelijk hun voetbal en kunst, naar een steeds abstractere stijl, een punt bereikten waarop hun artistieke vocabulaire werd teruggebracht tot eenvoudige geometrische patronen.