Highland Fling | Een Schots skate-avontuur

Er is geen betere manier dan de noordkust van Schotland in hoe ik me voel, het unieke gevoel van verwondering gecombineerd met de meest frisse lucht, opent een nieuw deel van mijn brein, alleen gereserveerd voor mijn bezoeken daar.

Ik ga naar een plaats genaamd Skerray (vlak bij de NC500, hoewel dat slechts een recente branding is) sinds ik een jong meisje was, en mijn familie heeft al meer dan 60 jaar een band met het land en de mensen. Mijn perspectief ervan is uniek voor mijn kindervakanties en meer recentelijk avonturen rond de NW-kust in mijn Mazda Bongo. In mijn gedachten is het de ultieme open ruimte en het gevoel van vrijheid.

Geografisch gezien is Sutherland een ruig, maar bewoonbaar gebied van het vasteland van Schotland, met een grillige kustlijn die zich kilometers ver uitstrekt tot aan Cape Wrath, singletrack-wegen die je naar het noorden of zuiden leiden, kronkelend door het open land, langs lochs en lochans, Beinn's en Brae's.

Als fotograaf heb ik gedroomd om het perspectief van een skateboarder uit te nodigen in dit wilde landschap om te zien wat ze van het land zouden maken, welke gladde(re) oppervlakken ze zouden kunnen vinden. Beton is schaars en daarom ben ik zo dol op het gebied. Wanneer je in Sutherland bent, realiseer je je hoe klein je bent als een enkelvoudig mens; de enorme omvang, kracht en schoonheid van het land in zijn natuurlijke vorm is onbegrijpelijk en is de dominante kracht.

Dus terwijl de herfst zijn deken over de zomer wierp, sprong Helena Long op de trein van Kings Cross naar Inverness, met haar eigen perspectief op Schotland, en nooit de NW-hoek bezocht. Haar board onder haar arm, een kleine rugzak en een paar t-shirts. Al het andere dat ze nodig had, zou bij haar zijn in Inverness, terwijl we in het busje op pad gingen om te verkennen, met een papieren kaart van Schotland en mijn vooraf gedefinieerde routeconcept om met de klok mee te gaan. Onze perspectieven bundelden hun krachten en daar gingen we.

Binnen een uur kwamen we Loch Glascarnoch Dam tegen, waar ik als kind elk jaar op vakantie was geweest. Een monsterlijke ontwikkeling, die de natuur stopt, een lelijke site (en naar mijn mening zinloze, volg Save Our Rivers voor meer informatie), maar een skatebare.

Terwijl de zon onderging over de heuvels en de beschadigde rivieroever, kon ik in ieder geval genieten van de schoonheid van het moment en Helena's skateboarden.

Als je de kust bereikt en noordwaarts gaat langs Ullapool, ben je in het geologisch reservaat, het land van Inverpolly, waar (je kunt je nog steeds voorstellen) dinosaurussen vrij rondlopen. Stapels uitzicht en verspreid land, gevuld met dromerige meren.

In 1984 werd de Kylesku-brug geopend. Daarvoor moest een veerboot je 120 meter over Loch a’ Chàirn Bhàin brengen. Voor mijn huidige reizen en het skaten van Helena ben ik dankbaar voor deze brug, erkend als een innovatief ontwerp door HIstoric Scotland, de v-vormige poten, ontworpen voor minimale impact op het milieu, zorgen ook voor een visueel opvallende skateplek en een opname die ik had altijd van gedroomd. Helena klom de stenen ladder op, die door skaters voor haar was geplaatst en werd een minuscuul stipje dat werd geabsorbeerd door de enorme schaal van de brug. Er is hier geen concurrentie met het uitzicht.

De rest van de weg naar het noorden en langs de kust, zouden pieren onze geest verleiden om te stoppen, de mijne voor de foto's en die van Helena voor het schaatsen. Maar meer nog, een gecombineerd geloof in regelmatig pauzeren om te verkennen, van het uitzicht te genieten, wat stenen te scheren, thee te zetten in het busje en wat te eten. Ontbijt op Scourie Pier, lunch op Talmine Pier, diner op Skerray Pier. We brachten de laatste avond door op de Kyle of Tongue, uitkijkend over Ben Loyal, Ben Hope en Castle Varrich, de oude zetel van het hoofd van de Mackay-clan, wiens nakomelingen je nog steeds in het gebied zult ontmoeten.

De weg tussen Tongue en Crask is een landinwaarts enkelvoudig mager pad, dat door verlaten openheid loopt, soms zie je kilometers lang geen andere auto en als je dat doet, schrik je. Het was onze zuidelijke route terug bergafwaarts naar Inverness en naar de felle lichten van de steden. We steken enkele van de oudste stenen bruggen over, ooit te paard genomen, nu omgedraaid door Helena.

“Als je maar hard genoeg kijkt en je geest openstelt voor nieuwe mogelijkheden, plekken, plaatsen en situaties, zal er altijd iets te skaten zijn. Als je stopt en een pauze neemt, weet je nooit waar je jezelf zou kunnen bevinden. Het kan zijn dat je wakker wordt van een dutje in de heide in de Schotse Hooglanden” – Helena Long (@helenalegslong)

Bekijk meer foto's van Hannah op whatmakesagoodphoto.com

Volg het goede werk van Save Our Rivers, die ons bewust maakt van onze noodzaak om onze laatste vrij stromende rivieren en wilde plaatsen te beschermen:saveourrivers.org

Ter nagedachtenis aan Elizabeth "Babe" Mackay.

**********

Voor meer informatie over ons Schotland-nummer

[Highland Fling | Een Schots skate-avontuur: https://nl.sportsfitness.win/recreatie/Skateboarding/1002048798.html ]

>>Tony Hawk in tranen vertrokken na landing 'Last Ever' Ollie 540

>>30 grappige skateboardmemes