WEG-dagboek 21 september:een te brede rivier

Olympische kwalificatie voor Canadese springpaarden zal nog een jaar moeten wachten. De meisjes en jongens konden het deze keer gewoon niet slingeren. De kansen waren natuurlijk tegen hen. Slechts drie foutloze ronden zouden hen naar de kwalificatiepositie hebben gebracht en de ballon van Australië hebben doorboord. De beweging in de top tien was beperkt tot twee plaatsen, maximaal drie (Zwitserland zakt van eerste naar vierde). Het enige team dat na de eerste ronde van donderdag niet in de top zes stond en die felbegeerde kwalificatieplaats won, was Australië, tot grote ergernis van Ierland.

Erics beslissing om niet te springen was volkomen logisch. Hij vertelde ons gisteren dat hij niet van plan was deel te nemen aan de individuele competitie als hij door was. "Ik ben hier voor het team", zei hij. Omdat hij de positie van het team niet kon verbeteren, was er geen reden om Chacco Kid het parcours te laten zien. Daarover gesproken, ik heb tot nu toe geen enkele negatieve opmerking gehoord over de cursussen van Alan Wade.

Ik denk dat onze chef de mission, Jon Garner, Canada's WEG-ervaring vrij positief samenvatte, dus ik ga zijn woorden lenen. “Ik denk dat deze week heeft laten zien dat we een heel goede kerngroep hebben van ruiters en paarden met potentieel. Aan het eind van de dag, welk paard Eric ook berijdt, zal presteren. Je kunt altijd op hem rekenen. Het leek me dat Darko gewoon een beetje zonder benzine kwam te zitten. Die ene spoorlijn verwekte een andere die een andere verwekte. Hoe ze deze week hebben gepresteerd, is ronduit bewonderenswaardig. Kara is beter en beter geworden en op haar leeftijd om deze ring in te marcheren en te kunnen presteren, laat me zien dat er een ruiter is, duidelijk, met een enorm potentieel voor de toekomst. En met Mario werd het beter en wat een manier om te eindigen. We dachten dat het misschien een jaar te vroeg was voor Bardolina om binnen te komen, maar ze is in de baan gegroeid; ze is er naar toe gestegen. Ik kijk uit naar Tokio, ik ben er eigenlijk best optimistisch over, moet ik zeggen."

Ik zal je echter iets voor niets vertellen. De Pan Ams in Lima worden een moeilijk tweede schot. De Pan American Games zullen niet meer de walkover zijn die ze ooit waren. Gelukkig zal de druk van de VS zijn om zich daar te kwalificeren met hun gouden medaille overwinning hier vandaag, maar Brazilië, Colombia, Mexico en Argentinië waren echt niet zo ver van het tempo.

Leven na

De echte luxe van deze opdracht is dat je zoveel interessante mensen ontmoet en opnieuw ontmoet. Het is eigenlijk ongelooflijk dat er na 32 jaar in deze business nog steeds zoveel paardenmensen in managementfuncties rondlopen die in die tijd op het circuit sprongen. Kijk maar naar de line-up van chefs d’equipe. Mocht je teammanager willen worden, dan lijken er heel wat mogelijkheden te zijn. Je hoeft niet eens aan dezelfde kant te staan, qua nationaliteit. Rob Ehrens, de oude en geliefde Nederlandse chef d'equipe, de Amerikaanse Robert Ridland, de Duitse Otto Becker, onze eigen Mark Laskin en de Groot-Brittannië's Di Lampard zijn enkele van de meest opvallende uitzonderingen op de migratie over de lijnen van nationale partijdigheid. In Tryon hebben we voormalig Braziliaans wereldkampioen Rodrigo Pessoa die de Ieren regisseert; Zwitser Philippe Guerdat, vader van Steve, omgaan met de Fransen; Duits icoon Paul Schockemohle die de Japanners coacht; Stanny van Paesschen uit België, voormalig Saudi-manager en nu de Mexicanen aan het mankeren; Jean Marc Nicolas uit Frankrijk voor Colombia, Peter Weinberg uit Duitsland voor België, en voormalig Brits team trouwe Helena Stormanns (zus van Iron Maiden-zanger Bruce Dickenson, woohoo!) voor Nieuw-Zeeland.

[WEG-dagboek 21 september:een te brede rivier: https://nl.sportsfitness.win/Spectator-Sport/Horse-Racing/1002052255.html ]