Filmrecensie - Kaakbeen (2017)

Jimmy McCabe (Johnny Harris) was een kampioen jeugdbokser met topvooruitzichten wiens leven een slechtere wending nam. Op een dieptepunt en op zoek naar troost op de bodem van een fles, besluit hij terug te keren naar de enige vaardigheid die hij heeft.

Ver voorbij de leeftijd waarop iedereen hem als een kanshebber zou beschouwen, wendt hij zich tot promotor Joe Pagett (Ian McShane) om hem een ​​kans te geven in gevechten zonder vergunning - ondanks de afkeuring van William Carney (Ray Winstone), de eigenaar van Jimmy's sportschool.

In het traditionele formaat van een boksfilm gaat de jager van boven naar beneden en vecht hij zich een weg terug naar verlossing, maar het is zeldzaam om een ​​film te vinden waarin de hoofdpersoon met niets begint. Veel minder luchtig dan sommige boksfilms, het is misschien niet de beste film op vrijdagavond, maar Harris' portret van Jimmy doet je beseffen hoe ver mensen kunnen vallen. Je hebt medelijden met Jimmy en de barrières die hij meestal voor zichzelf heeft opgeworpen, maar je krijgt ook het echte gevoel van hoop en verlossing dat hij heeft als hij zichzelf weer omhoog sleept, klaar voor een nieuwe ronde.