Emma Coburn:de klim naar de top

Coburn_EmmaQ-London17.jpGEmma Coburn, foto door PhotoRun.net

9 augustus 2017

Londen, Engeland

In de ontwikkeling en progressie van atletiektalent van wereldklasse, zijn sommige artiesten [bijv. een Allyson Felix; misschien een christelijke Coleman] kan rechtstreeks op het wereldtoneel stappen en snel succes ervaren. Voor anderen vindt die evolutie van nationale winnaar tot invloedrijke mondiale atleet - of helemaal niet - plaats op een ander tijdschema. Denk er eens over na:het is niet ongebruikelijk dat een Amerikaanse atleet [bijv. een Galen Rupp; een Nick Symmonds; en mogen we nu een Phyllis Francis toevoegen] om een ​​dominante artiest te zijn in zijn of haar eigen land, maar zich verder moeten ontwikkelen, vertrouwen opbouwen en soms zelfs leren racen en concurreren in de ijle sfeer van een wereldwijd kampioenschap om succes te behalen op een wereldwijd niveau. Dat is altijd zo geweest.

Als ze worden geconfronteerd met de binnenlandse/wereldwijde uitdaging, zijn er natuurlijk enkele atleten die de overstap gewoon niet kunnen maken. Maar iemand die dat zeker heeft, is de Amerikaanse steeplechase-recordhouder en Olympisch bronzen medaillewinnaar Emma Coburn. De inwoner van Colorado schreef een indrukwekkende collegiale carrière aan de Universiteit van Colorado en behaalde een NCAA steeplechase-titel. Als postcollega ging Coburn door met het verfijnen van haar vak onder het toeziend oog van langeafstandsgoeroe Mark Wetmore, terwijl ze indrukwekkende vooruitgang bleef ervaren. Ze is binnenlands succes blijven proeven als 6-voudig nationaal kampioen steeplechase. Op het internationale toneel was het succes van Coburn meer afgemeten, maar niettemin vooruitstrevend. Op de wereldkampioenschappen van 2011 in Daegu werd ze 10e in de steeple-finale. Op de Olympische Spelen van Londen het jaar daarop klom ze op naar de 8e plaats in de kampioenschapsrace van de steeplechase. In 2014 - een niet-kampioenschapsjaar - vocht Coburn met de besten in verschillende Diamond League-wedstrijden en eindigde hij twee keer als 2e. Op het WK 2015 in Peking was ze opnieuw een steeple-finalist en eindigde ze nu als 5e. Coburn kroop naar de medaillespiegel. En in de Rio Games van '16 werd haar doorzettingsvermogen beloond toen ze het podium behaalde met een 3e plaats.

In een toevallige ontwikkeling in de aanloop naar de eerste ronde van de steeplechase in deze kampioenschappen, trok Coburn de 3e en laatste heat, terwijl haar Amerikaanse teamgenoten - opkomende jonge sterren Colleen Quigley en Courtney Frerichs - zou racen in de eerste twee. Dit zou Olympisch bronzen medaillewinnaar de kans geven om haar landgenoten te zien strijden en van de eerste twee heats het tempo en de timing te leren die zouden leiden tot tijdkwalificaties. Maar het mocht niet zijn. "Het was echt vreemd. Het mooie van in de 3e voorronde zijn, is dat je altijd de tijden kunt zien die voor je liggen. Maar toen we in de Call Room waren, lieten ze ons niet naar het scherm kijken en zeiden dat het een oneerlijk voordeel," riep Coburn uit. "En ik zei dat dat het punt is om in de 3e manche te zijn - dat is de regel van de sport! [Getuige zijn van de prestaties van atleten in de eerdere manches] is geen bedrog", voegde een verbijsterde Coburn eraan toe, terwijl hij nog een ander voorbeeld aanhaalde van wat velen hebben geklaagd dat ze onnodig agressief waren tijdens deze kampioenschappen.

Het bleek dat Coburn haar race had beëindigd en zich in de gemengde zone bevond voordat ze te horen kreeg dat Frerichs een onstuimige 9:25.14 had gelopen om een ​​automatische kwalificatie voor de 3e plaats te behalen en dat Quigley's Big Q-inspanning [een schijnbare 3e plaats in 9:39.3] werd weggenomen toen ze werd gediskwalificeerd voor een lijnovertreding die uit de laatste watersprong kwam.

De inbeslagname van de Call Room had ook gevolgen voor Coburn in haar race. "Dus ik liep mijn hitte blind. Ik wist dat de eerste heat langzaam was gegaan. Maar ik wist niet hoe snel ik moest gaan. Ik hoopte achter mensen te zitten en niet te hoeven werken." Maar Coburn's hitte rolde anders uit. "Die eerste K [3:13] was zo traag. En in de tweede K [3:09/6:22] nam ik het een beetje over, maar ik wilde niet te veel moeite doen. Dus we moesten om een ​​beetje snel te sluiten om het tot een kleine groep te brengen. En ik wist niet of ik 9:25 moest rennen - was dat de kwalificatie of niet? Dus de laatste 100 probeerde ik in die top 3 te komen , en niet 4e." Geen zorgen. Die bescheiden snelheidsinjectie duwde Coburn over de streep in een gemakkelijke 9:27.36, een 2e plaats die haar een automatische kwalificatie opleverde voor de finale van vrijdag.

Er was wat terughoudend gemopper door steepers in de mix over het beperken van de automatische kwalificatie per heat tot alleen de top 3 finishers per heat. "Ja. Misschien zou 4+3 het meest logisch zijn", bood Coburn aan, die nu wordt gecoacht door haar verloofde Joe Bosshard. "Om eerlijk te zijn, de vrouwentoren is momenteel zo topzwaar bij de Kenianen en Ruth Chebet en na 9.20 uur valt het echt weg. Er is een grote groep vrouwen die tussen 9.16 en 9.22 uur loopt. Dus Ik weet niet of een andere manier van kwalificeren die vrouwen zou helpen of pijn zou doen. Het is behoorlijk topzwaar om 9.20 uur en lager."

Coburn heeft nagedacht over wat er zou kunnen gebeuren als de finale van vrijdag van start gaat. "Ik denk dat het snel gaat. Ik denk dat ik er klaar voor ben om snel te zijn", zegt ze zonder aarzelen. "Beatrice [Chepkoech uit Kenia] liep 8:28 voor een vlakke 3K in Monaco. Dus ze is op dit moment een van de beste ter wereld. Dus ik denk dat ze het snel gaat maken.

De 26-jarige tweevoudig Olympiër is zich terdege bewust van de reis van vooruitgang die ze heeft afgelegd om tot het wereldwijde hoogtepunt van haar evenement te zijn gestegen. "De medaille is iets waar ik erg trots op ben en blij mee ben", zegt Coburn, terugkijkend op haar Amerikaanse recordprestaties in de Rio-torenspitsfinale die haar het brons opleverde. Toch weet de voormalige NCAA-kampioen dat haar Olympische medaille echt het resultaat was van een reeks incrementele stappen onderweg. "Maar teruggaand naar 2014, vocht ik om de overwinning in veel Diamond League-wedstrijden. En het was geen kampioenschapsjaar, maar dat jaar was echt het moment waarop ik mezelf aan de top van het spel begon te zien en met de topvrouwen. En de steeplechase is de afgelopen 18 maanden echt veranderd en ik heb niet het gevoel dat ik ergens op dat podium gegarandeerd ben alleen vanwege die bronzen medaille. Ik moet er elke dag voor werken." Hoewel haar Rio-brons Emma Coburn geen recht geeft op een podiumplaats, weet Emma dat de Olympische medaille een zichtbare herinnering is dat ze het bewezen vermogen heeft om daar te komen.

[Emma Coburn:de klim naar de top: https://nl.sportsfitness.win/sport--/Track---Field/1002054966.html ]