Rijdend drama

Oh mijn god, wie had gedacht dat er zoveel drama was in de autowereld. We hadden onze buik vol vandaag, op en naast het marathonparcours. Eerst werd Christoph Sandmann uit Duitsland uitgeschakeld nadat een van zijn wielrenners uitgleed en in hindernis 5 viel. Wanita verstrikt in het harnas, had hulp van buitenaf nodig om haar weer op de been te krijgen. Het is nooit een comfortabel moment wanneer een paard naar beneden gaat, maar het is nog verontrustender wanneer het paard is vastgemaakt aan een koets en drie stuurlieden. Met Wanita is het trouwens prima.

De afgebroken kabel Met de lege schermen op de achtergrond.

Aan de overkant bij de jachthaven, een van de twee waterobstakels, slaagden de Amerikaanse chauffeur Misdee Wrigley-Miller en haar team erin een coaxkabel in een wiel te vangen en deze rond het obstakel te slepen voordat het knapte, waardoor de livestream naar de videoschermen op de cursus. Het verbaast me zeer dat er geen protest is ingediend, maar er mogen geen kabels in het pad van paarden worden gelegd, tenzij ze volledig zijn begraven, zodat ze niet kunnen worden gestoord. Het is gewoon gezond verstand.

KNHS-pers agent Charlotte Gunnink verscheurt de derde reeks "officiële" resultaten nadat ze haar derde herziene persbericht heeft vernietigd.

Dus terug in het mediacentrum was er nog meer rompslomp over de officiële resultaten voor het team en het individuele klassement. De eerste resultaten plaatsten Nederland op de eerste plaats, de VS op de tweede en België op de derde plaats. Ongeveer twee uur verstreken voordat de aankondiging van een andere uitslag:VS eerst, België tweede en Nederland derde. Natuurlijk had iedereen tegen die tijd een kopie, gepost of op verzenden gedrukt in hun persberichten. Menselijke fouten waren blijkbaar de schuld. Iemand heeft ergens de verkeerde nummers in de verkeerde kolom gezet en de voorzitter van de grondjury heeft ze zonder echt goed te kijken afgetekend. Dus dan wordt de kopie herschreven en opnieuw gepost volgens de nieuwe resultaten. Een uur later is er weer een aankondiging. Nee, die tweede resultaten waren verkeerd! Het is eigenlijk de VS eerst, Nederland, de tweede en België, de derde. WWWWHHHAAAATTTT?? Een paar minuten nadat ik mijn haar had uitgetrokken, ging ik vragen WTF was er aan de hand? Kunnen we alsjeblieft een verklaring hebben voor al deze verwarring. Het antwoord:De tweede versie van de resultaten is de juiste versie. Een beroep van Bram Chardon dat de Nederlander naar de zilveren medaille zou hebben gebracht, werd door de Terreinjury afgewezen. Waarom? Omdat hij het te laat heeft ingediend!!

NEDERLANDS GOUD

Voor het eerst in de geschiedenis van Para versloeg het Nederlands team de Britten voor teamgoud. Na de Spelen van Londen 2012 is de Nederlandse Bond meer gaan investeren in hun Para-dressuurprogramma. Twee medailles in Londen werden zeven in Rio, maar het was pas in Tryon dat ze de Britten konden verslaan. Volgens Maarten van de Heyden, topsportdirecteur van de federatie, is het jaarlijkse budget voor paradressuur 200.000 euro (CAN $ 304.345). Een derde komt van de Federatie, terwijl 70% wordt betaald door het Nationaal Olympisch Comité. Het bedrag dekt het salaris van de bondscoach, reiskosten en opleiding. Paradressuur is ook geïntegreerd met de Olympische disciplines in het Talentplan van de federatie, dat jonge ruiters voorbereidt op internationale sport.

TEAMWERK MAAKT EEN DROOMWERK

de formidabele Clive Milkins, de man achter het onvergelijkbare succes van Groot-Brittannië, en werkt nu aan dat van Canada.

Het Canadese budget voor paradressuur ($ 558.966 in 2017) is aanzienlijk meer dan dat van Nederland. In feite ontvangt alleen Jumping ($ 906.177 in 2017) meer financiering. Hoewel onze Para-dames hier bij WEG geen medaille hebben gewonnen, zijn hun kansen om dat in de toekomst te doen groter geworden met de komst van de formidabele Clive Milkins, de man achter het onvergelijkbare succes van Groot-Brittannië.

Clive coachte Sophie Wells, die op 28-jarige leeftijd meer Wereld-, Paralympische en Europese medailles heeft dan jaren, evenals twee andere Britse atleten die in Tryon strijden:Natasha Baker (team- en individueel zilver) en Erin Orford (teamzilver). Ze begonnen allemaal te rijden bij het Therapeutic Riding Centre dat Clive al meer dan 20 jaar in het VK runde. "Sophie kwam toen ze 13 was en ze was een heel slimme maar uitgedaagde jongere", herinnert Clive zich. " Ik dacht gewoon 'wauw' ze heeft de X-factor. We gingen naar Athene toen ze 16 was en iedereen zei dat ze geen medaille zou winnen en ik zei 'oh ja, dat zal ze wel.'” Sophie won inderdaad een bronzen medaille en volgde dus nog 28 medailles, waarvan 20 gouden, in de daaropvolgende 14 jaar.

“Als je negen keer goud krijgt met een paard dat je helemaal opnieuw hebt getraind, heb ik eigenlijk besloten wat er nog meer met het Britse team moest gebeuren? Ik had nieuwe doelen nodig. Een nieuwe uitdaging.”

En die uitdaging is het opnemen van het Canadese Para-team en hen naar het podium begeleiden.

“Mijn echte liefde is om kinderen en volwassenen van therapeutisch rijden naar de sport van Para rijden te brengen. Ik geloof heel sterk dat er zonder de basis geen toekomst is.”

Toen Clive naar het Canadese systeem keek, vond hij "Prachtige coaches, echt goede atleten en lieve paarden." De componenten waren er, ze hoefden alleen nog maar aan elkaar te worden getrokken. “Canada heeft me een geweldige kans gegeven om een ​​goed programma op te bouwen. Het gaat erom dat je de beste bent die je kunt zijn met de talenten die je hebt; of het nu de koets is, of de bruidegom, of het paard. Met zo'n systeem wordt beter steeds beter."

Met één ruiter in Florida, één in Engeland, één in Toronto en één in BC, zou het niet in het belang zijn van het welzijn van paarden of atleten om ze regelmatig bij elkaar te brengen. Daarom bezoekt Clive elke ruiter één keer per maand en brengt hij een paar dagen door met elke atleet, waar hij clinics geeft en met coaches en grooms praat. In de aanloop naar kampioenschappen neemt hij een vier- of vijfsterrenjury mee, "zodat de atleten leren dat ze niet eng zijn en dat het geen zij en wij-situatie is."

"Deze sport zal alleen evolueren als juryleden met atleten praten en atleten met coaches praten over ieders behoeften en we doen het allemaal samen en dat is echt mijn plan voor Equestrian Canada."

[Rijdend drama: https://nl.sportsfitness.win/Spectator-Sport/Horse-Racing/1002052250.html ]