Champery 2011 | Herziening van Danny Hart's iconische wereldkampioenschap winnende run

Zelfs als je niet van mountainbiken houdt, gaat Danny Hart's run op Champery in 2011 verder dan sportvoorkeuren en verovert het hart op die manier die alleen de meest elite en speciale momenten kunnen.

Het is het soort run dat, eenmaal gezien, niet vergeten kan worden, het soort moment dat je, dankzij Rob Warner en Nigel Page's eindeloos citerende commentaar, in een oogwenk kunt reciteren alsof het een bekend stuk is. gesproken woord.

"Danny, blijf op je fiets!"

“Kijk eens naar de zweep! Wat in godsnaam?!”

"Hoe gaat Danny Hart zitten met zulke grote ballen?"

Harts inspanning bij Champery in 2011 is de 'Anchorman' van mountainbiken, een stukje audiovisuele inhoud waarbij de geuite lijnen evenzeer in de geest blijven hangen als de iconische actie die op het scherm plaatsvindt. Je zou het op mute kunnen kijken en er nog steeds van genieten, maar diep in je buik weet je dat het nog beter is als je het volume helemaal op 11 hebt gedraaid; hoe luider, hoe beter.

Een van de meest memorabele momenten in de geschiedenis van downhill mountainbiken vond plaats in Wallis, in Champery, bijna een heel decennium geleden. 4 september was een natte en wilde dag in het zuidwesten van Zwitserland en de omstandigheden zorgden ervoor dat het parcours, dat al bekend stond om zijn technische moeilijkheidsgraad, zo hoog was gestegen dat enkele van de beste racers ter wereld moeite hadden om iets neer te zetten. die op hun beste werk lijken.

Bij vroege deuren hadden Damien Spagnolo, Sam Blenkinsop en Brendan Fairclough een aantal geweldige runs neergezet. Op een gegeven moment stond Fabien Barel, die met vier gebroken ribben reed en tijdens zijn laatste Wereldkampioenschappen ooit op de tweede plaats (hij eindigde uiteindelijk als 10e).

Terwijl de omstandigheden door de regen verslechterden, slaagden wereldklasse rijder na wereldklasse rijder er niet in om een ​​schone run neer te zetten. Toen Hart, toen 19 jaar oud, zich aan de start voorbereidde, was er verwachting rond de zeer getalenteerde persoon, die de hele week goed had gereden, maar ook geen garantie dat hij het zou kunnen bereiken waar velen voor hem die dag hadden niet in staat geweest. Hart kon het echter niet alleen aan. Hij was de baas.

“Dit is het gevaar man voor mij. Dit is de man waarvan ik denk dat hij hem vanmiddag zou kunnen winnen", zegt Rob Warner terwijl Hart (ook bekend als de 'Redcar Rocket') het aftrapt.

Wat volgde, vanaf dit punt, was niet alleen een overwinning. Het woord 'winnen' op zichzelf doet geen recht aan de buitengewone gebeurtenissen die zich in de volgende 3 minuten en 42 seconden rijden afspeelden. Dit was een overwinning die zo buiten de grenzen van de geloofwaardigheid lag, waardoor regelmatig winnen op een gelijkspel leek.

Bij de eerste split was Hart een ongelooflijke 4,5 seconden voor. Bij de tweede split was Hart een nauwelijks aannemelijke 10 seconden voorsprong. Hart laadde op en laadde hard op; moed, kalmte en vaardigheid gecombineerd om een ​​meesterwerk voor alle tijden te creëren.

Het publiek kan niet geloven wat ze zien, en ook Warner en Page wier steeds opwindender geschreeuw het geluid van de berichtgeving verandert in een voortdurende kreet van ongeloof. Ze zien hoe een held van eigen bodem de oppositie verwoest, en ze vinden het geweldig.

Voordat hij finishte, gooit Hart een enorme zweep en passeert hij de finish met een verbluffende 11.69 seconden voorsprong op Spagnolo als tweede. De toeschouwers worden wild en de feestelijke scènes duwen Page en Warner over de rand. Het gevoel dat er iets ongekends aan de hand is, is allesoverheersend, een echte 'waar was je toen het gebeurde'-aura die er zelfs nu van af komt.

Als je de run geïsoleerd bekijkt, al die jaren later, is het gemakkelijk om te vergeten dat er eigenlijk nog drie renners over waren. Hart lijkt op dat moment gewoon volkomen onaantastbaar. Klus geklaard. Zet hem nu al op het podium.

Met het talent van Gee Atherton, Greg Minnaar en Aaron Gwin die nog moesten komen, was er nog tijd voor een onwaarschijnlijke wending in het verhaal bij Champery. Misschien om te onderstrepen hoe ongelooflijk Hart's prestatie was, had Gee moeite om gelijke tred te houden en was 11 seconden terug bij de eerste splitsing. Hij crashte meer dan eens en eindigde 52 seconden terug op de 52e plaats. Minnaar was 9,14 seconden terug bij de eerste split en kon niet dichtbij komen - hij eindigde als 8e.

Na Minnaar was Gwin het enige dat tussen Hart en glorie stond. Opmerkelijk was dat Gwin minder dan een seconde achterstand had na de eerste splitsing en Hart een serieuze run voor zijn geld gaf. Maar nadat hij crashte en verstrikt raakte in het net, viel hij onvermijdelijk weg en eindigde op de 12e plaats.

Hart had het gedaan. Hij had een WK-race met bijna 12 seconden gewonnen.

Wallis heeft in de loop der jaren veel mountainbike-actie gezien. Voor zowel professionals als amateurs heeft de regio een reputatie opgebouwd als een plaats van wereldklasse om te fietsen. Geen, en we bedoelen geen van de renners die zijn paden hebben gesierd, heeft het ooit gedaan zoals Hart die dag in 2011 deed. Onvergetelijk.

[Champery 2011 | Herziening van Danny Hart's iconische wereldkampioenschap winnende run: https://nl.sportsfitness.win/recreatie/Mountainbiken/1002049068.html ]