Hoe het is om de noordoostkust van Amerika te bevaren temidden van een pandemie

De realiteit van zeilen langs de noordoostkust te midden van Covid-19 en de BLM-beweging.

Inhoudsopgave: show 1 De realiteit van zeilen langs de noordoostkust te midden van Covid-19 en de BLM-beweging. 2 Cape May, New Jersey 3 Haven van New York 4 Martha's Vineyard 5 Maine

Veteraan uitgezonden journalist, Rosa Linda Román (NewMexicast.com) woont met haar man en 3 kinderen op de zeilcatamaran s/v Dawn Treader. Zoals veel cruisers was het gezin van plan om het orkaanseizoen in Grenada door te brengen, maar Covid-19 veranderde alles.

Met de meeste eilandstaten gesloten, zeilden ze in plaats daarvan ten noorden van de orkaansteeg en ontdekten dat ze de noordoostkust van de VS verkenden, net toen Amerika een race-gerelateerde gewetenscrisis betrad. In deze Extreme Nomads-gastpost deelt Rosa Linda indrukken van die reis.

---

Zittend op de flybridge van s/v Dawn Treader in Blue Hill, Maine, VS, met een zacht briesje dat door mijn haar waait, zon op mijn gezicht, golven die tegen de romp klotsen en onze trouwe Duitse herder, Nala, nestelde zich naast me, het is moeilijk voor te stellen dat er ergens ter wereld onrust is op dit moment.

Maar zelfs in de rust van deze vredige haven ben ik me er terdege van bewust dat wij mensen midden in een wereldwijde pandemie zitten, terwijl wij Amerikanen ook navigeren door de langverwachte beweging om het systemische racisme uit te roeien waarop onze natie is gebouwd.

Deze rustige verankering is als een metafoor voor de wereld van nu.

Als we te lang in ons vredige comfort blijven zitten, zullen we er snel aan herinnerd worden hoe snel de getijden kunnen keren en hoe woest Moeder Natuur kan zijn.

Gisteren nog, op sociale afstand rond een kampvuur met nieuwe bootvrienden op het magische Buckle Island, keken we met afgrijzen toe hoe ons anker loskwam en ons drijvende huis snel naar de verre kust begon te bewegen zonder iemand aan boord. Mijn man, Nathan en de 15-jarige dochter Ahava sprongen in de bijboot, onderschepten onze boot, startten de motoren en redden de dag. Ik krimp ineen bij de gedachte aan wat er zou zijn gebeurd als we niet hadden opgelet.

De afgelopen twee maanden, terwijl ik in deze ongekende tijden langs de noordoostkust van Amerika zeilde, vraag ik mezelf dagelijks af:"Let ik wel genoeg op?"

Omdat we op een boot wonen, kunnen we gemakkelijk onze 3 kinderen meenemen, wegvaren en nooit meer nadenken over wereldkwesties of sociale rechtvaardigheid. Er zijn zeker dagen dat die benadering verleidelijk is, maar het zou in tegenspraak zijn met de reden waarom we in de eerste plaats met ons gezin op een boot zijn overgestapt.

Voor ons gaat deze extreme levensstijl niet over het uitchecken van de wereld, maar er in leunen.

We willen dat onze kinderen uit de eerste hand weten dat de meeste mensen het waard zijn om te weten en dat al het leven het waard is om te beschermen. Door regelmatig angsten in onze fysieke omgeving onder ogen te zien, leren we de ongemakken van het leven, zowel fysiek als emotioneel, te verwelkomen, wetende of we met ons hart leiden, terwijl we ook ons ​​hoofd gebruiken, deze uitdagingen brengen altijd geschenken met zich mee. Als een Amerikaanse liveaboard-familie die onverwachts terug is in de Amerikaanse wateren, voel ik regelmatig het ongemak en word ik vaak nederig door de geschenken.

Reizend van zuid naar noord, hier zijn een paar van mijn favoriete, aanvankelijk ongemakkelijke, maar uiteindelijk cadeau-gevende stops tijdens ons ongeplande, Amerikaanse avontuur.

Gerelateerd lezen:

• Sv Delos' Brian Trautman over de wereld zeilen en het leven als YouTube-creator
• Van bootbezorgers en superjachtpersoneel tot zeilondernemers:maak kennis met Ocean Passages
• Zeilen met kinderen in de Caraïben:maak kennis met de familie die het mogelijk heeft gemaakt

Cape May, New Jersey

Twee maanden. Zo lang hebben we gewacht in een Airbnb-verhuur in een jachthaven in Edgewater, Maryland met 3 kinderen, een Duitse herder, geen oven en geen was om s/v Dawn Treader te kopen voor de tweede keer.

Het was een pijnlijke, Twilight Zone-achtige tijd toen Covid-19-gevallen toenam, lockdown-orders in volle gang waren en mijn eigen 52-jarige neef, Flaco, stierf aan het virus. Tegen de tijd dat we de boot eindelijk in het water hadden, was de gedachte om naar het noorden te gaan naar de Covid-broeinesten van New Jersey en New York stressvol.

Maar cruisers aan boord zijn over het algemeen rusteloos en ik ben er vrij zeker van dat mijn geliefde, onze kapitein, hun koning is. Dus, om de moeder van H. Jackson Brown te parafraseren (niet Mark Twain zoals vaak verkeerd wordt toegeschreven!), gooiden we de paaltjes weg en zeilden weg van de veilige haven.

Na een tweedaagse zeiltocht over de Chesapeake, door het C &D-kanaal en een zeer rotsachtige nacht bij een ankerplaats in Delaware Bay, motor/zeilden we naar Cape May, New Jersey.

We hadden verwacht dat we maar één nacht zouden blijven, maar onze plannen veranderden, zoals zo vaak, vanwege bootprojecten. Ik stel me voor dat dit lieftallige stadje Cape May in deze tijd van het jaar meestal net tot leven komt, vol vissersboten, recreatieve watersporters en strandgangers, maar te midden van een wereldwijde pandemie voelde de stad meer als een griezelige, post-apocalyptische film nadat een verdampende explosie alle mensen uitschakelde en al het andere intact liet.

Alle winkels waren goed gevuld en pittoresk, met open ramen en welkomstborden, maar geen mens te bekennen. Af en toe gluurde een kind met een masker naar buiten, zag ons en rende de andere kant op. Voor deze stad moeten we hebben geleken als de zombies die van verre kusten arriveren, op zoek naar hersens.

Onze bemanning was ook bang.

Dit was onze eerste aanlanding in een tijd dat New Jersey gemiddeld 2500 nieuwe gevallen van coronavirus per dag telde.

Op de borden langs de aanlegsteiger van South Jersey Marina stond 'blijf op uw boot', maar Nathan had van tevoren gebeld om toestemming te krijgen om van de boot af te gaan voor voorraden. Ik ademde wat gemakkelijker (bedoelde woordspeling), wetende dat we allemaal onze N95-maskers hadden en ze religieus gebruikten wanneer er iemand in de buurt was.

Het bleek dat er tijdens onze uitstapjes naar de bouwmarkt niemand anders in de buurt was. Mijn meest trieste herinnering aan Cape May was het ontdekken van een Mexicaans restaurant genaamd "Cinco de Mayo" op Cinco de Mayo (5 mei ^de ) alleen om te beseffen dat ze zelfs gesloten waren vanwege Covid. Dankzij het coronavirus kon ik niet eens een Corona hebben op Amerika's favoriete, niet-zo-Mexicaanse feestdag.

We moeten ooit terugkomen als alles weer normaal is. Voor nu zullen we ons Cape May herinneren als de plaats waar we veel systemen hebben gerepareerd, opnieuw bevoorraad, bijgetankt en nauwelijks hersens aten.

Haven van New York

Het lijkt misschien vreemd in dit tijdperk van YouTube-sterren zoals de 'Bucket List-familie', maar ik heb nog nooit een bucketlist geschreven.

Voor mij voelde dat altijd als te veel druk om "alle dingen te doen" en alle juiste vakjes af te vinken zonder voldoende rekening te houden met waarom ze voor mij persoonlijk belangrijk waren. Wie heeft er nog iets nodig om te bereiken of te overwinnen in ons toch al drukke, doelgerichte leven?

Mijn favoriete reisstijl is vloeiender, waardoor we tijdens onze reis voor verrassingen en serendipiteit kunnen zorgen.

Wonen op een boot, we volgen letterlijk de wind en kijken naar de seizoenen. We stellen de zeilen bij, luisteren naar advies van degenen die ons voorgingen en doen ons best om veilig naar nieuwe horizonten te sturen.

Ik denk dat ik altijd het gevoel had dat als ik bezig was met het schrijven van bucketlists, ik de magie van de volgende ankerplaats misschien zou missen. Als ik eerlijk ben, was ik er trots op dat ik nooit bucketlists heb geschreven.

Dat wil zeggen, totdat we de haven van New York binnenzeilden en voor de staat van vrijheid stonden.

Terwijl de tranen over mijn wangen stroomden, realiseerde ik me dat ik de droom om voor Lady Liberty te staan ​​zo lang als ik me kan herinneren in mijn hart heb vastgehouden. Dit stond duidelijk op nummer één op mijn bucketlist. Ik heb het alleen nooit op schrift gesteld.

Terugkijkend voelt die dag als een wonder.

Het was Moederdag, slechts een maand nadat we s/v Dawn Treader opnieuw hadden gekocht . Op het eerste gezicht was onze timing verschrikkelijk. De Covid-cijfers en het dodental in New York namen beide toe. De stad (en het grootste deel van het land) was volledig op slot.

Omdat ik nog nooit de haven van New York ben binnengevaren, was er al veel onzekerheid en angst. Een paar dierbaren kregen lucht van ons plan en stuurden me een sms met hun afkeuring.

Hoewel ik het risico bagatelliseerde, wist ik dat ze genoeg geldige redenen hadden om zich zorgen te maken.

Ik was ook bezorgd.

Maar toen we eenmaal onder de Verrazzano-Narrows-brug waren, smolten mijn zorgen weg. We waren niet alleen de enigen op het water, we waren de enige levende mensen zover het oog reikte.

Misschien komt het omdat mijn vader uit een ver land kwam, met weinig meer dan het hemd op zijn rug, een verlangen om iets meer met zijn leven te doen en een felle bereidheid om ervoor te werken, maar dat Baken van Hoop ons welkom heet in deze De pandemische vermoeide stad liet me huilen als een baby.

Ik weet dat er tal van geldige redenen zijn om de haalbaarheid van de "American Dream" in twijfel te trekken, maar ik ben het levende bewijs dat het mogelijk is. Het zien van het Vrijheidsbeeld, zo dichtbij en persoonlijk, ontroerde me zonder woorden.

Achteraf gezien ben ik blij dat die ervaring eerder is gebeurd, om Hamilton, the Musical te citeren , "De wereld stond op zijn kop", en mijn kijk op Amerika, vroeger en nu, zou voor altijd veranderen.

Martha's Vineyard

Ons gezin was net vanuit Mystic, Connecticut, naar Martha's Vineyard gevaren. Na een lange dag navigeren door krabvallen en ongemarkeerde scholen zijn we veilig geland bij Black Dog Marina in Vineyard Haven, Massachusetts.

Zonder uitgezonden nieuws aan boord hadden we alleen een vaag Facebook-nieuwsfeed-idee over recente ontwikkelingen in de Black Lives Matter-beweging, dus toen Nathan, Nala en ik van de boot stapten op zoek naar Martha's Bike Rentals, was het een beetje schokkend om te komen om de hoek in een actief protest, met een vrouw die "8 minuten en 46 seconden!" schreeuwde. over een knielende menigte.

In het begin was ik een beetje in paniek omdat dit de eerste menigte was die we tegenkwamen sinds de Covid-19-quarantaines begonnen. We hadden in maanden niet binnen anderhalve meter van vreemden gestaan. Maar we hadden allebei een masker op en voelden het belang van wat we zagen, dus gingen we op een bankje zitten om te luisteren en te leren.

Iemand stelde een NY Times . voor video die elk moment van de 8 minuten en 46 seconden toont toen de politie op de nek van George Floyd knielde en hem doodde. Zittend op die bank, omringd door overwegend blanke, vreedzame demonstranten die schreeuwen:"Black Lives Matter!" en "Ik kan niet ademen!" we hebben die video bekeken en kregen een ongemakkelijke, noodzakelijke opleiding die mijn kijk op Amerika veranderde.

Uiteindelijk hebben we fietsen gehuurd en mijn familie bracht de volgende dagen door met het verkennen van de mooie Martha's Vineyard, die net begon open te gaan na de lockdown.

Maar toen we langs de perfect onderhouden gazons en schattige winkeltjes met een strandthema liepen, kreeg ik een zwaar hart. Ik had tijd nodig om te verwerken hoe dit in Amerika kon gebeuren, dus nam ik Nala mee op lange runs over het eiland terwijl ik mezelf leerde met Black History-podcasts zoals "1619" en "Following Harriet", en luisterde naar door Black geleide gesprekken zoals "Yo , is dit racistisch?', 'It's been a Minute' en 'Code Switch'.

Ik wist dat het niet genoeg was, maar ik moest ergens beginnen terwijl ik werk om een ​​betere bondgenoot te worden in de strijd tegen racisme.

Een deel van wat ik zo leuk vind aan de cruisestijl van onze familie, is dat we openstaan ​​voor wat er op ons pad komt.

Ik kan het niet helpen, maar vraag me af hoe mijn ervaring anders zou zijn als ik die video van de moord op George Floyd nooit had gezien. Zou ik aan het slaapwandelen zijn door de tijd van afrekening van mijn land? Zou ik een paar souvenirwinkels hebben gezien, wat ijshoorntjes hebben gegeten en daarna weer gewoon aan het werk zijn gegaan?

In plaats daarvan voelt het als dat moment waarop de radar van onze boot een boot detecteert die zich in de mist voor onze boeg verstopt, volledig onzichtbaar voor het blote oog. Het is eng om te beseffen wat er op de loer ligt en alles bedreigt wat je dierbaar is.

Als een biraciale Amerikaanse vrouw is mijn radar nu afgestemd op een nieuwe frequentie terwijl ik door de havens navigeer die slavenschepen aan hun kusten verwelkomden. Omdat we onze kinderen bootschool leren, leren ze ook anders naar Amerika te kijken.

We voeren de ongemakkelijke gesprekken. We voegen Black History-sites toe aan onze reisroutes, plaatsen die ik misschien niet kende zonder het grote, pijnlijke ontwaken van mijn land.

Maine

Als je me 3 maanden geleden had verteld dat ik in de staat Maine zou cruisen, had ik gezegd dat er ongeveer 5% kans was dat dat zou gebeuren.

Maine was te wild. Te koud voor dit tropische meisje. Niet spannend genoeg.

Toen veranderde Covid-19 alles.

De ene na de andere eilanden die we wilden bezoeken, waren gesloten voor binnenkomende boten, vooral boten uit de VS. Het had zoveel gekost om de eerste paar maanden van 2020 door te komen dat naar het noorden gaan voor mij als de dood van een droom voelde. Ik had moeten weten dat dit het onvermijdelijke ongemak was voordat de geschenken zich openbaarden.

Het is moeilijk om woorden te vinden om de majesteit van Maine adequaat te beschrijven. Elke ankerplaats is adembenemend. Elke stad is schilderachtig. Alles aan deze plek is geweldig.

Behalve kreeftenpotten. Dat zijn de ergste.

Ik weet dat mensen beweren deze insectenachtige wezens te eten en daarom al deze kreeftenpotten nodig hebben, maar ik vermoed dat het eigenlijk gewoon Maine's manier is om mensen weg te houden, een letterlijk overgangsritueel.

In het onwaarschijnlijke geval dat uw boot door het mijnenveld van de kreeftenpot komt zonder uw propellers uit te schakelen, wordt u rijkelijk beloond met enkele van de meest ongerepte stranden, paden en waterwegen die we ergens in Amerika hebben gezien.

Wonen op een boot herinnert je eraan dat het leven eb en vloed.

We mogen de goede strijd strijden en de wereld proberen te veranderen, maar we moeten ook allemaal zo nu en dan pauzeren.

Dit wordt elke dag op dramatische wijze gedemonstreerd bij de Blue Hills Falls-brug.

Elke dag wanneer het tij binnenkomt en uitgaat, is het water onder de brug snel bewegende stroomversnellingen. Als je het verkeerd timet, kun je op de rotsen terechtkomen, of erger.

Maar er is een venster, tussen het uitgaande en het opkomende tij, genaamd "slap tij" wanneer het water bijna stil is. Dat is het perfecte moment om je moed bij elkaar te rapen en van de brug te springen. Ik weet het, want dat deed ik gisteren.

Voor mij is Maine het broodnodige slappe tij geweest. Een moment om even stil te staan ​​en te verwerken wat we de afgelopen 2 maanden hebben meegemaakt en meegemaakt.

We kwamen hier aan met een opkomende vloed van Covid-19 en Black Lives Matter. Na deze pauze vertrekken we met een uitgaande golf van bewustzijn.

Dankzij deze tijd in de rustige ankerplaatsen van Maine heb ik meer hoop voor de toekomst. Ik ben dankbaar dat we, ondanks de gebreken van ons land, in deze revolutionaire tijden onverwachts 'thuis' zaten.

Ik weet dat het hebben van de vrijheid om door dit geweldige land te reizen, historische locaties te verkennen (allemaal!) en moeilijke gesprekken met mijn kinderen te beginnen over pandemieën, protesten, voorrechten en persoonlijke verantwoordelijkheid verreweg het grootste geschenk van allemaal is.

Als je dit stuk leuk vond, kun je de avonturen van Rosa Linda steunen en volgen op de New Mexicast-website.

Vind je dit bericht leuk? Bekijk onze zeilcategorie voor andere avontuurlijke avonturen, of onze reiscategorie in de VS, waar u artikelen vindt over - niet alleen zeilen, maar ook wandelen, nationale parken, rotsklimmen en meer.

[Hoe het is om de noordoostkust van Amerika te bevaren temidden van een pandemie: https://nl.sportsfitness.win/sport--/Overige-sporten/1002051620.html ]