3 kinderen, 2 jaar, 1 zeilboot in het Caribisch gebied:ontmoet de familie die het heeft laten gebeuren

De beslissing om alles achter te laten wat we wisten, om te cruisen op een oude zeilboot aan de andere kant van de wereld, was er een die ons voor altijd veranderde.

Inhoudsopgave: show 1 De beslissing om alles achter te laten wat we wisten, om te cruisen op een oude zeilboot aan de andere kant van de wereld, was er een die ons voor altijd veranderde. 2 Hoe zouden we in vredesnaam leven in een ruimte die kleiner is dan onze woonkamer? 3 Maar naarmate de kilometers onder onze kiel toenam, groeide ook ons ​​vertrouwen. 4 In de loop van de tijd hebben onze kinderen dingen meegemaakt waar de meeste kinderen van hun leeftijd nooit van hadden durven dromen. 5 Het was van onschatbare waarde om met mijn jongens zinvolle gesprekken te kunnen voeren over de wereld en andere culturen, terwijl ik ze uit de eerste hand ervaar. 6 Bij het plannen van ons avontuur was een oceaanoversteek altijd een primair doel dat we wilden bereiken. 7 Een nomadische levensstijl leiden is misschien niet voor iedereen weggelegd en dat leven op het water stelt je voor uitdagingen die je kunnen overweldigen.

Gastbericht door Erin Carey

Mijn man en ik dachten dat het leven van de grid en het zeilen over de wereldzeeën met onze drie jonge jongens ons avontuur, een verandering van tempo en een kans zou bieden om contact te maken op een manier die de ratrace ons tot nu toe had belet.

Hij wist niet dat het ons voor altijd zou veranderen.

Twee jaar en twee maanden na het zien van de documentaire die het gekke idee in ons hoofd bracht, zwaaiden we onze familie en vrienden uit en vlogen naar de andere kant van de wereld. De enorme inspanning die nodig was om dit doel te bereiken was allesomvattend; we hadden tenslotte nog nooit een boot gehad en hadden geen idee hoe we moesten zeilen!

Maar na twee jaar hard werken, toewijding, training en planning verlieten we Australië en kwamen aan in het Caribisch gebied om het schip te zien dat we ongezien hadden gekocht, het schip dat ons de komende twee jaar zou laten drijven.

Het jacht, een Moody 47 uit 1984, stond destijds op het land en we hadden een ladder nodig om aan boord te klimmen. Terwijl de jongens de gevaarlijk hoge geïmproviseerde ladder opklommen, was hun gegil van verrukking door de hele werf te horen. Van buiten zag ze er enorm uit, maar van binnen voelde ze zich klein.

Lees gerelateerde berichten:

• Brian Trautman van SV Delos over zeilen rond de wereld en het leven als fulltime YouTube-creator
• 3 kinderen, 2 jaar, 1 zeilboot in de Caraïben:ontmoet de familie die het mogelijk heeft gemaakt
• Van superjachtpersoneel en bootbezorgers tot avontuurlijk zeilende ondernemers - maak kennis met oceaanpassages

Hoe zouden we in vredesnaam leven in een ruimte die kleiner is dan onze woonkamer?

In ons nieuwe huis wonen was niet zo comfortabel als we hadden gehoopt. Het bleek dat een jacht op het land niet half zo leuk is als een jacht op het water. De koelkast kon niet draaien, de toiletten konden niet worden doorgespoeld en zonder de zeebries was het bloedheet! Het nabijgelegen mangrovesysteem zorgde er ook voor dat er veel bruisende nachtelijke bezoekers waren om ons gezelschap te houden.

Onnodig te zeggen dat tegen de tijd dat we de enorme lijst met benodigde bootwerkzaamheden afwerkten en zes weken later te water gingen, ik meer dan klaar was voor de volgende fase van ons avontuur.

Toen we eindelijk onze boot bespatten, drong de realiteit van het leven op het water echt door. We woonden op het water, het omringde ons in alle richtingen, en ons huis bewoog op en neer als de deining dicteerde.

De richting waarin we stonden veranderde dagelijks afhankelijk van de windrichting en het was even wennen om te slapen. Het gevoel van in de baai drijven met alle andere boten, zwemmen en vissen in onze eigen achtertuin en onze rubberboot gebruiken om naar de kust en terug te rennen, was surrealistisch. De kinderen namen deze nieuwe levensstijl over als vissen in het water, met opwinding en veerkracht.

Hoewel we misschien niet veel ervaring met boten hadden, maakten we het goed met een enorme can-do-houding, en hoewel de leercurve ongelooflijk steil was, gaven we nooit de hoop op dat we ons uiteindelijk thuis zouden voelen op het water .

Toen we eindelijk de moed verzamelden om voor de allereerste keer de veilige haven te verlaten en naar het dichtstbijzijnde eiland te zeilen, zo'n 90 mijl verderop, viel onze motor halverwege de passage uit en werden we heen en weer geslingerd als een speelgoedboot in een badkuip, met wind van 40 knopen en grote deining. Uiteindelijk werden we 's nachts naar een onbekende haven gesleept, onze ego's gekneusd en gehavend.

Het tweede eiland dat we bezochten, zag ons een meerboei verlaten om vervolgens op het nabijgelegen rif te worden geblazen omdat een van onze touwen overboord was gevallen en de schroef vuil was.

Maar naarmate de kilometers onder onze kiel groter werden, groeide ook ons ​​vertrouwen.

Toch eindigden de drama's daar niet.

Zeilend naar de prachtige Tobago Quays, een mekka voor turquoise wateren en gigantische zeeschildpadden, zagen we een eigenzinnig net in onze propeller vangen waardoor onze motor opnieuw afsloeg en zagen ons bijna in de boot achter ons afdrijven.

Gelukkig hebben deze ongelukken onze geest niet gedood; we waren tenslotte helemaal vrij en verankerd in het paradijs. Het zien van onze jongens zwemmen met schildpadden, bergen beklimmen en forten bouwen op het strand overtrof elk ongeluk dat we op zee tegenkwamen en elke dag voelden we meer vertrouwen in onze capaciteiten en werden we meer verliefd op de levensstijl en alles wat het belichaamde.

Naarmate de tijd verstreek, hebben onze kinderen dingen meegemaakt waar de meeste kinderen van hun leeftijd nooit van hadden durven dromen.

Ze dansten op het Grenadian Jab Jab-festival te midden van de lokale bevolking, wiens lichamen bedekt waren met motorolie, glinsterend in de hete tropische zon. Gekleed in boeien en kettingen, was het brutale display een culturele ervaring die ze niet snel zullen vergeten en een les in de emancipatie van het land van slavernij en de betekenis van vrijheid.

Ze sliepen in de cockpit op sterrennachten, zeilend de duisternis in, maar toch veilig en warm onder een deken, terwijl ze hun hoofd op onze schoot lagen. Terwijl dolfijnen in onze boeggolf speelden, lagen ze op hun buik en keken vol ontzag toe, giechelend elke keer dat iemand ze zou spetteren.

Toen, op een nacht op een Grenadiaans strand, waren ze getuige van de reuzenschildpad die haar eieren baarde, haar keelgeluid zo rauw en primitief. Ze beklommen actieve vulkanen en reden achter in vrachtwagens, proefden leguaan en slakken en kookten marshmallows boven strandvuren. Snorkelen, zwemmen en paddleboarden waren een dagelijkse bezigheid, gedaan in het gezelschap van andere bootkinderen, even avontuurlijk en zelfverzekerd.

Toch was het leven op het water niet alleen maar zonneschijn en cocktails, het was een zware levensstijl vol geweldige ervaringen, die elkaar gelukkig in evenwicht hielden.

Het waren echter de kleine alledaagse problemen die het leven van een nomadische levensstijl opleverde, die onze band versterkten en ons onze kracht toonden. Of we nu te voet boodschappen aan het doen waren, tassen met blikken en gedroogde goederen droegen voor wat leek op kilometers, we deden allemaal mee. Of we laadden die boodschappen in de boot vanaf onze bijboot, op en neer stuiterend in de deining en probeerden laat ze overboord vallen, teamwork was een essentieel onderdeel van het leven op de boot.

Maar het was tijdens deze tijden dat we eindeloos veel tijd hadden om met onze kinderen door te brengen, om te praten en met elkaar om te gaan, iets dat in het dagelijks leven niet vaak genoeg gebeurt. Chit-chat is zo zeldzaam als er twee werkende ouders zijn die proberen een huis, een baan en eindeloze verplichtingen op het land te onderhouden.

Het was van onschatbare waarde om zinvolle gesprekken te kunnen voeren met mijn jongens over de wereld en andere culturen, terwijl ik ze uit de eerste hand ervaar.

Een van de beste dingen van cruisen met kinderen was hoe ze situaties ervaren die op het land nooit zouden gebeuren.

Op een keer lagen we voor anker in Terceira, een klein eiland van de Azoren-archipel in het midden van de Atlantische Oceaan. Met windstoten tot 40 knopen sleepte een jacht het anker en strandde op de rotsen van de golfbreker.

Omdat de cruisegemeenschap een behoorlijk hechte groep is, renden mensen al snel in hun rubberboten naar het schip om een ​​handje te helpen. Dus, zoals gebruikelijk is in de cruisegemeenschap, hebben we besloten om ook te helpen. Ik wist niet zeker hoeveel we konden doen, aangezien al mijn jongens onder de tien jaar oud waren, maar toen we bij de boot aankwamen, ontdekten we dat onze buitenboordmotor van de bijboot, die 15 pk had, de krachtigste was die er was.

Al snel was een andere kruiser aan boord van het jacht gegaan en had een sleeptouw voor ons uitgeworpen. Blijkbaar zouden wij het sleepschip zijn. Terwijl de drie jongens en ik aan het touw hingen, liet ik de buitenboordmotor toeren om te proberen de boot van de rotsen en in veilig water te trekken.

Het ging niet goed en ik begon me zorgen te maken dat ik meer had afgebeten dan ik kon kauwen.

De wind begon ons tegen de rotsen te blazen en ik moest een paar lastige manoeuvres uitvoeren waarbij de vreemde golf over onze bijboot sloeg. Ten slotte realiseerden we ons dat als we de deining zouden timen terwijl we aan de sleepkabel trekken, het jacht iets zou stijgen met de deining en dat we haar neus van een grote rots konden halen die haar aan de grond hield.

Met een laatste toerental van de motor was het jacht vrij en hebben we haar naar dieper water gesleept. We keerden terug naar onze boot en genoten van de adrenaline-pompende ervaring waaraan we hadden deelgenomen. De jongens waren met hun angst omgegaan en hielpen een schip in nood, ze lachten die dag met de glimlach van echte helden, en ik was een heel trotse moeder.

Bij het plannen van ons avontuur was een oceaanoversteek altijd een primair doel dat we wilden bereiken.

We hadden besloten om een ​​oudere boot te kopen omdat ze die in die tijd robuuster hadden gebouwd, maar dit betekende dat we een deel van de luxe moesten opgeven die moderne boten konden bieden, zoals lichte en luchtige ruimtes en extra hutten.

Toen we voor anker gingen op het Caribische eiland St. Maarten en de Atlantische Oceaan in gingen voor wat uiteindelijk een 17-daagse overtocht naar de Azoren zou worden, waren we nerveus, opgewonden en dankbaar tegelijk.

Door de vrijheid van afleiding en onbeperkte tijd samen konden we ons echt schuldvrij voelen. We hoefden nergens te zijn en we hoefden niets te doen, een gevoel dat je zelden op het land ervaart.

De steeds veranderende oceaan en eindeloze zonsopgangen en zonsondergangen waren voor ons de perfecte achtergrond om samen onze eigen kleine wereld te creëren, alleen in het midden van de oceaan, maar meer verbonden en gelukkiger dan we ons ooit hadden gevoeld.

Zelfs toen het met wat ruw weer werd geraakt, gleed de boot zijwaarts over golven van drie meter, de kinderen hielden hun hoofd koel en volgden de bevelen op. Slapen in de cockpit onder de sterrenhemel, halverwege de dag verkleedfeestjes, vers gebakken koekjes en dansmuziek vulden de boot met een gevoel van rust en geluk dat we nog nooit eerder hadden ervaren.

Een nomadische levensstijl leiden is misschien niet voor iedereen weggelegd en dat leven op het water zorgt voor uitdagingen die je kunnen overweldigen.

Gedurende de twee jaar van cruisen gingen mijn familie en ik vaak kapot in het moment - gebroken, maar niet verslagen. Als gezin hebben we enkele van de zwaarste dieptepunten en enkele van de grootste hoogtepunten meegemaakt, golf na golf van onzekerheid en gelukzaligheid, dag in dag uit.

Maar door trouw te blijven aan onze visie om het leven anders te leven, kregen we veel meer dan alleen een mooie kleur. Het leven op een boot leerde ons over elkaar, de wereld en onszelf. De kinderen keerden met meer zelfvertrouwen en volwassenheid terug naar het land, terwijl hun leraren commentaar gaven op de positiviteit en wereldsgezindheid.

Voor mij was onze reis van 22 maanden levensveranderend.

Ik ontdekte niet alleen dat ik veel sterker ben dan ik voor mogelijk hield, maar ik ontdekte ook een nieuwe passie voor schrijven en begon een nieuwe carrière. Ik heb mijn eigen bedrijf opgericht dat promotie- en marketingdiensten aanbiedt aan vooraanstaande digitale nomaden en werd meer dan 50 keer gepubliceerd in tijdschriften over de hele wereld, ondanks dat ik geen schrijfervaring had.

Ik kan nu ook helpen het gevoel van vrijheid en avontuur na te bootsen voor andere gezinnen die willen leren hoe ook zij kunnen stoppen met de ratrace en de wereld rondreizen met hun gezin. En Roam, nou, ze inspireerde het allemaal. Mijn bedrijf heet nu Roam Generation en dankzij onze ervaring kan ik de Roam-levensstijl van anderen creëren, behouden en verbeteren!

Terwijl ik over de wereld zeilde, voelde ik me alsof ik op het water thuishoorde, ik vond mijn stam en ik voelde me vredig. Maar vandaag zit ik en schrijf ik vanuit mijn huis in Adelaide, Australië. Nadat ik zes weken geleden terugkeerde naar de 'echte wereld', heb ik geworsteld om dat gevoel van verbondenheid en vrijheid te vinden dat ik op de boot had en dat ik zo graag weer wil.

Gelukkig heeft onze ervaring ons geleerd dat we op de lange termijn niet terug willen naar 'normaal', voor ons is ons avontuur nog niet voorbij en zullen we de oceanen weer bevaren aan boord van Roam, die aan de andere kant op ons wacht van de wereld, klaar voor ons volgende avontuur in 2021. In de tussentijd zullen we terugkijken op onze ervaring samen en onszelf eraan herinneren dat het niet alleen maar een hele grote droom was.

Om onze reis te volgen, ga naar Sailing to Roam op Facebook en Instagram. Als alternatief, als u wilt weten hoe Roam Generation kan helpen uw naamsbekendheid te vergroten, volgers te genereren en u te vestigen als een autoriteit in uw branche via traditionele public relations, kunt u mij bereiken op [email protected]  of bezoek www. .roamgeneration.com

[3 kinderen, 2 jaar, 1 zeilboot in het Caribisch gebied:ontmoet de familie die het heeft laten gebeuren: https://nl.sportsfitness.win/sport--/Overige-sporten/1002051674.html ]