coaching
extreme Sporten
geschiktheid
martial ArtsToerskiën in Frankrijk | De geheime poedervoorraad van de Maurienne-vallei
Het is nog vroeg, mijn ontbijt is nog maar net klaar, en toch sta ik hier halverwege een ijzige helling van 55 graden, ik trap tegen mijn voeten en graaf mijn board bij elke stap in om mezelf tegen te houden van uitglijden. De meeste gidsen zouden een nieuwe groep skiërs beginnen met een cruisey rode of blauwe piste om hun niveau te beoordelen. Maar Sylvain Rechu, die voor me de heuvel op stormt met de zelfverzekerde zelfverzekerdheid van de spreekwoordelijke berggeit, heeft geen tijd voor zulke aardigheden.
De ervaring is des te verwarrender omdat ik minder dan 24 uur geleden thuis in Londen was. Tussendoor zijn er twee hogesnelheidstreinen geweest, een metrorit in Parijs, een taxi naar het resort en drie stoeltjesliften, maar het is zeker nog steeds een van de snellere beklimmingen naar 3.000 meter die ik ooit heb gemaakt.
In de verdediging van Sylvain is onze groep behoorlijk ervaren en niemand voelt zich ongemakkelijk om rechtstreeks in dit soort terrein vast te lopen. We hebben ook veel te doen als hij ons in slechts drie en een halve dag het beste wil laten zien dat de Maurienne-vallei te bieden heeft.
Hoewel er niet minder dan 24 afzonderlijke skigebieden zijn, blijft de Maurienne een onbekende hoeveelheid, althans voor de meeste Britse skiërs. Onze groep, waaronder mijn vrienden Matt, Cat en Abi, heeft tientallen jaren de Franse Alpen verkend, zowel voor zaken als voor plezier. Toch zijn de meesten van ons hier nog nooit geweest, en niemand van ons kent het gebied goed.
De zone die we gaan verkennen, de Haute Maurienne, ligt hemelsbreed op een steenworp afstand van enkele van de beroemdste megaresorts van Frankrijk. Vanuit Bonneval-Sur-Arc, waar we Sylvain vanmorgen hebben ontmoet, kun je in de zomer in ongeveer 20 minuten naar Val d'Isere rijden. Maar in de winter is de weg, die over de Col d’Iseran slingert, afgesloten. En zo blijft de vallei een verborgen geheim, weggestopt van de toeristische drukte. Als Eric Provost, Bonneval's directeur de domaine skiable , vertelt ons:"We hebben hier twee soorten bezoekers:gezinnen die iets rustigers willen, en freeriders."
De voordelen van de minder bekende reputatie van de Haute Maurienne zijn meteen duidelijk als we het doel bereiken waarop Sylvain zijn zinnen heeft gezet - een bergkam net onder de 3.217 meter hoge Pointe d'Andagne. Aan de andere kant zien we een brede, open vallei die eruitziet alsof hij een heel seizoen aan lijnen zou kunnen bieden. Ongelooflijk, hoewel het vijf dagen geleden is dat het voor het laatst heeft gesneeuwd, is het bijna allemaal niet bijgehouden.
Het is moeilijk om niet opgewonden te zijn als we de huid van onze ski's en splitboards verwijderen. Maar deze verwachting wordt getemperd door een zekere mate van rationalisering. Het is half april en het is zonnig. Ook al is de kom niet opgespoord, de sneeuw kan toch niet vers zijn, toch? Maar terwijl ik Sylvain in het gezicht volg, merk ik dat ik een onwillekeurige kreet slaak. Het is vers! In ieder geval veel ervan.
De lange afdaling van 600 hoogtemeters (Anselmet genoemd naar een lokale gids) slingert zich langs glijbanen en rond ijskliffen. Aan de noordkant en in de schaduw van de rotsen voelt de sneeuw alsof het enkele uren eerder had kunnen vallen. Stoppen om de groep te verzamelen voor de runout, er zijn high fives en brede grijns rondom. Het is de beste sneeuw die we het hele seizoen hebben gehad.
Het kan me niet schelen hoe hardcore je bent, een van de beste dingen van skiën in de lente zijn de ontspannen lunches in de zon. Gelukkig stelt de Haute Maurienne niet teleur. Een snelle tocht omhoog en een afdaling langs een meer door de zon beïnvloede lagere helling brengt ons naar het dorp l'Ecot. Voorbij de absurd mooie stenen kerk en door de kronkelende straatjes vinden we Sylvains favoriete restaurant, een verbouwde boerderij genaamd Chez Mumu. Het was een stevige ochtendtraining en we spoelen onze borden met pasta en boudin noir weg (Franse bloedworst) met een paar welverdiende biertjes.
Terwijl we eten, vertelt Sylvain meer over de omgeving en het unieke microklimaat. De vallei profiteert van een weersysteem genaamd de Retour d'Est, dat vanuit de Golf van Genua naar het noorden omhoog slingert en regelmatig sneeuw dumpt op de Maurienne, zelfs wanneer de meer noordelijke resorts in Frankrijk ontbreken. Zou deze plek veel beter kunnen zijn voor freeriden?
Onze indruk van het gebied als iets van een geheim paradijs in het achterland wordt de volgende dag versterkt. Sylvain rijdt ons door de vallei (langs een 19e-eeuws kasteel dat onwaarschijnlijk op de rand van een klif ligt) naar de badplaats La Norma. Ongewone wolken wervelen rond de top terwijl we de stoeltjeslift oprijden, maar ze beginnen op te klaren als we de huiden op ski's en boards doen en de tocht beginnen naar de bergkam onder de top op 2.917 meter.
Vanaf hier storten een reeks steile couloirs zich naar beneden in de richting van een rode piste zo'n 400 verticale meter lager, met een hele reeks verschillende lijnen. De parachute waar we in vallen heeft een paar sporen en de sneeuw is meer gehakt en uitdagender dan wat we de dag ervoor hadden gereden. Maar er zijn nog steeds enkele van dezelfde wonderbaarlijke zakken vers, en de run-out - snel en open - ziet ons elkaar snijden en besproeien tot aan de piste.
Onze volgende stop is Aussois, een van de andere resorts die onder de verenigde Haute Maurienne Eski-mo-pas vallen. Net als La Norma en Bonneval-sur-Arc heeft het minder dan een dozijn liften, maar dat verklaart nog steeds niet hoe ze het kunnen rechtvaardigen om hun zesdaagse passen voor vijf resorts te verkopen voor de belachelijk lage prijs van € 158. Dat is meer dan € 100 goedkoper dan een 6-daagse Espace Killy-pas, die Tignes en Val d'Isere in de Tarantaise dekt.
Dit prijsverschil tussen de twee valleien is iets waar Franck Buisson zijn gasten graag aan herinnert. We ontmoeten Franck, de langdurige bewaker van de Refuge de la Dent Parachée, na een uur of zo toeren vanaf de top van Aussois door de late namiddagzon. Een joviale man met een gemakkelijke glimlach en een twinkeling in zijn ogen, hij verwelkomt ons met een fles genepi en een hele reeks verhalen, waarvan de meeste betrekking hebben op de vastzittende rijke mensen uit de Tarantaise die hun verdiende loon krijgen door toedoen van de sluwe Mauriennais.
Het is blijkbaar een vrij algemeen stereotype in deze delen, maar Franck is zo'n uitstekende verteller dat zelfs de gidsen die klanten uit Val d'Isere brengen, niet anders kunnen dan grinniken. Terwijl het avondeten arriveert en de genepi blijft stromen, vertelt hij het verhaal van een vriend die een helikopterpiloot is die op een dag stopt voor de lunch en per ongeluk opstijgt met een van zijn kippen in de cockpit. "En toen ging ik naar Courchevel en ze probeerden me kip en patat te verkopen voor € 120 - niet alleen werd mijn kip naar de Tarentaise gebracht, maar nu proberen ze hem voor € 120 aan mij terug te verkopen!" Hij lacht, verontwaardigd.
De slaapplaatsen in de hut zijn eenvoudig - er is één hoofdslaapzaal die plaats biedt aan ongeveer 30 gasten, die de brede houten stapelbedden in groepen van drie of vier moeten delen. Maar of het nu de genepi is, de lange dag in de buitenlucht of de stilte van de afgelegen locatie, ik slaap goed, ondanks de onvermijdelijke snurkborst die in actie komt nadat het licht uit is.
Het is maar goed ook, want de volgende ochtend zijn we vroeg op pad, riemen harnassen over onze skibroek en voegen ijsbijlen en stijgijzers toe aan onze touring-packs. Vanaf de berghut op 2.520 meter willen we touren naar de 3.300 meter hoge Col d’Abby. De sneeuw hier is zeker aangetast door de zon, en waar het opnieuw bevroren is op de steilere hellingen, is het ijs zo glad dat huiden niet langer genoeg zijn.
Door stijgijzers om te doen en bijlen te gebruiken, voelt alles meteen een stuk vager aan, maar uiteindelijk is de laatste beklimming niet al te belastend. Wederom worden we getrakteerd op een ongelooflijk panoramisch uitzicht, met grappige lijnen in alle richtingen. Helaas, ondanks Sylvains dynamische leiderschap, hebben we de bergkam een beetje laat bereikt en hebben we geen tijd om aan de andere kant naar beneden te vallen en terug te komen. Er is nog een laatste lift die we in Aussois moeten nemen als we vanavond de vallei in willen gaan naar Val Cenis, onze laatste stop van deze reis.
Maar als we de volledige tour die Sylvain had gepland niet helemaal hebben voltooid, is niemand in de groep enorm teleurgesteld. In plaats daarvan kiezen we ervoor om in een rustig tempo over de zonnige lijn terug te gaan zoals we kwamen. Als we eerder bij de refuge aankomen, kunnen we ook genieten van nog een lange, zonnige lunch en nog een paar verhalen van Franck.
We hebben misschien niet alles gezien wat de vallei te bieden heeft - dat zou in zo'n korte tijd onmogelijk zijn geweest. Maar we hebben zeker genoeg gezien om een idee te krijgen van het potentieel. Met zijn meer dan 3.000 meter hoge toppen, zijn bijzonder constante sneeuw en zijn gebrek aan drukte, biedt deze plek alles wat een freerider zich maar kan wensen, en dat alles voor een fractie van de prijs die je elders zou betalen. En dan zijn er natuurlijk de vriendelijke lokale bevolking.
Terwijl de TGV ons door Frankrijk terugvoert na een vermakelijke laatste ochtend in Val Cenis, reik ik in mijn tas en haal ik de fles tevoorschijn die Franck mij bij het vertrek in handen had geduwd.
‘Dit is jouw betaling,’ had hij met een knipoog gezegd, nadat ik had beloofd hem wat foto’s van de schuilplaats te sturen om aan zijn muur te hangen. Franck heeft niet de moeite genomen om kleinigheden als het alcoholpercentage op het zelfgemaakte etiket te vermelden, maar het is onnodig om te zeggen dat het krachtig spul is. Of het nu de snelheid van de trein is, de kracht van de maneschijn of gewoon het uitstekende gezelschap, de reis vliegt voorbij in een waas. En als we met een schok het drukke St Pancras-station in Londen binnenrijden, voel ik me een beetje alsof Lucy terugkomt uit Narnia. Waren we een paar uur eerder echt een geheim poederachtig paradijs aan het verkennen?
Doe het zelf:
Om er te komen:
Treintarieven van Londen naar Modane, in de Maurienne-vallei, beginnen bij £ 116 standaardklasse retour. Boek bij SNCF (voyages-sncf.com).
Accommodatie:
In de vallei verbleven we in het 2-sterrenhotel La Clé des Champs in Val Cenis Lanslevillard (hotel-lacledeschamps.com) waar kamers beginnen bij € 68 per nacht.
Boven op de berg verbleven we in de Refuge de la Dent Parachée (refugeladentparrachee.ffcam.fr) die open is vanaf 1 maart en bed, breakfast en diner aanbiedt voor € 45,20.
Gidsen en skipassen:
We werden begeleid door de ontzagwekkende Sylvain Rechu, die hem zowel op ski's als op een snowboard doodt. Hij werkt voor de Frans/Zweedse outfit Off Piste Maurienne (offpistmaurienne.com)
De 6-daagse Eski-Mo-liftpas omvat een dag in elk van de vijf resorts die lid zijn van Haute Maurienne (Aussois, Bonneval, La Norma, Val Cenis, Valfréjus) en een tweede dag in het resort waar de pas wordt gekocht. Prijzen variëren van € 158- € 198, afhankelijk van de tijd van het jaar. Boek via de Eski-Mo-website (eski-mo.com)
De reis van Tristan werd georganiseerd door het Franse Bureau voor Toerisme en de regio Haute Maurienne. Ga voor meer informatie over de omgeving naar haute-maurienne-vanoise.com.
Klik hier om de rest van The Remote Issue te lezen
Of je nu een beginner of een expert bent, SkiBro is het innovatieve online platform dat je helpt het beste uit je reis te halen. Vind je perfecte instructeur, snowboardschool of berggids en boek gemakkelijk. De beste keuze, de beste informatie en flexibiliteit – bekijk SkiBro zeker eens.
[Toerskiën in Frankrijk | De geheime poedervoorraad van de Maurienne-vallei: https://nl.sportsfitness.win/sport--/snowboarden/1002048147.html ]
snowboarden
snowboarden
snowboarden