Bij handicaps is fout soms goed

Santa Anita Park – US Racing Photo

Als handicappers streven we ernaar om minder vaak ongelijk te hebben dan gelijk. Maar in een nederlaag kunnen we iets positiefs vinden.

Als ik terugdenk aan de dagen van mijn verspilde jeugd op het platform van de Monmouth Park-tribune met mijn overleden oom Dutch, herinner ik me een regelmatige handicapper die vierde toen hij verloor. Je leest het goed, een handicapper die dolblij was toen hij een weddenschap verloor.

Stogie Steve zag eruit als de man die je liefhebbende grootvader of een huurmoordenaar van de maffia zou kunnen zijn. Hij was een gedrongen man met die leerachtige huid die kwam door te veel tijd in de zon door te brengen en te veel sigaren te roken. Stogie Steve had een duidelijk looppatroon na twee knievervangende operaties, waardoor hij de indruk kreeg van waggelen toen hij stevig probeerde de ramen te bereiken om zijn weddenschappen te plaatsen. Hij was ongeveer even lang als breed en had altijd een stug in zijn mond geklemd. Die stogie zou onverlicht beginnen tot ongeveer de derde race en tegen de zesde was het een knobbeltje waar hij zijn kaken op klemde totdat hij klaar was voor de dag.

Een man als Stogie Steve kan op een doordeweekse middag opgaan in de menigte vol gepensioneerden op het circuit. Eén ding zou hem echter onderscheiden van de menigte. Winnen of verliezen, hij juichte en was opgewonden aan het einde van elke race.

De eerste keer dat ik hem ontmoette, zag ik hem juichen bij de reling. Terwijl mijn kaartjes een mislukking waren in de opener die woensdagmiddag in Monmouth Park, dacht ik dat hij hoog gescoord moest hebben. Ik maakte een nonchalante opmerking tegen mijn oom Dutch dat hij zo'n "gelukkige klootzak" was om die race te hebben behaald. Dutch lachte, drukte zijn Marlboro Red eruit, stampte de rest van zijn eerste blikje Budweiser leeg en keek me aan. 'Die is hij kwijt, weet je,' zei hij terwijl hij zijn mond afveegde.

Ik stond in de war terwijl ik mijn verloren tickets vasthield. Ik verloor en was niet gelukkig. Ik probeerde erachter te komen wat ik verkeerd had gedaan met mijn handicap om die meid te missen die de velddraad op de draad zette. Waarom lachte deze man nog steeds nadat hij een race had verloren?

Toen Stogie Steve terugkwam bij onze stoelen om een ​​biertje uit de koeler van Dutch te halen, vroeg ik hem waarom hij zo blij was met zijn verlies. Terwijl hij het treklipje van het blikje scheurde, zei hij simpelweg:"Ik heb veel geleerd van die race en dat maakt me blij." Stogie Steve zou me verder vertellen hoe de beweging van de trainer om dit paard terug te draaien nadat hij hem had laten strekken met het tonen van vroege snelheid, wat volgens hem een ​​veelbetekenend teken zou kunnen zijn dat deze trainer een levend paard aan het rennen had. "Het bevestigde mijn denkende kind, ik speelde het niet, maar wachtte om te zien of het zou uitpakken."

Als je een van mijn andere artikelen hebt gelezen, weet je dat ik een fan ben van het doen van autopsie op mijn handicap. Ik ben ervan overtuigd dat je jezelf en je handicap moet blijven uitdagen om relevant te blijven in deze game als je ooit van plan bent om je brood te verdienen met het spelen van races.

Dus, wat heb ik geleerd van het kijken naar de positieve reacties van Stogie Steve op het verliezen van weddenschappen?

#1 Accepteer nederlaag

Geen enkele handicapper heeft ooit elke weddenschap gewonnen die ze hebben geplaatst. Zelfs in mijn zoektocht naar een automatische showweddenschap, kan ik het beste iets vinden dat 80% van de tijd bereikt voor een bescheiden winst. Als handicappers moeten we niet vergeten dat het de resultaten op de lange termijn zijn en niet de korte termijn die ertoe doen. We zullen goede dagen hebben waarin we niet kunnen verliezen als we het proberen, en dagen waarin we elke foto of aanvraag verliezen, en ons paard eruitziet als een flipperkast die uit de poort komt.

Accepteer dat we soms verliezen. Houd je emoties onder controle en bereid je voor op de volgende kans. Accepteer de nederlaag genadig en leef om nog een dag te vechten.

#2 Ontken het niet (tenzij je van graven houdt)

Niemand wil verliezen, maar als je dat doet, erken dan dat je hebt verloren. Begrijp waarom je hebt verloren. Was het uw handicap of een factor buiten uw controle? Heb je de voor de hand liggende vroege snelheid gemist? Werd uw koploper hard uit de poort gesmeten en vervolgens met vijf wijd de eerste bocht in geforceerd? Zou een goede reis je de overwinning hebben opgeleverd?

Als je de feiten ontkent waarom je hebt verloren, blijf je goed geld naar slecht geld gooien. Je bankroll zal snel slinken en je zult geld uitgeven dat je niet kunt veroorloven om in het spel te blijven. Accepteer een nederlaag. Omarm dat je verloren bent en dat je nuttige informatie over dat verlies kunt vinden. Als je paard een slechte trip heeft gehad, maak dan een notitie. De kans is groot dat de volgende keer dat het publiek hem voorbijgaat, je een goede prijs voor hem krijgt van die moeilijke reis.

#3 Leer ervan

Elk boek met een handicap dat ik ooit heb gelezen, hoe goed of slecht ook, heeft me ten minste één positieve afhaalmaaltijd opgeleverd. Het kan zo simpel zijn als een nieuwe manier om naar iets te kijken. Een race verliezen is hetzelfde. Waarom heb je verloren? Hoe en waarom presteerde een paard onder of boven vandaag? Wat zegt dat over die specifieke jockey of trainer? Wat zou je de volgende keer doen als je dezelfde situatie voorgeschoteld krijgt in termen van raceomstandigheden of temposcenario?

#4 Hebben de mogelijkheid om te ontkoppelen

Mijn oude baanmaatje "The Trader" wed altijd op Jersey Joe Bravo in Monmouth. Hij was verliefd op Joe. Hij kon je alle grote weddenschappen vertellen die hij verzilverde dankzij "Joey B" en zijn geweldige ritten. Dit wil niet zeggen dat ik niet wat geld heb verdiend met Jersey Joe, maar race-to-race moet ik loslaten wat hij in het verleden voor me heeft gedaan.

Als handicappers mogen we onze emoties niet in de weg laten staan. Mijn favoriete paard is Tiznow. Ik was in de Meadowlands levend in de Breeders 'Cup Pick 6 in 2000 toen hij die geweldige stretchdrive had tegen Giant's Causeway. Ik hield van hem bij zijn volgende start in de San Fernando Stakes in 2001, maar ging tegen hem op in de Strub Stakes bij zijn volgende start.

Terwijl Tiznow een plekje in mijn hart had verdiend, moest ik als handicapper mijn emoties losmaken om de race te spelen. Ik moest vergeten wat hij in het verleden voor me deed en me concentreren op de kwetsbaarheid die hij in het heden had.

#5 Vermijd desirability bias

We hebben allemaal wel een vriend die iets doms inzet. Mijn goede vriend Don Tot is een van die jongens. Hij neemt zijn craps en roulette meer dan serieus, maar als het om de paarden gaat, speelt hij met zijn hart in plaats van met zijn hoofd. Op Belmont Stakes zaterdag in 2003 waren we in Monmouth Park. Don Tot was van plan om de Belmont Stakes te spelen, ondanks dat hij maar kort naar de race keek. Funny Cide wilde de laatste etappe van de Triple Crown vastleggen. Hoewel ik getuige wilde zijn van de geschiedenis, had ik meer stoten tegen de ruin dan dingen die ik leuk vond. Ik legde me erbij neer dat het weer een "misschien volgend jaar" soort Belmont Stakes was.

Don Tot had andere plannen. "We gaan vandaag geschiedenis zien, niet anders", riep hij uit terwijl hij wegrende om zijn weddenschappen te plaatsen. Ik keek nog eens naar de afgelopen optredens om te zien of ik iets had gemist. Ik had Funny Cide als een kleine kanshebber en was tevreden om de race te passeren. Don Tot kwam terug met een handvol kaartjes die hem het grootste deel van zijn bankroll kosten.

Toen Empire Maker naar huis reed met Funny Cide op de derde plaats, ongeveer vijf lengtes achter me, wendde ik me tot Don Tot. Zijn gezicht zei alles. 'Maar ik wilde dat hij zou winnen,' mompelde hij terwijl hij zijn stapel verloren tickets verscheurde en op de grond gooide.

Als handicappers willen we misschien een specifieke uitkomst, maar we moeten naar de verstrekte informatie kijken om te zien of die gewenste uitkomst waarschijnlijk is of niet. We kunnen ons oordeel niet door onze verlangens laten vertroebelen. Omdat we willen dat er iets gebeurt, betekent niet dat onze bankroll het ook kan.

Vind het positieve in het negatieve en omarm de nederlaag. Houd jezelf los van je emoties, wat dat paard in het verleden voor je heeft gedaan en wat je wilt dat er gebeurt. Als u dat doet, blijft u de weg naar meer winst kwijtraken.

[Bij handicaps is fout soms goed: https://nl.sportsfitness.win/Spectator-Sport/Horse-Racing/1002050857.html ]