De toekomst van wintersport is het opslaan van sneeuw

Inderdaad een waarschijnlijk verhaal! zei de Duif op een toon van diepste minachting. Ik heb in mijn tijd heel veel kleine meisjes gezien, maar nog nooit ÉÉN met zo'n nek als dat! Nee nee! Je bent een slang; en het heeft geen zin om het te ontkennen. Ik neem aan dat je me nu gaat vertellen dat je nog nooit een ei hebt geproefd! IK HEB zeker eieren geproefd,’ zei Alice, die een heel eerlijk kind was; ‘Maar kleine meisjes eten net zoveel eieren als slangen, weet je. Ik geloof het niet,' zei de Duif; 'maar als ze dat doen, waarom dan zijn ze een soort slang, dat is alles wat ik kan zeggen.

Dit was zo'n nieuw idee voor Alice, dat ze een minuut of twee stil was, wat de Duif de gelegenheid gaf om toe te voegen:'Je zoekt eieren, dat weet ik goed genoeg; en wat maakt het mij uit of je een klein meisje bent of een slang? Het is heel belangrijk voor MIJ,’ zei Alice haastig; ‘maar ik ben niet op zoek naar eieren, toevallig; en als ik dat was, zou ik die van jou niet willen:ik hou niet van rauw.'

‘Nou, ga dan maar weg!’ zei de Duif op norse toon, terwijl hij zich weer in zijn nest nestelde. Alice hurkte zo goed als ze kon tussen de bomen neer, want haar nek raakte steeds meer verstrikt tussen de takken, en zo nu en dan moest ze stoppen om hem los te draaien. Na een tijdje herinnerde ze zich dat ze de stukjes paddenstoel nog steeds in haar handen hield, en ze ging heel voorzichtig aan het werk, eerst aan de ene knabbelend en dan aan de andere, en soms groter en soms korter wordend, totdat ze erin was geslaagd zichzelf tot haar gebruikelijke lengte.

Het was zo lang geleden dat ze iets in de buurt van de juiste maat had gehad, dat het in het begin nogal vreemd aanvoelde; maar ze was er binnen een paar minuten aan gewend en begon zoals gewoonlijk in zichzelf te praten. ‘Kom, ik heb nu de helft van mijn plan klaar! Hoe raadselachtig zijn al deze veranderingen! Ik weet nooit zeker wat ik zal zijn, van het ene op het andere moment! Ik ben echter weer op mijn juiste maat:het volgende is, om in die prachtige tuin te komen - hoe moet dat, vraag ik me af?' Terwijl ze dit zei, kwam ze plotseling op een open plek, met een klein huis erin, ongeveer 1,20 meter hoog. 'Wie daar ook woont,' dacht Alice, 'het zal nooit volstaan ​​om ze DEZE maat tegen te komen:wel, ik zou ze de stuipen op het lijf jagen!' Dus begon ze weer aan het rechterbit te knabbelen en waagde het niet om te gaan. vlak bij het huis tot ze zichzelf tot negen centimeter hoog had gebracht.

Een minuut of twee stond ze naar het huis te kijken en zich af te vragen wat ze nu moest doen, toen plotseling een lakei in livrei uit het bos kwam aanrennen - (ze beschouwde hem als een lakei omdat hij in livrei was:anders, te oordelen naar alleen zijn gezicht, ze zou hem een ​​vis hebben genoemd) - en klopte luid met zijn knokkels op de deur. Het werd geopend door een andere lakei in livrei, met een rond gezicht en grote ogen als een kikker; en beide lakeien, merkte Alice op, hadden gepoederd haar dat over hun hele hoofd krulde. Ze was erg nieuwsgierig om te weten waar het allemaal over ging en kroop een eindje uit het bos om te luisteren.

De Fish-Footman begon met onder zijn arm een ​​grote brief te voorschijn te halen, bijna net zo groot als hijzelf, en deze overhandigde hij aan de ander en zei op plechtige toon:'Voor de hertogin. Een uitnodiging van de koningin om croquet te spelen.' De Kikker-Voetman herhaalde op dezelfde plechtige toon, maar veranderde de volgorde van de woorden een beetje:'Van de koningin. Een uitnodiging voor de hertogin om croquet te spelen.'

Toen bogen ze allebei diep en raakten hun krullen in elkaar verstrikt.

[De toekomst van wintersport is het opslaan van sneeuw: https://nl.sportsfitness.win/extreme-Sporten/Andere-Extreme-Sports/1002049763.html ]