coaching
extreme Sporten
geschiktheid
martial ArtsDe eerste keer dat ik ging… | Skateboarden
Ben Powell, voormalig redacteur van Sidewalk, blikt terug op hoe het allemaal begon.
Het is vrij moeilijk om de herinnering aan mijn eerste keer skateboarden nauwkeurig te dateren. Het was een object dat er altijd was, een overblijfsel van de originele rage uit de jaren 70 die dateerde van vóór mijn geboorte, stof verzamelend in een hoek van ons kolenhuis.
Ik weet niet eens zeker van wie dat eerste board was, als ik eerlijk ben, want het is absoluut moeilijk voor te stellen dat mijn ouders geboeid waren door de Californische rage van 'Sidewalk Surfing' in de grimmige context van het West Yorkshire van de jaren 70, maar, het was daar, en ik en mijn broer hebben het gevonden.
Vanuit het perspectief van vandaag was het een ongunstige introductie tot wat mijn leven de komende drie decennia zou gaan bepalen, maar alles moet ergens beginnen. We kwamen dit plastic bananenbord tegen tijdens een zomervakantie nadat we genoeg hadden van cricketbats, voetballen en het andere afval dat de ruimte vulde die ooit was gereserveerd voor leveringen van kolen.
Het skateboard was, net als de ruimte waarin het leefde, een anomalie.
Voor zover ik me herinner was het merkloos. Gewoon een skateboard van gegoten plastic, compleet met een rudimentaire kicktail, vastgeschroefde (nog geen vrachtwagenbouten!) rolschaatstrucks, wiebelende plastic wielen en, misschien wel het meest abnormaal van alles, versierd met de Amerikaanse vlag en het woord 'Skate'.
We haalden het uit zijn graf na de rage en keken er vragend naar, aangezien noch ik, noch mijn broer enig idee hadden van wat skateboarden op dat moment was.
Dit was het begin van de jaren 80 toen skateboarden helemaal dood was.
Lang voordat 'Back to Future' of 'Police Academy 4' de wereldwijde belangstelling voor rondrollen op kinderspeelgoed weer oplaaide, en op een moment dat (tenminste voor zover we wisten) niemand anders er een had.
De eerste keer dat je de oprit afrolt, zette de toon:een mengeling van pure kinderlijke vreugde en een compleet en totaal gebrek aan vaardigheid - eindigend zo snel als het begon met een abrupte klap tegen het tuinhek.
"Nog een keer! Nogmaals' was het refrein van ons beiden toen we herhaaldelijk begonnen aan onze afdaling van wat voelde als de langste afdaling ter wereld.
Ik zie nog steeds het afkeurende gezicht van mijn moeder uit het keukenraam naar ons kijken met een uitdrukking die tegelijkertijd spijt uitte dat we 'dat ding' hadden gevonden, samen met het sluipende besef dat we onszelf zeker pijn zouden doen.
Naarmate die zomer vorderde, nam al het andere speelgoed een achterbank en werd het plastic skateboard meegenomen op verdere avonturen op en neer in de heuvels rond ons huis. Al snel werd de aantrekkingskracht van gevaarlijk in geparkeerde auto's rond de doodlopende straat waar we woonden onweerstaanbaar, en de gelederen van onze ontluikende skateboardbende groeide uit tot elk kind dat oud genoeg was om erom te vragen.
De hele dag, elke dag, werd besteed aan een dappere poging om ons gammele ros te controleren zonder enige kennis van de juiste manier om dit te doen. We hadden alleen vallen en opstaan, maar wat heb je op die leeftijd nog meer nodig?
Uiteindelijk trokken onze capriolen de aandacht van naburige buren en, samen met de gebruikelijke, "wat denk je verdomme dat je aan het doen bent?" vragen, geruchten verspreidden zich over een ouder kind dat onderaan de straat woonde en een 'echt skateboard' had en eerder had geschaatst.
Trillend naderden we de oudere jongen, een stel doodsbange tangen met bebloede knieën die voorzichtig een persoon naderden die, op basis van niets anders dan de wetenschap dat hij oud genoeg was om eind jaren 70 skateboarder te zijn, de ingang naar een andere wereld vertegenwoordigde als wat ons betreft.
"Oh, jij bent het toch", was zijn eerste reactie op de verschijning van deze bebloede groep kinderen die aan het einde van zijn rit verscheen. "Ik heb je op dat ding zien rondvliegen - je moet voorzichtig zijn." Als de aangewezen oudste van onze bemanning viel de verantwoordelijkheid op mij om te proberen een link te leggen met deze langharige potentiële bondgenoot, die over een motorfiets leunde die onder de olie stond.
"Dhr. Jones zei dat je een skateboard had en dat we je ernaar moesten vragen. We proberen te leren, maar we weten niet wat we doen…”
Zijn reactie was dat hij me argwanend aankeek en vervolgens in lachen uitbarstte.
“Ja, dat kan ik zien, kijk naar de toestand van jullie allemaal. Je moeder moet kapot zijn dat je dat ding hebt gevonden.'
Terugkerend naar zijn motor vervolgde hij:"Ik skateboard niet meer. Ik ben op mijn motor gevallen, dus mijn enkel werkt niet goed, maar als je me even de tijd geeft, heb ik wat tijdschriften en een boek dat je kunt hebben."
En daar ging hij, met de sleutel om een magische wereld van skateboarden te ontgrendelen met een hoofdletter 'S' waarvan we tot dan toe geen bewustzijn hadden van het bestaan ervan.
Toen hij terugkwam, hielden zijn vette handen een overvloed vast die onze stoutste dromen overtrof.
The Hamlyn Book of Skateboarding, en twee gescheurde uitgaven van Skateboarder magazine. Hij legde deze schat in mijn enthousiaste handen en wuifde ons terug de straat op met een waarschuwing:"Er staan dingen in over hoe je het moet doen. Het is waarschijnlijk een beetje ouderwets, maar je zult in staat zijn om iets te leren. Nu, rot op, ik heb meer werk te doen aan mijn fiets…”
Zonder dat ik het wist, zou die korte interactie en het geschenk van een paar rafelige skateboardtijdschriften en het Hamlyn Book of Skateboarding een reeks gebeurtenissen in gang zetten die uiteindelijk mijn leven zouden vormgeven.
We dompelden ons onder in een andere wereld:van skateparken, van professionele skateboarders en van tricks. Mensen deden ‘trucjes’! Wie weet? En ze hadden gek klinkende namen als 'Berts' en 'laybacks'.
Zoals hij had gezegd, waren de Hamlyn How-To's behoorlijk verouderd, maar we verdiepten ons in elk woord en elke reeks en het duurde niet lang slalommen op en neer de weg, in en uit halve bakstenen en colablikjes alsof we in Venetië waren strand, (pas decennia later realiseerde ik me dat het strand van Venetië eigenlijk in Californië lag, in plaats van in Italië). Het was gebeurd - zonder het ons zelfs maar te realiseren hadden we de overstap gemaakt van kinderen die een oud vergeten stuk speelgoed hadden gevonden, naar volwaardige skateboarders. Het was wie we waren en het definieerde vanaf dat moment alles.
Nu heb ik me iets te veel verdiept in dat ontstaansmoment, maar pas door het opnieuw te bekijken, realiseerde ik me hoe invloedrijk het was, vergeef me alsjeblieft. De ontelbare 'eerste keren' die volgden op die oorspronkelijke omzwerving in het grote onbekende skateboarden, kwamen snel en snel en met elk van hen waadden ik en mijn broer dieper in een cultuur die zo volledig in strijd was met onze omgeving dat we ons als personages in Mr. Benn voelden , klaar om door een deur te lopen naar een alternatieve dimensie.
Terwijl schoolvrienden geobsedeerd waren door Spectrum-computergames en de cheatcodes voor 'Manic Miner' verborgen in Gaming-magazines, waren we op onbekend terrein op zoek naar iets dat binnen de busafstand kon skaten. Hoogtepunten van die vroege jaren waren onder meer het vinden van een half gesloopte rollerdiscobaan met een kromgetrokken vloer in Doncaster waarover we hadden gelezen in Skateboard! Tijdschrift zonder enige informatie, behalve dat het ergens in Doncaster lag.
Destijds stonden onze skateantennes op scherp en het voelde alsof we iets konden vinden dat skatebaar was, puur omdat we het zo graag wilden vinden.
Onvermijdelijk viel het plastic bananenbord dat ons op deze eindeloze zoektocht had gedreven uit elkaar:de kicktail sleten door en viel eraf, de wielen explodeerden en vrachtwagens stopten met draaien. Ik schaam me om te zeggen dat we het nooit de Vikingbegrafenis hebben gegeven die het verdiende en in plaats daarvan werd het respectloos teruggeslingerd in het kolenhuis waar het vandaan kwam toen we verder gingen met betere opstellingen die we kochten van het dichtstbijzijnde ding dat onze stad had bij een skateboardwinkel - namelijk een kleine concessie achterin een wetsuit-winkel met de raarste selectie producten die je je kunt voorstellen.
Desalniettemin moeten baseballpetten met respect worden afgedaan, in ieder geval achteraf, en een eerbetoon worden gebracht aan het abnormale relikwie uit de jaren 70 waarmee het allemaal begon.
Bedankt plastic… nou ja, afgezien van de vervuiling natuurlijk.
[De eerste keer dat ik ging… | Skateboarden: https://nl.sportsfitness.win/recreatie/Skateboarding/1002048811.html ]
Skateboarding
Skateboarding
Skateboarding