Verloren gevecht:hoe koester je elke schermpartij die je kind verliest

Dit bericht kwam voort uit mijn persoonlijke ouderlijke ervaring bij Fencing Summer Nationals 2019 in Columbus, OH, toekijken hoe mijn kinderen hun aanvallen verloren. Hoe ze huilden. Hoe ze worstelden. Hoe ze hun nederlaag verwerkten. Hoe ze daarna spraken over hun verloren gevecht, nooit meteen.

In de geest van een kinderschermer na een verloren wedstrijd

Voor een ouder, het is altijd moeilijk om je kind te zien huilen. Je begrijpt dat ze huilen van frustratie. Je weet dat ze enorm veel moeite hebben gestoken in hun opleiding. Ze stellen zichzelf nu lastige vragen zoals deze:

• "Ben ik het waard?"
• "Ben ik goed in schermen?"
• "Is al dit harde werk het wel waard?"
• “Doe ik iets goed? Kan ik iets goed doen?”
• "Waarom is zij/hij beter dan ik?"
• "Waarom traint dit meisje/jongen de helft van de tijd dat ik doe en toch verslaat ze me?"
• “Waarom zijn de refs zo slecht, de hele tijd om mijn tegenstander roepen?”

Ze kunnen zichzelf zelfs de echt moeilijke vraag gaan stellen.

• "Moet ik gewoon stoppen met schermen?"

Het is moeilijk voor kinderen om al deze vragen te verwerken zonder hun eigenwaarde in twijfel te trekken. Een nederlaag kan diep persoonlijk aanvoelen, zoals een verlies een weerspiegeling is van hun hele persoonlijkheid in plaats van slechts een gebeurtenis die op één moment en om vele redenen plaatsvindt. Dat is begrijpelijk, vooral omdat kinderen van nature niet dezelfde ervaring hebben als volwassenen. Ze hebben niet zoveel kansen gehad om een ​​slecht resultaat te hebben en er vervolgens achter te komen dat die resultaten van korte duur zijn.

Het duurt maar een paar keer voordat je zelfvertrouwen als kind is aangetast om je overweldigd te voelen. Als je het ziet als hoe een kind maar heel weinig ervaringen heeft. Als dit bijvoorbeeld hun tweede keer is op Fencing Summer Nationals, ze zouden in totaal twee dozijn periodes hebben gehad op dit hoogste competitieniveau. Als ze acht van die aanvallen verliezen, dat is een derde. Ze beseffen door gebrek aan ervaring niet wat een klein aantal dat is! Het voelt als een enorm aantal voor hen!

Schermers van deze leeftijd zullen het moeilijk vinden om te begrijpen dat ze zoveel kansen zullen krijgen om opnieuw te schermen, zelfs op hoog niveau. Het is deels onze taak als ouders om hen te helpen begrijpen dat dit slechts een van de vele is. Hier vindt groei plaats. Alle ouders willen onze kinderen tegen schade beschermen. We springen instinctief om ze te controleren als ze pijn hebben. Dat is natuurlijk en het is een goede zaak. Maar we moeten deze tijden van groei voor hen omarmen, zelfs als ze onze jonge schermers op dit moment pijn lijken te doen. Dit zijn de groeipijnen die we allemaal in de kindertijd moeten voelen.

Wanneer een jonge schermer een gevecht verliest, is er veel verwarring in het hoofd van een jonge schermer. Ze proberen te begrijpen in welke richting ze moeten gaan, hoe ze zouden moeten reageren op de nederlaag. Als ik zie hoe mijn kinderen door verlies gaan, Ik moet denken aan mijn jeugd toen ik voor het eerst wedstrijden verloor. Het was erg moeilijk voor mij om te verliezen, maar dan kijk ik terug op de uitdagingen die ik later tegenkwam en ik ben blij dat ik heb geleerd de mentale chaos die gepaard gaat met verlies te begrijpen. Dat is wat ik wil dat mijn kinderen doen.

Het is moeilijk voor mijn kinderen om al deze vragen te verwerken zonder hun eigenwaarde in twijfel te trekken. Het is voor ons als ouders moeilijker om de antwoorden aan onze kinderen uit te leggen en hen gemotiveerd te houden.

Leren kinderen de ruimte te geven

Ik ben niet perfect, en soms raak ik ook gefrustreerd als mijn schermer verliest van een veel minder ervaren schermer. Het gebeurt constant. Geloof me, het is moeilijk om niet boos te worden als vader. Ik probeer nog steeds mijn emoties te beheersen en me te concentreren op de positieve dingen.

Een kort advies dat voor mij werkt en ik weet zeker dat het ook voor jou zal werken:ik laat mijn kinderen met rust als ze huilen na een verloren wedstrijd. Ik doe niets, geef ze gewoon de ruimte en focus op andere dingen of andere kinderen. Ik laat ze met rust zolang het duurt voordat ze kalmeren en hun houding veranderen. Soms is dit vijf minuten, soms twintig, soms zelfs meer dan een uur. Ik geef ze alle tijd die ze nodig hebben, hen niet benaderen en niet met hen praten. Ze zullen uiteindelijk stoppen met het zelfmedelijden en zullen klaar zijn om te praten, en nog belangrijker om na te denken.

Als ze eenmaal gekalmeerd zijn en hun houding is teruggekomen, dan is het tijd voor ons om mee te doen. Ik probeer dan, zo kalm als ik menselijk kan beheren, om hun uit te leggen wat ik zo leuk vond aan hun hekwerk. Dat moet eerst uit de mond van de ouder komen. We moeten goede acties voor hen modelleren, hoe zullen ze anders leren goede daden te stellen? Pas nadat ik op het positieve heb gewezen, vertel ik dan waarom ik denk dat ze verloren hebben.

Er is geen wedstrijd waarin een schermer helemaal slecht is, ze zijn altijd op de een of andere manier goed. Er is ook geen verlies van een wedstrijd zonder een reden voor het verlies, of het nu de schuld van de schermer is of niet. Er valt altijd iets te leren. Dit zijn drie dingen die ik belangrijk vind om te benadrukken met mijn kindschermer zodra ze helder kunnen denken.

Laat ik daar ook duidelijk over zijn, het is moeilijk voor mij om uit de buurt van mijn kind te blijven als ze pijn hebben. Aanvankelijk, Ik zou bijna zeggen dat het voor mij moeilijker was om weg te blijven dan voor hen om de wedstrijd te verliezen. Je ziet je kind pijn hebben en je wilt hem troosten. Kalmerend dat hartzeer op het moment zou kunnen voelen, maar ze leren van jou afhankelijk te zijn.

Als je ze het laat uitzoeken, ze leren hoe ze de emoties moeten verwerken. Wij ouders zullen er niet altijd zijn voor onze kinderen. Ze zullen opgroeien en alleen gaan, en het zal voelen alsof het te snel gebeurt. Ze moeten echter leren zelfstandig met problemen om te gaan, willen ze succesvolle volwassenen worden. Het is essentieel.

Mijn eigen kinderen hebben het meestal moeilijk als ze een wedstrijd verliezen. Ze dachten dat ze zouden/kunnen/zouden winnen, hoewel dit bijna nooit gebeurt wanneer ze een gevecht verliezen van een duidelijk superieure tegenstander. Dan weten ze dat ze in orde zijn, meteen vanaf het begin. Misschien huilen ze nog wel een beetje, maar het is niet het diepe verdriet om te weten dat ze een kans hadden gehad om te winnen.

Mijn eigen persoonlijke ervaring als vader van schermers is dat de meeste van hun verloren periodes te wijten zijn aan hun worsteling met het mentale aspect van het spel. Het is de grootste uitdaging voor jonge schermers, voorbij lichamelijkheid of iets anders. Ze zijn bang om te verliezen versus willen winnen, en zo werkt sport niet. Als je werkt vanuit een plaats van angst, je komt nooit effectief op je tegenstander af of verdedigt je nooit met de durf die nodig is. Als je wilt winnen, je zult zelfverzekerd en agressief zijn in je scherm, en dat is waar de goede dingen gebeuren voor schermers.

Dit wordt meer en meer waar naarmate een schermer hoger in rang komt. Het mooie is dat mindset een duidelijke kans is om te verbeteren! Een schermer kan altijd zijn denkwijze goed krijgen. Voor dit deel ervan, Ik weet dat het voor mij een werk in uitvoering is om hen te helpen hier overheen te groeien, en ik heb goede hoop dat ik daarin zal slagen.

Waarom ik van het verlies hou

Er zijn talloze redenen waarom ik het moment dat ze verliezen koestert. Het is niet zo spannend als mijn kind zien winnen, en geloof me, ik wil ze zien winnen! Maar verloren gevecht is waar we betere schermers worden. Werkelijk, een verlies is net zo goed als een overwinning in mijn boek, zolang we onze schermers aanmoedigen om het goed te verwerken. Ik zie ze hier worden, beetje bij beetje, meer klaar voor het leven.

Dit zijn de manieren waarop ik jonge schermers iets moois uit een verlies zie halen:

• Hoe het hen helpt groeien. De groei vindt plaats in het verlies! We worden niet beter door altijd te winnen, we worden beter door te verliezen en dan terug te komen om dingen op te lossen
• Hoe het hen helpt om door te gaan. Het hekwerk houden tot het einde van de wedstrijd, dat voelt voor mij heel goed. Ik hou ervan om mijn schermers tot het einde van een wedstrijd te zien pushen die ze duidelijk niet zullen winnen. Ze groeien nog steeds! Zelfs als ze zeker zullen verliezen!
• Hoe het hen helpt na te denken en te analyseren. Close matches zorgen ervoor dat schermers beter nadenken en beter analyseren dan makkelijke matches ooit zouden kunnen. Een zwaar verloren gevecht zet de hersenen aan.
• Hoe het hen helpt om niet meer aan het leven te denken, is oneerlijk. Gewoon omdat je een wedstrijd verliest, dat betekent niet dat er iets oneerlijks is gebeurd. De andere schermer was gewoon beter op die dag in die wedstrijd, niets meer. Het helpt geen enkel kind ooit om de wereld als oneerlijk te beschouwen.
• Hoe het hen helpt om anderen niet langer de schuld te geven van hun falen. Kinderen moeten leren dat falen hen niet tot falen maakt! Andere mensen de schuld geven, alleen kinderen leren dat ze alleen goed zijn als ze winnen.
• Hoe het hen helpt te zoeken naar de redenen die buiten hun controle (bijv. tijdzone, ziekte, slechte ref, enzovoort.) Soms duwen krachten van buitenaf ons op en dat kan het moeilijker maken. Als kinderen verliezen in schermen, ze kunnen leren hoe ze externe factoren kunnen herkennen en hoe ze deze in de toekomst kunnen compenseren. Dit is een geweldige coping-vaardigheid.
• Hoe het mij als ouder laat groeien. Zoals ik eerder zei, het is heel moeilijk om me in te houden en mijn kind een nederlaag te laten verwerken. Ik oefen mijn zelfbeheersing net zo veel als hen wordt gevraagd om die van hen te oefenen. Ik hou ervan dat ik er beter van word, want ik wil ook groeien.
• Hoe het mij helpt om een ​​diepere band met hen te ontwikkelen. Kinderen zullen zich die momenten herinneren dat je ze steunde als het moeilijk was. Zelfs meer dan zij zich alle goede gelukkige tijden herinneren die je met hen hebt doorgebracht. Als mijn kind een schermwedstrijd verliest, het is een kans voor mij om ze te laten zien waarom ik trots op ze ben, dat zijn al het bovenstaande en meer!

De belangrijkste sleutel tot het koesteren van elke schermpartij die uw schermer verliest, is om het proces te omarmen. Een deel van het schermen is verliezen. Een deel van het schermen is winnen. Geen van beide is een uitkomst die elke schermer, ongeacht hun leeftijd, zou verwachten dat dit altijd zou gebeuren. Het maakt niet uit op welk niveau een schermer zich bevindt, iemand zal altijd beter zijn dan zij. Iemand die net zo goed of niet zo goed is als hij, kan een geweldige dag hebben en hem toch verslaan. In diezelfde zin, soms kan mijn schermer een gevecht winnen van een tegenstander die niets te maken heeft met winnen, maar zouden we dat ooit in twijfel trekken? Natuurlijk niet.

Wat we willen, is onze kinderen voorbereiden op alles wat het leven hen te bieden heeft, en er zijn zoveel manieren waarop een verliezende schermwedstrijd hen klaarstoomt voor de wereld buiten de strip. Daarom koester ik elke wedstrijd die mijn kind verliest.

[Verloren gevecht:hoe koester je elke schermpartij die je kind verliest: https://nl.sportsfitness.win/sport--/schermen/1002042607.html ]