Ajax en de klas van 2019

Wat als het allemaal een droom was? De zogenoemde Klasse van 2019 . De zomerbezoeken aan Wenen, Luik, en Kiev. Storingen in Almelo en Rotterdam, maar een ultieme wraak en triomf over 17 andere Nederlandse clubs in de competitie en anderen in de Nederlandse beker. Bayern, Echt, en Juventus:afgeschrikt of volledig verslagen.

Voor een kort moment in de geschiedenis, Ajax was het beste team ter wereld. Maar wat als ze dat niet waren? Wat als ons geheugen gewoon niet in staat is om alles te bevatten wat zich voor ons ontvouwt?

**

Ik zat na te denken over dit concept van de geldigheid van het geheugen op een zonnige dag in Japan, een paar weken na het teleurstellende verlies van Ajax tegen Tottenham Hotspur in de halve finales van de Champions League. Mijn vriendin en ik waren gevlucht voor de benauwde menigte in de wijk Higashiyama in Kyoto en hadden een toevluchtsoord voor onze pijnlijke voeten gevonden op de betonnen treden van een smal steegje. Je kon de ontelbare dakspanen boven op de smalle daken zien - een helderblauwe lucht die erboven zweefde - de pezige telefoonpalen die de ene constructie naar de volgende rijgen. Maar de helderheid van het beeld begint het bereik van mijn geest al te ontwijken. Terwijl ik dit typ, er blijven steeds minder details over.

Leven in een langeafstandsrelatie is een monumentale levensveranderende ervaring, vooral als het om het geheugen gaat. Het grootste deel van je leven breng je door in een soort droomachtige wereld. Zonder een metgezel die je diep aan je zijde liefhebt, iemand die je onvoorstelbare dingen zou doen om gelukkig te blijven, het leven lijkt voorbij te drijven. Ik merk dat ik de hele dag door belangrijke details vergeet wanneer mijn geheugen gefixeerd is op iemand ver weg. Soms, één persoon is alles waar ik de energie voor heb.

Maar als ik bij mijn liefde ben, alles veranderd. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoeten tot de dag van uiteindelijk vertrek, Ik leef het leven op turbolading. Ik heb vat gekregen op de waarheid dat ik meer energie verbruik dan ooit, alleen om de hele dag vrolijk en gemotiveerd te zijn. Ik vergeet mijn andere taken, hetzij puur per ongeluk of omdat ik mijn tijd met haar zo hoog in het vaandel had staan. Ik zal de herinneringen nooit vergeten - dwalen door de gezellige straten van België, de wind door ons haar voelen over de Golden Gate Bridge, ons beschermen tegen de kou, rauwe New England-lucht. Ik herinner me veel meer, en met een bijna perfecte levendigheid die niet vervaagt.

**

Mijn verhaal als Ajax Amsterdam-fan heeft veel parallellen met mijn romantische relatie. Wonen in de Verenigde Staten, Een groot deel van mijn tijd kijk ik van een afstand naar Ajax. Wedstrijden zijn zeer toegankelijk, wat met de continue verbetering van online streamingdiensten, maar vanuit huis kijken levert een drastisch andere beleving op dan die van die fans elk weekend in de Johan Cruijff ArenA. Hoewel ik nooit twijfel aan de geldigheid van mijn fandom, noch de vreugde die ik als internationale supporter mag ervaren, weg zijn bij Ajax dwingt me extra hard te werken om een ​​gevoel van verbondenheid met de clubgemeenschap te behouden. Details zijn wazig en herinneringen ontspruiten uit verschillende embryo's.

De eerste helft van het seizoen 2018-19 van Ajax was speciaal omdat ik in Amsterdam was om het mee te maken. Toen we Dynamo Kiev overtroffen in de Champions League, Ik was net in de stad aangekomen. Ik ben erin geslaagd om uit een mistige club te sluipen, op weg naar de dichtstbijzijnde sportbar, en keek naar de tweede helft met een jong stel uit Engeland. De gemeenschappelijke omgeving - zelfs in een bijna lege Bar Normaal &Jack — versmolten met de warme pulsen van Heineken wekte een gevoel van hokum op, een geest die in schril contrast staat met die tientallen wedstrijden die werden bekeken tijdens het ontbijt of nog half slapend in bed, duizenden kilometers verderop.

Dit seizoen 2018/19 zal om vele redenen de geschiedenis van Ajax ingaan. Ten eerste, voor aflossing in Nederland. Pariteit, sommigen zeggen misschien, is hersteld na seizoenen waarin PSV en Feyenoord de Eredivisie wonnen. Ten tweede, de veel minder memorabele maar zeker fantastische trofee van de KNVB Beker. Met de bekerfinale overwinning op Willem II en daaropvolgende overwinning op Utrecht in de competitie, Ajax claimde een binnenlandse dubbel. 175 goals in alle competities was een ongelooflijke prestatie die niet alleen de consistentie van deze kant liet zien, maar ook hun genialiteit in alle facetten van de voetbalmethode. De trofeeën om de doelen te ondersteunen, echter, is uiteindelijk het belangrijkste.

Echter, het was de grandeur van de Champions League - hoewel hun enige oefening eindigde zonder trofee - die Ajax echt op de voorgrond van het spel van de wereld bracht.

Voor het eerst in ruim tien jaar misschien twee, Ajax Amsterdam kan worden beschouwd als een van de Europese elitetroepen. De jonge Nederlandse spelers worden benijd door de supporters van andere clubs, de doorgewinterde veteranen hebben statistieken van wereldklasse geteld, en het personeel (op en naast het veld) heeft veel lof gekregen. Bij alle drie deze groepen werd grote twijfel geuit, echter, en zo recent als de start van het seizoen.

Vrijwel iedere Ajacied heeft de afgelopen tijd veel ontberingen doorgemaakt. Noussair Mazraoui bijna uit de selectie van Jong Ajax geschrapt, niet in staat om een ​​natuurlijke positie te verstevigen. In een Europese wedstrijd voor Nederland in Bulgarije, debutant Matthijs de Ligt zag zijn vertrouwen geschud toen hij twee cruciale fouten maakte. Ondanks zijn gedrevenheid en vastberadenheid heeft Hakim Ziyech te maken gehad met harde kritiek sinds zijn verhuizing vanuit Enschede naar Amsterdam. Daley Blind werd vrijwel verbannen naar de bank van Manchester United onder het bewind van Jose Mourinho. Zelfs manager Erik ten Hag, ingeschakeld om een ​​matige Marcel Keizer te vervangen, heeft een grote portie schuld gekregen sinds zijn aanstelling meer dan een jaar geleden. De titeluitdaging werd vorig seizoen verloren van PSV en een moeilijk 1-1-gelijkspel met Heracles om dit Eredivisie-seizoen te openen, zorgde ervoor dat hij overal op internet werd uitgescholden. Fans riepen op tot zijn ontslag met slechts een paar gespeelde wedstrijden.

Nutsvoorzieningen, Ten Hag, na bijna Ajax naar een driedubbel seizoen te hebben geleid, wordt in verband gebracht met enkele van de grootste clubs van Europa. Idem De Ligt, die elke negatieve reputatie heeft afgeschud om 's werelds meest gewilde tienerspeler te worden en nu misschien wel de beste verdediger ter wereld is - op één of twee na. Mazraoui kwam als rechtsback invallen voor een geblesseerde Joel Veltman en droeg enorm bij aan het succes van Ajax. Zijn doelpunt in München en matchwinnaar tegen Benfica hielpen Ajax op weg naar de knock-outronde van de Champions League. Hakim Ziyech, een veteraan in een team van jonge spelers, scoorde of assisteerde meer dan 40 goals.

De beleving van dit Ajax-elftal, na het enorme succes in Europa en Nederland, is volledig verschoven. Een ploeg die ooit dacht niet in staat te zijn door te gaan naar de knock-outrondes bereikte bijna de finale. zijn spelers, die zo vaak worden gezien als voer voor grotere Europese clubs, zijn omarmd als "wereldklasse". Ten Hag, belachelijk gemaakt om zijn “niet-Nederlandse” tactiek, heeft bewezen dat hij het talent van zijn mannen kan gebruiken om een ​​moloch te creëren.

**

Hier komt de realiteit van het geheugen terug in het spel. We zien de geschiedenis van dit team nu drastisch anders, en voor wat? Vanwege een paar goede wedstrijden in Europa. Want PSV gleed uit op de laatste hindernissen op de weg naar Eredivisie-succes. Omdat het internet mensen die Frenkie de Jong nog nooit live hebben zien spelen in staat stelt te getuigen van een hypnotiserende, enkelbrekende beurt van Luka Modric.

Daarom is voetbal zo subjectief, en waarom seizoenen zoals die van Ajax vaak zo belangrijk zijn, terwijl de afgelopen vier jaar niet meer dan een kleine mislukking waren. Blijkbaar, de echte reden dat we ons dit Ajax zullen herinneren, is omdat ze op ongekende wijze zijn geslaagd binnen de systeemgrenzen die we clubs toestaan ​​om zichzelf te bewijzen. Ze waren beter dan alle andere Nederlandse clubs en werden alleen verslagen door een Tottenham-team met veel meer inkomsten en middelen. We zullen de details onthouden, maar alleen binnen de grotere context van een volledig succesvolle, campagne van tien maanden.

Maar zo zal ik het me niet herinneren. Als dit schitterende seizoen in 2017 of 2020 had plaatsgevonden, Ik zou thuis hebben gezeten - met vrienden of alleen - zoals Mazraoui scoorde in de 90' ^e minuut tegen Benfica. Nutsvoorzieningen, Ik herinner me het moment niet voor wat er gebeurde op het veld in een vacuüm, maar waarvoor echt gebeurd . Tienduizenden fans, en nog meer in bars rond Amsterdam, wrongen hun handen toen Ajax erop uit was om punten in de groep te laten vallen. Maar de jongens nog een laatste keer naar voren geschoven.

Een defensieve slip…

Een snee in de doos…

Mazraoui...maakt het...doel! Doel! Het stadium, in een kwestie van een seconde, gekatapulteerd van gespannen naar dolblij. het geschreeuw, het zingen, de glimlach:ze stralen niet alleen uit naar het veld maar ook naar elkaar. Ik draaide me om naar de Nederlandse tiener die naast me zat die, na de hele wedstrijd te hebben geworsteld om in niet zo perfect Engels met me te praten, kon nu zijn emoties met mij delen, vloeiend. De taal van het voetbal. Deze ervaring is, heel eenvoudig, onmogelijk te bereiken vanaf een oceaan weg.

De herinneringen aan afgelopen herfst zullen de tand des tijds doorstaan. Ik mis de metroritten naar de ArenA met rode sjaal-aantrekkende Nederlanders enorm, en de talloze banden - van lange en van korte duur - die in het Nederlandse voetbal zijn gesmeed. Hoewel ik me het hartverscheurende doelpunt van Lucas Moura zal herinneren, de diepere herinnering zullen de vroege ochtendchats met Mark zijn, een mede Ajax-fan, terwijl we ons voorbereiden op een studiegroep Sovjetgeschiedenis op de Kloveniersburgwal-campus van de UvA. Ik zal me nooit herinneren dat Matthijs de Ligt de trofeeën ophief, noch de briljante prestaties van iedereen naarmate het seizoen ten einde liep, maar ik ben meer dankbaar voor het doelpunt van David Neres tegen Go Ahead Eagles en de hattrick van Daley Blind in een 8-0 nederlaag van De Graafschap in wedstrijden waar ik zelf bij aanwezig was.

Hadden ze meer impact op de Ajax-fans als geheel? Nee. Maar ze waren voor mij, ook al zal het scalperen van een kaartje voor een Dutch Cup-wedstrijd me altijd een nare smaak in de mond geven.

**

We zullen, kom ik dichterbij?

Zal ik er ooit komen?

Maakt het ook uit?

Heb ik het echt nodig?

Ik wou dat ik het me zou herinneren

En ik ben op de uitkomst

— Kevin Parker die "Apocalypse Dreams" uitvoert

Terwijl ik in de steeg in Kyoto zat, Ik heb dit allemaal bedacht.. Wat als we dit Ajax-team verkeerd waarnemen? Wat als ze beter zijn dan gedacht, of erger dan we denken? Terwijl Kevin Parker zingt, "Maakt het echt uit?" Voetbal is gewoon een sport. Of onze ervaringen van een specifieke wedstrijd of seizoen van wedstrijden op de een of andere manier scheef zijn, is van weinig belang, vanuit een holistisch perspectief. Zolang we plezier hebben, het is al goed.

Plezier is subjectief, maar ik zou het aanvechten om het gemakkelijker te bereiken in de aanwezigheid van de bron van geluk. Een leven leiden weg van degene die ons dierbaar is, kan bevredigend zijn, plezier, vrolijk, en meer. Maar is het niet honderdvoudig bevredigender, plezier, en blij als we na de werkdag met ze over straat kunnen lopen of een brede glimlach kunnen delen? Dit wil niet zeggen dat lange afstand een vergeefse inspanning is, maar het herhaalt wel een veelvoorkomende maar vaak vergeten boodschap in een technologisch tijdperk. We kunnen onze zorg voor anderen uitstralen via tekst, Instagram, of mobiele telefoons, maar het is moeilijker om naar elkaar toe te groeien en een uiteindelijk bevredigende relatie te krijgen, wat onze eigen definitie van 'vervullen' ook is.

Ik heb er geen spijt van dat ik mijn leven heb geleefd als een voetbalfan pro tempore afwezig in de stad van mijn team. Ik doe, echter, lang naar de dagen dat ik door de straten van Amsterdam liep, voetbal gerelateerd of niet. De stenen loopbruggen onder de voeten en de frisse Europese lucht erboven wekt eeuwen geschiedenis. Diezelfde geschiedenis leidde tot de oprichting van de voetbalclub Ajax, en blijft veranderd door de acties van mensen op een dagelijkse basis. Voetbal of het leven, cultuur of sport:het is allemaal met elkaar verweven, tegelijkertijd gescheiden en onafscheidelijk van elkaar. Of onze herinneringen worden opgedaan door het kijken naar een team 1, 000 mijl afstand of in onze buurt, we hebben toch iets substantieels gewonnen. Net als de beurten van Frenkie, Het potentieel van Matthijs, of de tactiek van Ten Hag, het is nogal subjectief. Als dat een te abstracte conclusie voor je is, ga dan een debat aanwakkeren tussen Messi en Ronaldo-fans, of marxisten en blanke nationalisten. Dan vind je dat, ongeacht hoeveel er over een onderwerp is geschreven of hoeveel clips van een speler worden bekeken, we zullen altijd tot andere conclusies komen.

De conclusie van het seizoen van Ajax, dan, zou heel goed kunnen zijn dat de enige echte herinneringen die we kunnen smeden door het steunen van een club die zijn die persoonlijk zijn gemaakt. Misschien niet alleen door het bijwonen van wedstrijden, maar zeker door samen te leven met mede-aanhangers van iemands gekozen stam. Eerlijk, Ik kan dit gevoel begrijpen en zelfs diep inleven. Mijn vier maanden in Amsterdam brachten me dichter bij Ajax dan welke andere periode dan ook tijdens mijn fandom. Maar ik geloof het niet echt, want zonder mijn zwoegen van de afgelopen jaren - zonder om 6 uur 's ochtends wakker te worden om een ​​1-1 gelijkspel in Den Haag te zien of mezelf te pushen om zoveel mogelijk over de club te leren als een buitenlander mogelijk zou kunnen zijn - zou ik de ervaring niet zo hebben gewaardeerd.

Het liefdesverdriet toen Lucas Moura een mes stak in de Champions League-reis van Ajax was, in zekere zin, getranscribeerd door een valse realiteit. Ik zat duizenden kilometers verderop in een kamer zonder andere Ajacied om mee te rouwen. Nog, op welke manier was mijn ervaring zo anders dan iemand die in een Amsterdamse bar zat? de pijn, leegte, en hopeloosheid is in beide gevallen even geldig. Ik wilde natuurlijk niets anders dan bij mijn vrienden in Nederland zijn, zij die jaren van hun leven aan Ajax wijden, maar ik leerde meer als internationaal toeschouwer. Ik heb weer geleerd hoe ik weg moet leven van mijn liefde.

Langeafstandsrelaties zijn vaak lastig. Een bepaald niveau van volwassenheid en persoonlijk geloof is vereist om binnen deze context een gelukkig en succesvol leven te leiden. Als er veel tijd wordt besteed aan wensen dat je ergens anders was, met iemand zo pijnlijk ver weg, het leven zweeft vaak voorbij als een droom. Maar uiteindelijk is het het allemaal waard als je in jezelf gelooft en in de persoon (of club) van wie je houdt.

[Ajax en de klas van 2019: https://nl.sportsfitness.win/sport--/voetbal/1002039470.html ]