Ravel Morrison, Een Engelsman in Mexico – De kroon ruilen voor Sombreros

Een van de meest veelbelovende jeugdspelers in de geschiedenis van Man United, Ravel Morrison speelt nu voetbal in Mexico's brandende ketel van een competitie.

de extase, de verbijstering, de pure passie. Welkom in de wereld van Ravel Morrison , de mercurial maestro die volwassen mannen reduceert tot een staat van duizeligheid die zelden wordt gezien buiten het gesloten duopolie van Messi en Ronaldo. In een recente wedstrijd in de Mexicaanse competitie, Morrison, een Engelse spits, wordt gezien terwijl hij het opneemt tegen talloze verdedigers voordat hij een doelpunt maakte voor zijn team Atlas FC, van buiten de doos, op zo'n verzekerde en beheerste manier. Dit was toevallig ook tegen de grootste club in Mexico, Club Amerika. De commentator gaat tijdens het doelpunt in een staat van pandemonium, ''Meer Reden, meer reden, Meer Reden!’ schreeuwt hij, proberen de naam van de speler uit te spreken. Ravel Morrison. Het enigma dat niet het typische carrièrepad van de Engelsman heeft genomen.

''Deze man was de beste jonge jongen die ik in mijn leven heb gezien... Ik heb nog nooit een man zo comfortabel zien kijken op het voetbalveld, Pogba keek altijd op naar deze jongen'', zei Rio Ferdinand vorig jaar in een interview over Morrison:met een vleugje droefheid in zijn stem. Morrison was een raadsel in het spel, een speler met een verbijsterende flair die zichzelf verfraaide in zijn DNA, maar in evenwicht gehouden door een mentale kwetsbaarheid waardoor hij niet in staat is te spelen op het niveau dat zijn talent ongetwijfeld rechtvaardigt.

Op veel manieren, zijn verhaal vertoont tot dusver een griezelige gelijkenis met een ander voormalig jeugdproduct van Man United, Adrian Doherty, die naast de beroemde klasse van 92 speelde en van nature meer begaafd zou zijn dan Ryan Giggs. toch blessures, en interesse in het leven buiten voetbal, betekende dat Doherty in de vergetelheid raakte, hij stierf bij een ongeval in 1997 en had nog nooit een professionele carrière uit het spel gemaakt. Nog, luister naar interviews die vorig jaar zijn opgenomen met Ryan Giggs en Brendan Rodgers, die beiden met Doherty speelden, en ze klinken nog steeds vol ontzag voor hem, zelfs al die jaren later herinnerend, wat een talent was hij, met dezelfde toon van spijt die Ferdinands opmerkingen over Morrison belichaamt. De klas herinnert zich de klas.

Nog, Morrison vervaagt niet in de vergetelheid, als een feniks, hij is opgestaan, in een land dat nog maar zelden is aangeraakt door een Engelse speler, en is opmerkelijk goed gelukt. Mexico. Dat meedogenloze land waar fans, in mijn ervaring, hebben meer rauwe passie en emotie dan waar dan ook in Europa. Het land dat je prijst als goden als je goed speelt, maar verban je als je faalt. Dit land met de ondergaande zon, test je vastberadenheid.

De grond die Engelse dromen verpletterde in 1986, heeft gezorgd voor de kiem voor een verloren Engels talent om zichzelf weer tot leven te wekken. De wedergeboorte. Het land waarop Morrison gedijde, zijn ongebreidelde rauwheid en pure uitbundigheid passen bij zijn eigen oncontroleerbare talent.

Om 5'9, Morrison is nooit de langste speler op het veld, toch trekt hij de aandacht. Er is een autoriteit en vertrouwen in zijn spel, hij weet precies wat hij wil doen en hoe hij het wil doen, overstappen, eet, een mooie behendigheid die allemaal deel uitmaakt van zijn wapens, hoe bitter de ironie dat een man met zo'n enorme voorraad aan spel, zoveel opties, zou op tal van punten in zijn carrière zonder opties komen te zitten.

Een grillige maar briljante jeugdspeler, Ravel Morrison kreeg van Manchester United kansen om een ​​carrière op te bouwen bij de club, zo was zijn potentieel. ''Het vermogen van Ravel Morrison was gewoon een schandaal'', zei Gary Neville ooit over de speler:''Hij was een ongelooflijke speler, een Paul Gascoigne-type die mannen kon verslaan en ongelooflijke spelers kon scoren''. Nog, zijn gedrag wordt onverdedigbaar, hij werd veroordeeld voor het intimideren van een getuige van een mesroof, en dan later, van strafrechtelijke schade. Degenen die hem kennen, hebben gesuggereerd op een moeilijke jeugd en een onvermogen van zijn kant om zijn demonen te overwinnen. United vond het een verloren zaak, en verkocht hem met tegenzin aan West Ham in januari 2012.

Echter, in een samenzwering die niemand zag aankomen, Morrison zou tijdens het voorseizoen naar de tandarts worden gestuurd om zeven tanden te laten verwijderen vanwege hun slechte conditie, een bizar verhaal dat de media zagen als het zoveelste voorbeeld van zijn roekeloosheid, het lijkt, evenals het talent van Gaza, hij droeg ook zijn onvoorspelbaarheid buiten het veld. Hij had een matige huurperiode bij Birmingham City voor het seizoen 2012/13, en vervolgens een terugkeer naar West Ham gemarkeerd met een speciaal solo-doelpunt in hun 3-0 overwinning op de Spurs in oktober 2013. Maar het niet behouden van consistentie en het in toom houden van zijn speciale vaardigheid leidde tot een huurovereenkomst voor QPR en Cardiff in het kampioenschap, waarna zijn contract bij West Ham eindigde.

In een terugkerend thema, West Ham-manager Sam Allardyce sprak liefdevol, in een vaderachtige hoedanigheid, van Morrisons talent:''Het is niet dat hij indruk op mij moet maken als voetballer, we weten van zijn talent. Het gaat erom het talent en zichzelf te spelen voor een gedisciplineerd leven in het algemeen''. Morrison is niet de eerste speler met een ongelooflijk niveau van talent dat wordt gekoesterd door een roekeloze levensstijl, als Balotelli, een paar jaar ouder dan Morrison, zal getuigen.

Echter, op typisch spectaculaire wijze, Ravel Morrison zou niet naar de lagere divisies zakken, liever, hij maakte de overstap naar de Italiaanse giganten Lazio, twee doelpunten scoren in een pre-season overwinning in 2015 en ''de fans in extase sturen''. Toch zou dit opnieuw een valse dageraad blijken te zijn:Morrison zou acht optredens voor de club maken tijdens zijn periode van twee jaar daar, zogenaamd niet Italiaans leren en gezien worden als iemand die niet de vereiste inspanning in opleiding steekt. Uiteindelijk werd in januari 2017 een leningsovereenkomst gesloten, terug naar Loftus Road met QPR, maar na vijf optredens, de club huiverde voor de £ 2 miljoen vergoeding die door Lazio werd gevraagd om de vergoeding permanent te maken.

Birmingham City en hun manager Harry Redknapp snuffelden in de zomer van 2017 rond over een deal. het leek er in alle opzichten op dat Morrison zou worden uitgeleend aan Birmingham of een team in de lagere voetbalcompetities, zijn Italiaanse avontuur voorbij. Een exotische reis om over te vertellen, een ander in de lange rij Engelsen die niet in staat is het clubvoetbal in het buitenland te veroveren. Het verhaal was weer op orde. Vermoedelijk.

Mexico is een land met een enorme voetbalcultuur. Gastheer van twee World Cups die twee geweldige momenten ooit hebben opgeleverd:het ongelooflijke teamdoel van Brazilië in de finale in 1970 en 1986, Maradona's beruchte ''Hand van God'' doelpunt. In een geglobaliseerd spel, Mexico is verfrissend in die zin dat fans vooral naar hun eigen lokale voetbal kijken in plaats van naar de Premier League of La Liga te staren. Hun hoogste afdeling, bekend als Liga MX, bevat 18 teams, Club Amerika, die hun thuiswedstrijden spelen op de 100, 000 capaciteit Estadio Azteca, historisch gezien de meest succesvolle club zijn.

(Het prachtige Estadio Azteca)

Hoge opkomst tijdens wedstrijden, met één clubje Monterrey gemiddeld 48, 000 fans per wedstrijd vorig seizoen, en tv-kijkcijfers zijn niet alleen hoog in Mexico, maar ook Amerika, met zijn aanzienlijke Mexicaanse bevolking. In regionale termen, de Mexicaanse clubs hebben volledige overheersing, opmerkelijk het winnen van elke afzonderlijke editie van de CONCACAF Champions League sinds de oprichting in 2008. De Franse spits Andre-Pierre Gignac speelt in de competitie voor club Tigres, en werd zelfs gekozen in de Franse selectie voor Euro 2016 tijdens het spelen in Mexico, wat suggereert dat er wereldwijd respect is voor de kwaliteit van de competitie.

Echter, terwijl financieel, Mexicaanse clubs zijn rijk in vergelijking met andere Noord-Amerikaanse en zelfs Zuid-Amerikaanse teams, de kwaliteit van het voetbal blijft onvergelijkbaar met die in Europa. Een wedstrijd waar ik vorig seizoen getuige van was tussen Club America en Santos Laguna, leek meer op een rommelige mid-table Engelse kampioenschapswedstrijd dan op de kwaliteit die wordt gezien in de Premier League of topcompetities in Europa. Dit zou de reden kunnen zijn waarom we in de loop der jaren minder Mexicaanse spelers naar Europa hebben zien verhuizen om te voetballen, Javier Hernandez en Carlos Vela zijn de meest opvallende.

Echter, voor pure ervaring, een Mexicaanse voetbalwedstrijd is iets dat alle voetbalfans in hun leven moeten meemaken.

(Lokale competitiewedstrijden, zoals deze Puma-wedstrijd, trekken regelmatig grote en gepassioneerde menigten aan)

Atlas Futbol Club zijn producenten van het spel die niet de vruchten plukken van hun werk. Een club die onder andere de Mexicaanse legendes Jared Borgetti en Rafael Marquez heeft ontwikkeld, heeft al meer dan 60 jaar geen trofee gewonnen. De fans, bekend als ''The Faithful'', moeten dat vertrouwen echter nog verliezen. Ze zijn in wezen wat bekend zou staan ​​als a verkoopteam in Engeland, met jonge spelers die naar grotere, financieel rijkere clubs in Mexico. Echter, ze hadden vorig seizoen de 3e grootste gemiddelde opkomst en haalden de play-offs in de competitie, dus het zijn geen minnows. Zoals bij veel Mexicaanse clubs, ze hebben ook een prachtig gekleurde en levendige kit.

Het was voor deze club, ver, ver weg dat Ravel Morrison op 31 augustus 2017 landde. Linkerveld zou een understatement zijn om de overdracht te beschrijven, Antonio Pedroza was de enige vorige in Engeland geboren speler die in het Mexicaanse clubvoetbal speelde... maar hij groeide op in het land. Hier was Morrison, niet in staat om zich in het Italiaanse leven te vestigen, en met een reputatie voor slecht gedisciplineerd, gestuurd om te voetballen in een van de meest intense landen ter wereld. Een plek waar het vaak letterlijk moeilijk is om op adem te komen vanwege de grote hoogte van veel stadions. Het was zo'n mismatch van een zet, bijna alsof Lazio Morrison in de maling nam door hem hier in bruikleen te sturen, een zet die zo belachelijk en obscuur was... dat Ravel Morrison niets te verliezen had.

"Ik ben steeds tevredener met hem - hij is een speler met veel kwaliteit, Atlas-manager Jose Guadalupe Cruz zei vorige maand over Morrison. “Het is duidelijk dat hij worstelt met het ritme, maar hij speelt regelmatig, wordt overwogen en hij gaat een bijdrage leveren." Morrison had in zijn vorige twee wedstrijden voor de club twee doelpunten gescoord en werd door fans van het veld geapplaudisseerd toen hij werd gewisseld. “Ik begin er nu aan te wennen, Ravel Morrison zou zeggen over zijn tijd tot nu toe bij de club. “Het schiet op, het is goed geweest."

De Mexicaanse competitie richt zich op technisch spel, het is een competitie waar balbezit over alles heerst, en vooral voor Morrison, een plek waar de Engelse media niet door de kritische lens staren. Hij heeft hier een zekere mate van vrijheid van de media en bevindt zich in een competitie die naar zijn kracht speelt. Als een speler die gedijt op entertainment, de intense Mexicaanse menigte kan zijn vastberadenheid op het veld alleen maar voeden. Daarom past hij bij de club en is hij nog maar 24 jaar oud. dit zou het platform kunnen zijn voor Ravel Morrison om uiteindelijk terug te keren naar de Premier League. Of wie weet, misschien blijft hij in Mexico en wordt hij een held van het volk.

Ravel Morrison doet geen lineaire trajecten.

[Ravel Morrison, Een Engelsman in Mexico – De kroon ruilen voor Sombreros: https://nl.sportsfitness.win/sport--/voetbal/1002039595.html ]