Vermijd een helikoptercoach te worden

"Stap, laten vallen, schuiven, neem de ruimte, verander het, kijk uit naar, gebruik je keeper, dubbele, vind (wie dan ook), langs de lijn, speel vroeg, steun hem/haar, man op, draai, hou het vast, overlappen, dribbelen, doorgang, schieten! ..." en de lijst met veelvoorkomende voetbaltermen gaat maar door.

De vraag is, wie blaft deze instructies tijdens games naar spelers die problemen moeten oplossen? Het antwoord, veel te vaak, is de trainer. De resultaten kunnen effectief zijn, in de veronderstelling natuurlijk dat de spelers echt horen wat de coach zegt, of waarschijnlijk schreeuwen. Maar als het langetermijndoel van het leren voetballen is om effectief en autonoom te presteren in verschillende situaties en contexten in het spel, dan is de rol van de “helikoptercoach” in wezen contraproductief. Inderdaad, een essentiële vraag voor elke sportcoach is dezelfde vraag waarmee alle leraren worden geconfronteerd:wat willen we dat onze student-atleten alleen kunnen doen wanneer ze worden uitgedaagd door een nieuwe "test" van hun vaardigheden?

De effectieve atletiekcoach (om nog maar te zwijgen van muziek, drama- en danscoach, onder andere) begrijpt dat de uitvoering - het spel - uiteindelijk de beste leermeester is. De vaak herhaalde coachingcyclus van model-practice-feedback-practice-performance-feedback vormt de sleutel tot het ontwikkelen van goede leergewoonten bij spelers. (Dat is waar, te, met muzikanten, acteurs en dansers.) Goed ontworpen en uitgevoerde trainingen gedurende het jaar (pre, in, en na het seizoen) kunnen artiesten op hun best zijn op wedstrijddagen. Tijdens het seizoen, natuurlijk, videoanalyse kan onmisbaar blijken, zowel in termen van het afbreken van wat goed en fout ging in het vorige spel als in het voorbereiden van spelers op wat ze van hun volgende tegenstander kunnen verwachten.

Wanneer coaches spelers in staat willen stellen om snelle en nauwkeurige beslissingen te nemen in reactie op veranderende situaties onder druk in speltempo, vervolgens moeten ze hen voorbereiden om de belangrijkste ideeën die ze aanleren in de praktijk toe te passen door de afhankelijkheid van de spelers van de coach geleidelijk te verminderen voor oplossingen voor de problemen waarmee ze worden geconfronteerd. Dit geldt ook in een academische setting. Als, bijvoorbeeld, geschiedenisstudenten zijn geconditioneerd om lang genoeg te wachten tot de leraar de antwoorden geeft, hoe kan dan onafhankelijk leren worden gecultiveerd? Dit werd op humoristische wijze geïllustreerd in de geschiedenislesscène van Ferris Bueller's Day Off, waar Ben Stein, in de rol van leraar, beantwoordt al zijn eigen vragen en de studenten kijken verveeld toe.

Zelfstandig leren kost tijd, maar spelers die eigenaar zijn van dat leren, zullen zich herinneren, begrijpen en het effectiever toepassen dan degenen die voortdurend te horen krijgen wat ze moeten doen, wanneer moet je het doen, en hoe het te doen. Het is zeker mogelijk, zelfs wenselijk, om een ​​socratisch 'klaslokaal' op het voetbalveld te hebben, ondanks de realiteit waar veel spelers aan gewend zijn en zich meer op hun gemak voelen bij de alwetende coach als autocraat. Door uitdagende vragen te stellen aan spelers in trainingen of in videoanalysesessies, zoals "gezien wat we hier proberen te bereiken, wat zou je in deze situatie anders kunnen doen?” coaches ontwikkelen probleemoplossende vaardigheden en betere besluitvormers. Spelers worden beter toegerust om hun prestaties zelf te beoordelen. Er ontstaat een cultuur van eigenaarschap. Deze, natuurlijk, wil niet zeggen dat er geen momenten zijn waarop coaches als leraren voorschrijvend moeten zijn, vooral wanneer nieuwe soorten technische en tactische training worden geïntroduceerd, of een andere systemische benadering van een nieuwe tegenstander gerechtvaardigd kan zijn, of op cruciale momenten in de eigenlijke games zelf. Uiteindelijk, Echter, willen niet alle coaches teams bouwen van kritische en creatieve denkers op het veld?

Bij het evalueren van het succes van Duitsland bij het winnen van het WK 2014, Ed Smith schreef in The Economist, “Het snel passerende [Duitse] spel is gebaseerd op een verwisselbare ploeg aanvallende spelers. … De doelpuntenmaker wordt incidenteel:de kans komt toe aan de best geplaatste aanvaller. De taak van iedereen is in wezen hetzelfde:de bal in beweging houden totdat de geweldige kans zich voordoet. Dit vereist niet alleen een hoge vaardigheid, maar ook de evaluatie van risico's en een uitstekend beoordelingsvermogen. Techniek alleen is niet het punt; het is een techniek die wordt gestuurd door intelligentie.”

Smith merkt op dat Thomas Müller geen spits was, noch een vleugelspeler of een conventionele middenvelder tijdens het WK. "Wat ben ik?" [Müller] zei ooit tegen de Süddeutsche Zeitung. “Ik ben een vertolker van de ruimte. Dat is een goede titel, is het niet?”

Eén vereiste is voor iedereen duidelijk:rekruteer zeer technische spelers die ook effectieve 'interpreters van de ruimte' zijn. Denk aan de felbegeerde slimme speler wiens gezichtsscherpte en ruimtelijk inzicht hem helpen om het precieze moment te bepalen waarop hij de doorgang tussen twee verdedigers in de 4 tegen 2-oefening moet maken. Coaches kunnen dergelijk abstract denken en informatie verwerken bevorderen door spelers consequent in aanvallende, verdedigende en transitiegerichte trainingssettings die steeds complexere besluitvorming met en zonder de bal vereisen. Nauwkeurig, bruikbaar, tijdige feedback van coaches zal van vitaal belang zijn bij het leren van spelers om "het spel effectiever te lezen".

Feedback geven is geen advies of waardeoordeel geven. Het is gewoon een speler vertellen dat, “Gezien het doel van de oefening, hier is wat ik zag, en het werkte niet (of het deed het).” Als een speler de feedback niet begrijpt, of niet weet hoe ermee om te gaan, of hulp nodig heeft, dan is het tijd om het advies te geven. "Dit is wat je moet doen." Zeggen "Goed gedaan!" prijst een speler, maar tenzij het wordt gevolgd door de feedback waarin wordt uitgelegd hoe of waarom het een goede baan was, een speler is misschien niet zo zeker.

De verleiding weerstaan ​​om snel advies te geven en in plaats daarvan feedback te geven, zal zijn vruchten afwerpen. Als de spelers de feedback echt in zich opnemen, ze kunnen zichzelf en hun teamgenoten gaan adviseren, wat cruciaal is voor het ontwikkelen van zowel vertrouwen als competentie (en leiderschap) op de lange termijn, vooral als het gaat om spelprestaties. Het doel is dan om student-atleten geleidelijk af te spenen van het altijd vragen aan de coach:"Wat moet ik dan doen?" of "Is dit wat je wilde?"

De aanwezigheid van helikopter- of "poppenspeler"-coaches is niet beperkt, natuurlijk, naar het voetbalveld. Menig "schaatsmoeder" is te vinden op een ijsbaan met een toekomstige Olympische ster. In een niet-vloeiende sport zoals honkbal, waar elke pitch in wezen een time-out is, sommige coaches geven voor elke worp een signaal aan de vanger, waardoor die speler en de werper in wezen niet hoeven na te denken over hoe ze de slagman kunnen verslaan. Onlangs op ESPN-radio, legendarische quarterback Joe Montana, wijzend op de praktijk van college quarterbacks onder het midden die op zoek waren naar coaches die kaarten omhoog hielden voor het volgende spel aan de zijlijn, klaagden ze over hun gebrek aan voorbereiding op de besluitvorming voor de NFL. Alle jeugdsporten hebben last van coaches, wie, geobsedeerd door winnen, zweven over spelers. Een verhaal uit het tijdschrift TIME vertelde een paar jaar geleden over een honkbalwedstrijd in de Little League in Los Angeles, waar een team vijf coaches had die rond de negen kinderen op het veld stonden. In de laatste inning, de infielders werden zo overspoeld door het 'advies' van meerdere coaches dat ze elkaar in verwarring aankeken, niet in staat om de concurrerende stemmen te verstaan.

Een eenvoudige oplossing zou zijn om de coaches te laten instrueren tijdens de trainingen en tussen de innings door en de kinderen tijdens de wedstrijden hun eigen beslissingen te laten nemen. Vanuit voetbalperspectief lesgeven tijdens trainingen en videosessies, bij de rust of wanneer er wordt gewisseld.

De helikoptercoach presenteert de antithese van de opvoeder, waarvan een van de stamwoorden is afgeleid van het Latijnse educere, om "naar buiten te leiden of weg te leiden, " inderdaad, weg van de afhankelijkheid van een leraar. De vooraanstaande opvoeder Sir Ken Robinson vertelt het verhaal van een klein meisje dat achter in het klaslokaal zit te krabbelen als de leraar langskomt en vraagt ​​wat ze aan het tekenen is. Het meisje kijkt op en zegt:"Ik teken God." En de leraar antwoordt:“Maar niemand weet hoe God eruitziet.” Waarop de 6-jarige reageert, "We zullen, ze zullen in een minuut.” (TED, 1/6/07)

Vooral bij jonge spelers voorbeeldige coaches zijn in staat om het vermogen op te bouwen om niet bang te zijn om ongelijk te hebben, inderdaad, zoals Robinson aanspoort, bereid zijn om ongelijk te hebben om met iets origineels op de proppen te komen. In het proces leiden ze hun spelers op in creativiteit in plaats van eruit, een sublieme prestatie waarvoor de spelers en hun toekomstige coaches en supporters zeer dankbaar zullen zijn.

Aanbevolen e-boeken voor voetbalcoaching

6 weken trainingsplan voor het voorseizoen Voetbal Awareness Coaching Curriculums gepresenteerd door Game Maten:4 v 4, 7 tegen 7, 9 v 9 tot en met 11 v 11 50 leuke en ontwikkelingsgerichte coachingsessies voor kinderen van 6 tot 10 jaar Voetbalbewustzijn Leeftijdsgroep Specifieke bewustwording Ontwikkelingstraining verkoop Best of Soccer Awareness sale Boren en oefeningen om de Elite American Soccer Player te ontwikkelen sale Best of Amplified Voetbaltraining Volume 3 Ultieme trainingsgids voor jeugdcoaches Tactische gedachten over de ontwikkeling van de nieuwe 4 v 4, 7 v 7 en 9 v 9 spelformaten Snel spelen en afmaken in en rond de box met de 4-2-3-1 Diamond Attack-opstelling

[Vermijd een helikoptercoach te worden: https://nl.sportsfitness.win/coaching/coaching-Voetbal/1002044928.html ]