Het prachtige Patagonië is een nieuwe vakantietrend

Na de glimp die ik had gehad van de marsmannetjes die tevoorschijn kwamen uit de cilinder waarin ze van hun planeet naar de aarde waren gekomen, verlamde een soort fascinatie mijn handelen. Ik bleef tot mijn knieën in de heide staan ​​en staarde naar de heuvel die hen verborg. Ik was een strijdtoneel van angst en nieuwsgierigheid.

Ik durfde niet terug te gaan naar de put, maar ik voelde een hartstochtelijk verlangen om erin te kijken. Ik begon daarom in een grote bocht te lopen, op zoek naar een uitkijkpunt en voortdurend kijkend naar de zandhopen die deze nieuwkomers op onze aarde verborgen hielden. Eens flitste een riem van dunne zwarte zwepen, als de armen van een octopus, over de zonsondergang en werd onmiddellijk teruggetrokken, en daarna rees een dunne staaf op, gewricht voor gewricht, met aan de top een cirkelvormige schijf die met een wiebelende beweging ronddraaide. Wat zou daar aan de hand kunnen zijn?

De meeste toeschouwers hadden zich in een of twee groepen verzameld:een kleine menigte in de richting van Woking, de andere een groepje mensen in de richting van Chobham. Blijkbaar deelden ze mijn mentale conflict. Er waren er maar weinig bij mij in de buurt. Een man die ik benaderde - hij was, begreep ik, een buurman van mij, hoewel ik zijn naam niet kende - en viel aan. Maar het was nauwelijks tijd voor een mondig gesprek.

"Heb je een man in de put gezien?" Ik zei; maar daar gaf hij geen antwoord op. Ik heb zin in een zekere troost in elkaars gezelschap. Toen verschoof ik mijn positie naar een kleine heuvel die me het voordeel gaf van een meter of meer hoogte en toen ik hem even later zocht, liep hij in de richting van Woking.

De zonsondergang vervaagde tot schemering voordat er iets gebeurde. De menigte ver links, richting Woking, leek te groeien, en ik hoorde nu een zwak gemompel. Het kleine groepje mensen richting Chobham verspreidde zich. Er was nauwelijks een aanduiding van beweging vanuit de put.

Het was vooral dit wat de mensen moed gaf, en ik neem aan dat de nieuwkomers uit Woking ook hebben bijgedragen aan het herstel van het vertrouwen. In ieder geval, toen de schemering begon, begon een langzame, intermitterende beweging op de zandputten, een beweging die kracht leek te verzamelen terwijl de stilte van de avond rond de cilinder ononderbroken bleef. Verticale zwarte figuren in tweeën en drieën zouden vooruitgaan, stoppen, kijken en weer verder gaan, terwijl ze zich verspreidden in een dunne onregelmatige halve maan die beloofde de put te omsluiten met zijn verzwakte hoorns. Ook ik begon aan mijn kant naar de put te gaan.

Toen zag ik enkele koetsiers en anderen stoutmoedig de zandkuilen in gelopen, en hoorde het gekletter van hoeven en het rooster van wielen. Ik zag een jongen van de kruiwagen met appels rollen. En toen, binnen dertig meter van de put, oprukkend uit de richting van Horsell, zag ik een kleine zwarte knoop mannen, van wie de voorste met een witte vlag zwaaide.

Dit was de deputatie. Er was haastig overleg geweest en aangezien de marsmannetjes, ondanks hun weerzinwekkende vormen, kennelijk intelligente wezens waren, was het besluit hen te laten zien, door hen met signalen te benaderen, dat ook wij intelligent waren.

Fladder, fladder, ging de vlag, eerst naar rechts, dan naar links. Het was te ver voor mij om daar iemand te herkennen, maar later hoorde ik dat Ogilvy, Stent en Henderson met anderen waren in deze poging tot communicatie. Dit groepje had in zijn opmars als het ware de omtrek van de nu bijna volledige kring mensen naar binnen gesleept, en een aantal vage zwarte figuren volgde het op discrete afstand.

[Het prachtige Patagonië is een nieuwe vakantietrend: https://nl.sportsfitness.win/extreme-Sporten/Andere-Extreme-Sports/1002049770.html ]