Hoogtepunt van de speler - "Kunnen meisjes honkbal spelen?" Een studie in taaiheid

Niet alleen kunnen meisjes honkbal spelen ... deze koos ervoor om de moeilijkste, fysiek meest veeleisende positie op het veld!

Hier is het verhaal van een meisje dat de diamant schudt, van achter het bord.

Dit verhaal is bijgedragen door Marie Capotosto.

Dank u, Marie!

——–

Omdat mijn man mariniers in actieve dienst is, moeten we veel verhuizen. Voordat we naar Yuma Az verhuisden, waren we in Cali.

Dat is waar de reis van mijn dochter als catcher begon - 8 jaar oud die speelde in haar tweede honkbalteam in de rec league.

Ze was jarenlang het enige meisje in de competitie.

"Meisjes spelen geen honkbal"

Angelina Capotosto's 1e seizoen, ze stopte bijna vanwege een paar chauvinistische mannelijke coaches.

Haar 1e seizoen, ze stopte bijna vanwege een paar chauvinistische mannelijke coaches.

Ze wilden haar nooit helpen of aanmoedigen, of echt lesgeven.

Eentje ging zelfs zo ver dat ze me vertelde dat als ze honkbal wilde leren spelen, ze zich bij een andere competitie had moeten aansluiten! (Ik zorgde ervoor dat ze die coach nooit meer had).

Het volgende seizoen met verschillende coaches, een van hen was een ouder van het vorige seizoen die een coach en een vriend werd.

Ook zijn zoon werd in dat seizoen als stront behandeld. Daar wilde hij dus verandering in brengen.

Hij vertelde de hoofdcoach dat hij gekoppeld was aan dat hij mijn dochter wilde; vertelde hem dat ze veel hart heeft, potentie en vastberadenheid.

Die coach was in het begin erg terughoudend, maar koos haar uit.

Een meisjeshonkbal CATCHER?!??

Diezelfde hoofdtrainer vroeg op de training of iemand catcher wilde zijn.

Niemand stak zijn hand op.

Na het oefenen, zij vroeg mij, "Wat is een vanger en wat doen ze?"

Ik vertelde het haar en ik liet haar video's zien.

Ze vergeleek het met een soort keeper in het voetbal, wat ze was voordat ze overstapte naar honkbal.

Ze zei snel "eigenwijs als" Ik ben niet bang om geraakt te worden. Mag ik het proberen en kijken of ik het leuk vind?”

Nu is het 4 jaar later en ze vindt het nog steeds geweldig om een ​​catcher te zijn!

Trainen en groeien

Tijdens dat seizoen begon ik eigenlijk video's te kijken, mezelf te leren en hoe ik Angelina kon leren zonder dat ze gewond raakte. Naast het opnemen van haar trainingen en wedstrijden om op terug te kijken, om te zien wat ze moet repareren of veranderen.

Haar coaches wisten zelf niet hoe ze een catcher correct moesten trainen.

Ik heb een Catching-coach (Mike B) gevonden bij onze lokale batting-faciliteit (DBATS); die lessen en kampen deed.

Hij was geschokt dat een meisje naar hem toe kwam voor lessen voor honkbal vangen, niet softbal. Hij deed het niet gemakkelijk met haar en ze zou heel hard voor zichzelf worden als ze het niet begreep ... en maakte haar zelfs een paar keer aan het huilen.

(Als ik daaraan terugdenk, moet ik eigenlijk lachen, omdat ze nu niemand zal laten zien dat ze haar hebben te pakken.)

Al snel kwam het woord de andere coaches in de faciliteit binnen en werd ze het gesprek van de faciliteit.

Enkele lessen vooruitspoelen, hetzelfde seizoen. Al snel na een paar wedstrijden, ze had coaches die praatten en ons zelfs stopten op weg naar buiten, na de wedstrijd om te praten over haar spelen voor hun team (ze was eerst een beetje bang, niet begrijpende de big deal) werd ze de lead catcher met dat team.

Het volgende seizoen, met dezelfde coach die eerst aarzelde, kreeg steeds meer complimenten over hoe goed Angelina het veld (luid) beheerst, beschermt de scheidsrechters en hoe ze een geweldige catcher-etiquette heeft. (Ik wist niet dat dat iets was. Ze deed het gewoon alleen. Lekker sportief)

Zelfs de scheidsrechters maakten grapjes met haar, door de seizoenen heen werd ze een van de beste catchers in de competitie, waar sommige coaches zouden proberen te onderhandelen over de coach die haar had uitgekozen om haar in hun team te krijgen tijdens het dammen (ze was 2 seizoenen bij diezelfde coach).

Ze bleef groeien en leerde het vak dankzij Mike en vele video's, maar ze ging ook al snel zelf het lesgeven doen met haar andere teamgenoten of andere catchers tijdens de vangclinics met Mike. Hij zou haar zelfs gebruiken voor demonstraties.

Haar coach stuurde me altijd de sms-berichten die hij kreeg van de andere coaches die haar prezen.

We hoorden al snel hoe andere kinderen bang voor haar begonnen te worden, niet willen vangen met haar; of wanneer ze achter het bord zat.

(Zelfs de scheidsrechters die haar nog niet hebben behandeld)

Wat ik grappig vond; Jongens die bang zijn voor mijn dochter.

Obstakels om te overwinnen

Gezondheid. Wel een ding om in gedachten te houden, Angelina werd geboren met heupdysplasie; linker heupkom was niet goed gevormd. Maar dat liet ze zich niet weerhouden. We waren extra voorzichtig met techniek- en conditietraining.

Oneerlijkheid. Ze had nog een seizoen waarin ze te maken had met coaches die haar echt probeerden te laten stoppen, maar ze zou ze niet laten winnen.

Ze zouden haar in het juiste veld of op de bank houden (veel).

Soms voor 4 innings, alleen spelen voor 2, wat tegen de regels was.

Ze bleven zelfs proberen haar te laten stoppen, bleef me sms-berichten sturen over hoe ik een drop-formulier kan invullen.

Vastberadenheid &kracht

Omdat ze zo oneerlijk werd behandeld, Ik vroeg mijn dochter of ze wilde stoppen.

Maar ze was vastbesloten. Ze zei:"Geen sprake van! Zo gaan ze niet winnen. Het kan me niet schelen hoe vaak ze me op de bank zetten of me in het outfield zetten om me uit te schelden omdat ik iets verkeerd heb gedaan.

Ik heb mijn les geleerd van het eerste seizoen. Ik zal blijven en mijn teamgenoten aanmoedigen!!”

Dit is precies wat ze deed.

Ze werden wel een paar wedstrijden geschorst wegens het overtreden van de regels. (ik heb ze nooit gemeld, probeerde haar seizoen niet moeilijker te maken dan het al was) Ik ontdekte dat andere ouders dat namens haar deden.

Door die drie ze wilde dat nummer niet meer gebruiken. Ze ging terug naar haar oude voetbalnummer 10.

Het laatste seizoen dat ze voor die city rec league speelde voordat we verhuisden, ze kreeg opnieuw een coach die weigerde haar te ruilen. Hij was een echte pitching-coach, die haar altijd riep om op te vangen tijdens zijn privélessen. Ik had ook verschillende ouders die naar me toe kwamen om me te vertellen, vanwege mijn dochter en haar zien spelen, hun dochters hebben besloten om ook te spelen.

Andere meiden inspireren

Ik had een andere ouder (een vriend), vertel me dat ze een koets heeft uitgekauwd, de coach van haar zoon voor 5-6-jarigen, omdat hij een klein meisje in hun team vertelde, dat meisjes niet ver komen in deze competitie. Ze zou moeten gaan softballen. Om haar punt te maken, de woedende moeder liet hem zelfs een van mijn video's zien die ik op FB plaats van mijn dochter die slaat en vangt!

Hem vertellen hoe hij ongelijk heeft en dat dit meisje eigenlijk bewijst aan jullie ego-chauvinistische coaches; dat meisjes heel goed kunnen spelen en de jongens kunnen bijhouden.

Ze liet dat kleine meisje dezelfde video's zien; wat haar aanmoedigde om te blijven spelen.

Dat seizoen hadden we 6 meisjes die honkbal speelden in onze rec league.

EET VUIL

Dat jaar, mijn dochter is door deze coach uitgekozen om in de all-stars te spelen.

Ze vond het geweldig dat dezelfde jongens en die chauvinistische coaches die haar probeerden te laten stoppen, haar vuil aan het opeten waren!

Ze probeerden haar eruit te slaan en neer te halen terwijl ze naar huis stal; het werkte niet. Diezelfde coaches uit haar eerste seizoen hadden haar zelfs geprezen omdat ze ze had uitgeschakeld. (Ze heeft 'gij zult niet stelen' op haar vangermasker.)

Honkbal is een liefde

Elk team waar ze ooit in of zelfs tegen speelde, moedigt ze altijd aan om plezier te hebben en feliciteert de andere catcher.

Ze zal gekke dansen doen om haar teamgenoten aan het lachen te krijgen.

Zelfs als ze niet achter het bord staat, ze moedigt en leidt haar teamgenoten nog steeds luid tijdens het spel of zelfs tijdens de training.

Tot op de dag van vandaag, ze speelt nog steeds honkbal. Maar ze is ook overgestapt naar softbal.

Haar doel is om het te maken naar een middelbare school team en hopelijk een college team.

Ze is een begaafde student in de academische wereld, dus als ze niet aan het spelen is, geeft ze les aan haar klasgenoten en teamgenoten. Op die manier kunnen ze blijven spelen en niet op de bank voor slechte cijfers.

De laatste tijd zag ik nog een catcher in een softbalteam die geweldig was!! Ze heeft ook catcher's etiquette. Ze gaf de slagvrouwen altijd hun knuppels terug aan dat team.

Toen ze naar huis rende, ze stopte eigenlijk op de thuisplaat en pakte het masker van de vanger dat die vanger afscheurde om achter een foutbal aan te gaan. Ik heb nog nooit een andere speler dat zien doen. Ik dacht dat was behoorlijk verbazingwekkend.

Waar is ze vandaag? BIJWERKEN

Angelina is nog steeds het enige meisje in haar klasse, in dit gebied.

Ze speelt nu bij het Amerikaanse elitehonkbal, onder decaan Haddock.

Ze speelde voor het eerst softbal voor de middelbare school waar ze op zat. Die middelbare school heeft geen honkbalteam. Dus deed ze een poging voor het softbalteam en werd de lead catcher tijdens beide seizoenen dat ze bij hen was.

Afgelopen najaar speelde ze tegelijkertijd de Yuma Baseball League (YBBL) en softbal op de middelbare school. Ze was opnieuw het enige meisje in de competitie en was de lead catcher voor haar team. Voor zowel honkbal als softbal.

De honkbalcoach die ze nu heeft, zegt altijd dat ze haar graag in het team heeft. Hij heeft haar altijd vele malen gecomplimenteerd met haar inzet, concurrentievermogen, bepaling, drive &agressiviteit om beter te zijn. Maar ze zal je vertellen dat ze gewoon probeert de beste te zijn die ze kan zijn en haar poptijd / throw-downs sneller te krijgen.