Angst en walging in het Theatre of Dreams

Dit is oorlog om de ziel van Manchester United in het theater van Dreams, en als je de persona van een psycho-anarchist aan het roer tolereert, Dan is het zo.

(Verenigd hebben een hoek, Beckham te nemen)

90.21 Kan Manchester United scoren? Ze scoren altijd. Beckham...in de richting van Schmeichel...het is gekomen voor Dwight Yorke. Gewist... Giggs met het schot.

90.35 SHERINGHAM! (Sheringham scoort) NAAM OP DE TROFEE!

91.15 Zoals de zaken er nu voorstaan gaan we de extra tijd in met een gouden doel dat als een enorme schaduw over deze finale hangt, tenzij Ole Solskjaer een ander kan vinden……

(United heeft nog een hoek, Beckham te nemen)

92.13 Is dit hun moment?

92.17 Beckham...in Sheringham...EN SOLSKJAER HEEFT HET GEWONNEN! (Solskjaer scoort) Manchester United heeft het beloofde land bereikt; Ole Solskjaer, en de twee wisselspelers hebben de twee doelpunten gescoord in blessuretijd en de Treble doemt op!

93.33 (Laatste fluitsignaal) Er wordt geschiedenis geschreven, Manchester United is weer de kampioen van Europa en niemand zal ooit een Europa Cup-finale op een dramatischere manier winnen dan deze. Kampioenen van Europa, Kampioenen van Engeland, de FA Cup-houders, alles wat hun hartje begeert. United-fans zullen vragen waar je de Europese finale van 1999 hebt gezien? Waar heb je Ole Solskjaer zien winnen met vrijwel de laatste trap van de finale?

Ik schrik wakker. Er staat een zweem van zweet op mijn voorhoofd. De klok op de vensterbank met zijn spookachtige groene gloed zegt '3:50 AM'. De wekker wordt vijf minuten later gezet, voor mij om op tijd op te staan voor de vroege aftrap om 4 uur. Op een zondagmorgen, niet minder. Tijdsverschillen zijn zo'n pijn in de reet, vooral aan de westkust van dit ‘voetbal’ spelende land.

Nog, hier ben ik, klaarwakker voordat de wekker kon gaan. Ik heb er op wedstrijddagen nooit een nodig. Dromen over het verleden - zelfs de goede momenten - is een lastige zaak. Sommige dagen, je wordt wakker met een opgetogen gevoel, op het dak van de wereld. Op andere dagen, je voelt je gewoon poep. Mijn huidige hachelijke situatie is meer van het laatste, en niemand kan er iets aan doen.

De club die ik al meer dan de helft van mijn leven steun, speelt thuis, bij de Theater van Dromen . Het huis van de Busby Babes en Fergie's Fledgelings; de machtige rood bekend om onze aanvalsgerichte filosofie. Het gezegde, ‘ als je goed genoeg was, je was oud genoeg' klopte hier. Gelijke maten van passie en doorzettingsvermogen hadden ons naar de hoogste regionen van het voetbal doen stijgen. De huidige ploeg is de duurste die ooit is samengesteld. Een bewijs van het respect dat we afdwingen, en de trekking van nieuwe en oude spelers. Nog, diezelfde ploeg voelt zich buitenaards.

De pre-match vertolking van ‘Glory, Heerlijkheid, Man United' lijkt van hun shirts af te stuiteren. Het zijn goede spelers, op een paar buitenbeentjes na, toch voelt het collectief niets als een Manchester United-team. Sinds de zomer van 2013 mijn affaire met voetbal was er een van pijn en teleurstelling, en toch, het is een ervaring waar ik mezelf graag aan onderwerp, week in, week uit. Wie zou dat bij zijn volle verstand doen?

Waarom zou iemand zichzelf vrijwillig negentig minuten pijn en ellende aandoen?

Dit is de inherente tekortkoming van de menselijke natuur. Het exacte gedrag dat een verslaving wordt genoemd en als schadelijk wordt aangeprezen als het gaat om alcohol en rook, is verpakt in het noir-concept van donkere romantiek als het gaat om sport en het ondersteunen van het team waar je van houdt. Je staat met Edgar Allen Poe in het oog van de storm die door je hoofd woedt, omdat je weet dat hij in je ziel had gekeken en begreep wat je voelde, – “ De meest natuurlijke, en, bijgevolg, de meest oprechte en meest intense van de menselijke genegenheden zijn die welke in het hart opkomen als door elektrische sympathie “, schreef hij evangelisch. Vrienden, familie, werk, verbintenissen nemen vaak een achterstand in die negentig minuten, elk weekend, negen maanden per jaar.

Elke week, ze zeggen, "Voetbal is maar een spelletje. Jij wint, jij verliest. Tijd om verder te gaan met je leven.” Diep van binnen, je heft het glas op Gerard Houllier. Die oude Franse dwaas; hij wist waar hij het over had toen hij zei:"Er zijn mensen die zeggen dat ik voetbal misschien moet vergeten. Misschien moet ik het ademen vergeten.” (Hij deed het bijna.)

Er is een identiteit en een houding waar je verliefd op wordt als je een voetbalclub gaat steunen, en nu merk ik dat ik verdwaald ben op YouTube terwijl ik me probeer te herinneren hoe het allemaal voelde. Dus wat als Moyes zou gebeuren? Dus wat als Mad Louie en zijn hardgekookte capriolen niet zouden werken? De zelfverklaarde Special One was binnengehaald om de reputatie van de club te redden verstandshuwelijk . De club heeft haar bedoelingen duidelijk gemaakt. Succes op korte termijn is het doel. Een paar jonge spelers zijn in de mix gehouden om de fans tevreden te stellen, maar de focus lag duidelijk op het kopen van kant-en-klaar talent om trofeeën te winnen.

"Ik dobbelde vroeger

Voel de angst in de ogen van mijn vijand

Luisterde zoals de menigte zou zingen

Nu is de oude koning dood, lang leve de koning”

Met zijn motor verkoold en leeg lopen, Rooney's terugkeer naar zijn jeugdclub was onvermijdelijk. Michael Carrick is de enige overgebleven speler uit die tijd toen United drie Premier League-titels won op draf en bovendien de Champions League-trofee in Moskou ophief. Toen dat team voet op gras zette, thuis of weg, Ik wist dat we waren gekomen om te veroveren.

Er was een tijd dat United een speler had die de koning . Vandaag, de herinneringen aan ridderorden en royalty's hebben een sepia-tint, en is alleen te vinden in de box-stoelen. Spelers op het veld gebruiken slinkse bijnamen en grove onnoembare dingen. Dit is wanneer het echt doordringt.

“Ik denk dat de geschiedenis zich herhaalt. De cycli herhalen zich. Maar cycli veranderen en dat is waar we waarschijnlijk, als club, zijn zich meer bewust dan wie dan ook, omdat we weten dat het gebeurt. Daarom proberen we iedereen een stap voor te zijn.”

– Alex Ferguson

Sir Alex was van 1986 tot 2013 de enige constante bij United. en hij is ook weg. Spelers en managers komen en gaan, en in sommige gevallen, het stadion verandert ook zijn gevel. Waar juichen we voor, dan? Het kenteken? Het shirt? De stad? Wat doen we als onze identiteit in de steek is gelaten? United heeft geen luxe waarmee Barcelona brabbelt, zich hullen in hun buitengewone inzet voor de Catalaanse zaak, ook kunnen we de Busby Babes-kaart bijna 50 jaar sinds het incident niet blijven spelen. Toen Real Madrid's Galacticos v1 de grond raakte met een jammerlijk klinkende splat, we hebben allemaal goed gelachen. Wat doe je als hetzelfde lot je overkomt, dat je ooit getrolled anderen voor?

Vorig seizoen zag Manchester United op de een of andere manier 2 van de mogelijke 4 titels winnen waarvoor we speelden. Terwijl onze doelpuntenproblemen voortduurden dankzij een combinatie van slechte afwerking, pech, en het verdomde houtwerk; Mourinho slaagde er wel in om een deel van zijn filosofie op de club te drukken. Vorig seizoen kregen we slechts 29 goals tegen in de competitie, wat het laagste aantal is sinds 2009-10, een seizoen waarin we 28 goals lekten, scoorde 86 goals en eindigde als tweede in de competitie.

United verloor vorig seizoen slechts 5 wedstrijden, samen met Chelsea, achter Tottenham bij 4 verliezen. Nog, met 15 gelijke spelen het hele seizoen en 54 doelpunten, het Theatre of Dreams zag het spreekwoordelijke snooze-fest. Hoewel cijfers uiteindelijk precies dat zijn, cijfers - ze verbeelden duidelijk de kwalen van Manchester United en zijn spelers onder Mourinho. We waren getuige van een zachtmoedig Manchester United. Kijken hoe deze groep spelers een wedstrijd met 1-0 probeert af te sluiten, en er jammerlijk in faalde, vond het leuk om gedwongen te worden om herhalingen van seizoen 2 van True Detectives te bekijken. Jose Mourinho is geen Matthew McConaughey.

Gekoppeld aan blessures en bepaalde spelers die tijdens de training geen donder geven, en vaak spelen voor trainingssessies, United was onvermijdelijk gedwongen om het grootste deel van het seizoen te spelen met dezelfde vermoeide cast van 15-16 spelers.

Ik zou het citaat van Albert Einstein invoegen over hoe waanzin steeds dezelfde dingen probeert en elke keer een ander resultaat verwacht, maar de sluwe Portugees ziet het waarschijnlijk als hij zijn ogen sluit. Eén ding is echter zeker, de man weet hoe hij moet winnen als het er toe doet, en dat is een mentaliteit die dit team hard nodig heeft. Het winnen van de League Cup en de veel verguisde Europa League was nodig voor deze spelersgroep. Ze moesten weten dat ze konden presteren wanneer het er toe deed, en momenteel, in het wereldvoetbal, er is geen betere coach dan Mourinho om dat gevoel van zelfvertrouwen bij te brengen in een team dat het erg mist na drie seizoenen van grote teleurstellingen en slechte komedie.

Als we eenmaal voorbij het overdreven drama van de transferperiode in Engeland zijn, het is overduidelijk dat het komende seizoen het belangrijkste is voor Manchester United sinds het vertrek van Alex Ferguson. Dit team staat op een kruispunt. De spelers hebben de mogelijkheid om in de vergetelheid te raken. Het is een luxe waarmee ze weg kunnen komen, omdat ze wekelijks ziekelijk zwaarlijvige looncheques mee naar huis nemen. Ze kunnen Carrington binnenkomen, kuieren over de plaats, en worden verzonden naar de bank of de reserves voor de rest van het seizoen. Of ze kunnen man-up voor Manchester United, en treden op alsof ze komen opdagen voor de meest gedecoreerde club in Engeland.

Het had erger kunnen zijn, ze hadden kunnen eindigen bij ongelukkige clubs die de afgelopen jaren niet wisten hoe het is om te winnen, of zelfs in verre herinnering. Hier, ze hebben het podium om helden van de nieuwe tijd te worden. Dit is een oorlog om de ziel van de club, en als het verdragen van de persona van de psycho-anarchist aan het roer een strijd is die elk van hen moet strijden, Dan is het zo. Het had erger kunnen zijn.

[Angst en walging in het Theatre of Dreams: https://nl.sportsfitness.win/sport--/voetbal/1002039605.html ]

>>Even voorstellen, Omar Abdulrahman – De frisse prins van het Aziatische voetbal

>>One Season Wonder – Het tweesnijdende zwaard van koesterende wonderkinderen zwaaien