Einde van de wereld | We vroegen Leo Houlding naar zijn missie om het spook van Antarctica te beklimmen

Voordat het Kendal Mountain Festival van dit weekend van start ging, spraken we met de beroemde klimmer en beschermheer van het festival Leo Houlding over zijn recente expeditie om een ​​van de meest afgelegen bergen in de wereld, het spook op Antarctica.

Tweeënvijftig dagen, 1700 km en 31 kampen later arriveerde het team bij Union Glacier na een van de meest logistiek complexe en ambitieuze ondernemingen ooit te hebben voltooid, waarbij moderne verkenning en avontuur opnieuw werden gedefinieerd. De drie mannen reisden met kiteskiën en trokken sleeën tot 200 kg, en werden vaak vastgepind in hun kampen door hevige stormen.

De Berghaus-atleet, geboren en getogen in de Eden Valley van Cumbria, beschrijft wat klimmen voor hem betekent, wat er op zijn bucketlist staat en met wie hij, van wie dan ook in de geschiedenis, graag zou willen klimmen.

Wat inspireerde het Spectre-project?

Ik veronderstel, twee elementen, een daarvan is dat ik in 2012 een andere expeditie leidde in Antarctica naar Queen Maud Land om de berg Ulvetanna te beklimmen en dat was een beetje mijn wildste droom. Als klimmer droomde ik al mijn hele leven van die expeditie en toen we het eindelijk voor elkaar kregen, verliep het vrij vlot. Hoewel die berg extreem afgelegen is, is het eigenlijk maar 100 mijl verwijderd van de lokale logistiek van dat gebied van Antarctica, het ligt vrijwel langs de weg. Dus hoewel het dichtstbijzijnde ziekenhuis 3000 mijl verderop is, ben je eigenlijk maar een uur verwijderd van de bewoonde wereld en dat heeft echt geholpen.

Ik dacht dat het niet cool zou zijn om zoiets episch maar ergens echt afgelegen te doen, dat weken duurt om er te komen en weken om terug te komen. Ik was me al bewust van kiteskiën als een manier van reizen in poolgebieden en ik kende ook Spectre en ik dacht dat dat het was. Het probleem met de Spectre is dat hij meer dan 1000 km verwijderd is van het dichtstbijzijnde alles en dat is buiten het bereik van een skivliegtuig zonder bij te tanken. Om daar te komen moet je meerdere brandstofvluchten maken, wat betekent dat de kosten exponentieel worden en het echt het einde van de wereld is, je zou niet verder weg kunnen zijn. De combinatie van een technische berg proberen te beklimmen met een lange poolreis is zowat het meest hardcore dat ik ooit heb gedroomd.

Was er een punt op de reis waar je voelde dat je het gewoon niet kon doen?

De eerste 20 dagen van de reis waren meedogenloos moeilijk. We waren een heel sterk team, we waren maar met drie en we zijn allemaal extreem ervaren en erg sterk en we stonden op het punt om niet verder te kunnen. Terugkeren was niet echt een optie, maar niet doorgaan wel, en we waren bijna drie weken in die zone, het was echt een hele uitdaging.

Was je eerder op expeditie geweest met je teamgenoten?

Nee. De vaardigheden voor de reis waren buitengewoon uniek. Je moet een goede klimmer zijn, zowel alpine als big wall, je moet poolervaring hebben, je moet een heel goede kiter zijn, je moet drie maanden vrij hebben met Kerstmis en Nieuwjaar en je moet ook een camera kunnen bedienen, tenminste een paar van ons deden dat, dus er is maar een handvol mensen in de wereld die aan dat profiel voldoen.

In een ideale wereld zouden we samen een opwarmtocht hebben gehad, of twee opwarmtochten - een vliegeren en een klimmen - maar dat ging gewoon niet gebeuren. Ik kende Jean (Burgun) redelijk goed en ik kende Mark (Sedon) een beetje, maar die twee hadden elkaar nog nooit ontmoet. Ik wist een beetje dat het goed zou komen, ik kan mijn karakter redelijk goed beoordelen en het is gelukt, eigenlijk had ik onmogelijk betere mensen kunnen vinden om de reis mee te doen. Ondanks de intense ontberingen hadden we een goede tijd.

Wanneer ging je voor het eerst klimmen en wat inspireerde je om de sport te gaan beoefenen?

Ik begon met klimmen toen ik 10 jaar oud was en groeide op net buiten het Lake District in de Eden Valley. Mijn vader was altijd behoorlijk buiten, maar geen bergbeklimmer en een vriend van hem nam ons op een dag mee uit en meteen kreeg ik contact met klimmen, ik wist dat het iets was dat ik wilde doen. Ik heb echt genoten van zowel het fysieke aspect als de probleemoplossende kant, maar meer dan dat was het de snelle weg naar avontuur die verticaal gaan je geeft. Je hoeft niet naar de uiteinden van de aarde te gaan om echt avontuur te vinden als je gaat klimmen, je hoeft alleen maar omhoog te gaan.

Het andere dat me echt aantrok aan klimmen was het gebrek aan regels en voorschriften, je hoeft niet gekwalificeerd te zijn, je hoeft niemand te betalen, je hoeft niet te weten wat je doet. Je bent helemaal vrij om erop uit te gaan en jezelf in een angstaanjagende situatie te brengen en voor de veiligheid is klimmen zelfregulerend omdat mensen van nature hoogtevrees hebben. In sommige opzichten is het best opmerkelijk, vooral in ergens als Amerika waar alles zo gereguleerd is, dat je naar El Cap kunt lopen, zonder te weten wat je in godsnaam met je waslijn doet en je vrij bent om een ​​crack te hebben. Natuurlijk kom je misschien niet van de grond of ga je dood, maar ik hou echt van die vrijheid.

Heb je altijd buiten geklommen of heb je ook binnen geklommen?

Vroeger deed ik mee aan wedstrijden, toen ik nog een junior was. Ik was de Britse Jeugdkampioen in 1996 en klim nog steeds vrij regelmatig binnenshuis, maar voor mij is dat minder dan de helft van het pakket. Je mist wat ik zo leuk vind aan klimmen als je binnen bent.

Je hebt de Spectre beklommen, wat nu?

We hebben eigenlijk niet gedaan wat ik wilde, de zuidelijke pilaar van de Spectre is de route die ik wilde beklimmen, we hebben hem vanuit het noorden beklommen, wat haarkloven is als je een leek bent, maar als je dat niet bent, is er een groot verschil. Dus ik wil teruggaan en het opnieuw proberen, met een beetje meer apparatuur. Dus dat is nog steeds mijn droomklim, wat vervelend is omdat het moeilijk te bereiken is.

Zou je met hetzelfde team willen gaan?

Ja, ik zou niet aarzelen om met hetzelfde team te gaan als ze er zin in hadden, maar er zijn ook een heleboel andere plaatsen waar ik heen zou willen.

Als je met één persoon uit de geschiedenis zou kunnen klimmen, levend of dood, wie zou je dan kiezen?

Het zou cool zijn geweest om met George Mallory te klimmen. Ik maakte een film over Everest in 2007, over de verdwijning van Mallory en Irvine, en raakte zeer intiem met het verhaal, nadat ik een dozijn boeken over het onderwerp had gelezen. Mallory was een heel interessant personage, een van de beste klimmers van het begin van de 20e eeuw en nogal een visionair. Ik had ook graag geklommen met Warren Harding, de Amerikaan buitenbeentje en ook Jim Bridwell.

Als je een superkracht zou hebben, wat zou dat dan zijn en waarom?

Om precies te weten wat het weer de komende 10 dagen gaat doen, tot op de minuut.

[Einde van de wereld | We vroegen Leo Houlding naar zijn missie om het spook van Antarctica te beklimmen: https://nl.sportsfitness.win/recreatie/beklimming/1002047944.html ]