coaching
extreme Sporten
geschiktheid
martial ArtsRoad Kill Cuisine | Maak kennis met de vrouw wiens vriend dode konijnen mee naar huis neemt voor het avondeten
Woorden en foto's door Poppy Smith | Illustratie door Matt Ward
Het was midden in de nacht op de camping en ik had ongeveer een uur geslapen toen ik werd gewekt door een konijn op centimeters van mijn gezicht, dat ronddanste en naar me zwaaide. En voordat je het vraagt, ik had geen van de lokale paddenstoelen geproefd, ik was zes maanden zwanger en we waren op weg naar een bruiloft in het noorden.
Na een paar wazige momenten realiseerde ik me dat het niet meer leefde (in ieder geval) en dat Ted, mijn vriend, vrolijk de kop en de huid van een konijn droeg als een handpop, nadat hij het eerder op de dag van de weg had geplukt en vilde het met een sleutelringmes van ongeveer 2,5 cm lang.
Als Ted iets dood op de weg ziet liggen dat er niet al te vlak uitziet, raapt hij het op. Hij plukt dode dieren van de weg en eet ze al zo'n zes jaar op, sinds die eerste dikke, nog warme fazant gevonden op een landweg in de Cotswolds. Tot nu toe hebben we fazanten, konijnen, houtduiven, eekhoorns en een patrijs gehad, maar niet de heilige graal van verkeersdoden:een hert (daarover later meer).
Nu, er is een regel over doden op de weg, als je een dier aanrijdt, kun je het niet oppakken, maar als je in de auto achter je zit, is de premie helemaal voor jou. Meestal gaat het als volgt:we rijden langs iets dat er niet al te geplet uitziet, Ted stopt bij de eerste gelegenheid gillend tot stilstand, rent terug langs de weg om het op te rapen en keert terug naar de auto met een dode fazant/ konijn/wat in zijn handen er triomfantelijk uitziet. We moeten dan de reis voortzetten met een dood dier in de auto.
Nadat we die eerste fazant in de Cotswolds hadden opgepikt, keerden we terug naar ons huis in Oost-Londen, ik voelde me de hele reis een beetje ongemakkelijk over een grote, dode (“Is het zeker dood???”) vogel die achter me in de auto zat, en googelde "Hoe maak je een fazant klaar". Het werd voorgesteld om het te villen en de veren te verwijderen als een jasje in plaats van te plukken (veel minder rommelig), en om de rug met spek te bedekken, zodat het vet de vogel vochtig houdt tijdens het braden.
Vrouwelijke fazanten hebben meer vet dan mannelijke, maar ze was nog steeds een beetje droog, dus hebben we de fazanten die later op de weg werden gedood tot stoofschotels of taarten gemaakt. Ted bewaart de zeer voedzame harten en frituurt ze natuurlijk als voorgerecht.
Dus waarom pikt Ted, of wie dan ook, verkeersdoden op als je een beugel (twee - een mannetje, een vrouwtje) van geprepareerde fazanten voor minder dan een tientje bij de slager kunt kopen, of een al gevild en ontdaan konijn voor £4?
"Ik pik verkeersdoden op omdat het gewoon slecht wordt op de weg en verspild wordt", zegt hij. “Het is gratis, vers vlees dat best gezond moet zijn en waarschijnlijk verser dan wat je in de supermarkt koopt. Je mag het zelf bereiden, waardoor je je goed voelt bij het eten ervan en je bewust wordt van wat er komt kijken bij de bereiding van vlees, en je weet waar het vandaan komt - het is een dier, niet zomaar iets dat je van de plank pakt een supermarkt.”
De beste manier om op de weg te doden was de dag dat hij een rondreis van 140 mijl van Londen naar Littlehampton fietste voor zijn werk, en terugkeerde als een zegevierende prehistorische jager met twee konijnen, drie houtduiven en een gloednieuwe hoed in zijn rugzak, die allemaal die hij op de weg had gevonden.
Ik kon de tas nauwelijks optillen, hij was zo zwaar. Hij had alle dieren op de reis naar beneden gevonden en had de rugzak de hele dag rondgedragen, omdat hij hem niet wilde afdoen bij het lasbedrijf waar hij werkte, uit angst dat de dode dieren het kantoor zouden stinken. De enige keer dat hij het neerlegde was voor een snelle duik in de zee in zijn onderbroek voordat hij de 70 mijl naar huis fietste.
Ik herinner me dat het hem een paar uur kostte om al die dieren op de keukentafel te villen en te villen, gelukkig was hij behoorlijk nauwkeurig in het inpakken van de ingewanden en ze eruit te halen, zodat ze de keuken niet deden stinken. Niet zoals die keer dat hij een konijnenvel in een zak in onze kleedkamer deed, van plan om het te bruinen om zijn BMX-zadel mee te bedekken, maar het te lang liet staan en er wekenlang een overweldigende stank van rottend vlees in de flat hing.
Hoe dan ook, de houtduivenborsten waren heerlijk, het vlees diep van kleur en rijk van smaak. Hij maakte van de konijnen een stoofpotje met cider, sjalotten en wortelen en serveerde het aan een paar mensen die we de volgende avond voor het avondeten hadden uitgenodigd. De gasten waren er allemaal redelijk goed in en deden er alles aan, of ze te beleefd waren om te weigeren of er oprecht van genoten, ik heb er nooit naar gevraagd.
De meest teleurstellende aflevering voor Ted was toen hij een heel hert oppikte in onze camper… “Toen ik het hert ophaalde was ik op weg naar mijn werk bij The Bicycle Academy in Frome, meer dan een uur rijden. Ik moest het hert in het busje achterlaten terwijl ik de hele dag werkte. Het was zomer, dus het busje werd behoorlijk warm van binnen.”
“Tegen de tijd dat ik thuiskwam, begon het uit te breiden. Het zwol op, er was wat druk opgebouwd binnenin, het was duidelijk niet goed en het begon een beetje te stinken, dus ik legde het terug waar ik het vandaan had. Het was misschien goed geweest als ik de poten eraf had gesneden en ze gewoon had opgegeten, maar omdat ik geen tijd had om het te darmen en meteen te villen, was het bedorven.” Ik was stiekem best wel opgelucht, toen ik me een afschuwelijk bloedbad voorstelde toen hij het leeghaalde, en onze vriezer vol herten zonder ruimte voor vissticks.
Vreemd genoeg lijken we sinds we vanuit Londen naar het platteland zijn verhuisd minder verkeersdoden te hebben gehad. Misschien komt het omdat we nu twee kinderen hebben en minder tijd hebben om te genieten van de lange fietstochten die zulke rijke beloningen opleverden. Maar Ted heeft toch altijd oog gehad voor een leuk, fris hert.
Teds tips voor het oppikken van verkeersdoden
Let op het verkeer wanneer je het oppikt, anders zou je ook verkeersdoden kunnen worden.
Vermijd op een warme dag de hele dag fietsen met de dieren in je rugzak.
Zorg voor een bagagedrager op je fiets om je roadkill aan op te hangen.
Neem een mes en een aansteker mee voor het geval je moet stoppen voor een barbecue.
Vermijd besmet vlees van gebarsten ingewanden.
Sommige kneuzingen kunnen van het vlees worden verwijderd door het in pekel te weken.
Als een fazant rigor mortis heeft, hang hem dan een paar dagen op voordat je hem klaarmaakt.
Als je een hert vindt, moet je het meteen uitduwen en openen om er lucht in te krijgen om het af te koelen voordat het afgaat.
Je kunt op YouTube veel informatie vinden over hoe je een dier moet villen en villen, en recepten voor dodelijke slachtoffers.
Je hebt niet veel gereedschap nodig, ik heb een keer een konijn gevild met een mes van 2,5 cm.
Ga voor meer longreads naar de homepage van Mpora met maandelijkse uitgaven en abonneer je hier op de Mpora longreads-nieuwsbrief
Ga voor meer informatie over Ted naar Ted James Design
[Road Kill Cuisine | Maak kennis met de vrouw wiens vriend dode konijnen mee naar huis neemt voor het avondeten: https://nl.sportsfitness.win/recreatie/camping/1002049117.html ]
camping
camping
camping