Vliegtuigen, treinen en een echt boze vrouw | Hoe de luchthaventransfer van een snowboarder een nachtmerrie werd

10.10 uur Stainach-Irdning

Het is als een woestijn, een witte woestijn, met ijspegels in plaats van tumbleweed. Een platform, geen personeel, een paar ineengedoken passagiers, en die wind. Hoe kan het dat er geen personeel is? Op het infobord staat dat de trein naar Schladming over een kwartier vertrekt. Dus terug naar Schladming, een badplaats, en dat betekent veel bussen omdat het transferdag is... misschien kan ik een stoel in een bus bemachtigen? Ik heb dat eerder gedaan.

Het is echter nog anderhalf uur van daar naar Salzburg, wat me een raam van misschien dertig minuten in Schladming geeft om een ​​vertegenwoordiger/een bus/een aanwijzing/een vervoermiddel te vinden en zelfs ik weet dat dat onmogelijk is. Wanhoop klemt zich vast aan de zoom van mijn jas. Ik sla zijn gerimpelde hand weg.

10.15 uur taxistandplaats

Er staat één taxinummer op een bord en ik kan geen beltoon krijgen. Ik struikel over elk voorvoegsel dat ik kan bedenken, maar het levert alleen hetzelfde resultaat op.

Een man dwaalt af, haalt zijn telefoon tevoorschijn en belt het nummer, maar heeft geen bereik, dus slentert hij terug naar het perron. Ik volg hem, terwijl ik onderweg 'Sprechen Sie Englisch?' kras. Hij doet. Ik leg mijn situatie uit. Hij trekt een gezicht dat veel lijkt op dat van de bewaker in de trein. "Volg mij", zegt hij, en dat doe ik, een verdwaalde puppy die de ski's en laarzen van iemand anders vasthoudt.

We gaan een kleine tabac binnen die ik in mijn blinde paniek niet had gezien. Mijn nieuwe vriend chat met de Frau. Daar is dat gezicht weer. Het wordt echter gevolgd door een glimlach (maar een beetje te moederend als ik helemaal eerlijk ben). Ze belt, praat wat en schudt dan haar hoofd. Ze belt nog een keer, neemt een nummer op, hangt op, belt het nieuwe nummer. Ze praten een tijdje en ze hangt op.

Na wat een eeuwigheid lijkt, lijkt ze me voor het eerst op te merken. "Oh, Milo is er over vijf minuten", zegt ze, "misschien wil je buiten wachten?" Ik zou haar kunnen kussen, maar in plaats daarvan genoegen nemen met het kopen van een cola.

10.25 uur taxistandplaats

Milo trekt op. Hij heeft dat gezicht op, maar het kan me niet schelen. “Kieron? Salzburg?” vraagt ​​hij.

Ik zou kunnen huilen. Ik hou van Oostenrijk. Ik zou Milo op dit moment € 1000 betalen.

"Ja, ik bedoel, ja."

"OK. € 100. We gaan naar de geldautomaat, we halen het op bij Pichlarn Schloss en vervolgens in Salzburg.”

Had ik al gezegd dat ik van Oostenrijk hou? "100%" zeg ik en laat me op de voorbank zakken. Je zou die auto in brand kunnen steken, ik kom er niet uit.

12.55 uur Salzburg Airport – Vertrek

Mijn vrouw en dochter zijn daar en delen een broodje. Yulia trekt een heel ander gezicht dan degene die ik de hele dag heb gezien, maar ze geeft me toch een knuffel.

"Waarom heb je de verkeerde trein gepakt papa?" vraagt ​​Penny. Ik heb geen goed antwoord. Ze zeggen dat het avontuur pas begint als er iets misgaat.

"Mag ik een hapje van je boterham?" Ik vraag het.

Lunchtijd, Noord-Ierland – twee dagen later

In een opwelling bel ik ÖBB, de Oostenrijkse treinmaatschappij. Straf voor het trekken aan de noodstophendel? €90.

Lees hier de rest van Mpora's 'Olympische' uitgave.

Misschien vind je dit ook leuk:

Waarom de wereld meer dan ooit een hoogte-comedyfestival nodig heeft

We gingen skiën in de Franse bergen en het was eigenlijk verrassend leuk