Een zaak voor coaches voor de verdediging

De rol van de verdediger is de afgelopen tien jaar waarschijnlijk meer veranderd dan die van enige andere speler op het veld. en het heeft tot grote verschillen geleid in het onderwijzen van de verdedigingskunsten. De manier waarop een team zijn verdedigers gebruikt, is een van de belangrijkste kenmerken van een club en een manager geworden. Die zinsnede "de manier waarop een team zijn verdedigers gebruikt, ” in tegenstelling tot “de manier waarop een team verdedigt” is de kern van het probleem. Het is iets dat de beste managers en coaches en de meest vooruitstrevende clubs al vroeg in de ontwikkeling van talent in de praktijk brengen. Dus, wat is het verschil, en wat zijn de belangrijkste dingen die verhinderen dat het in de praktijk wordt gebracht?

Het veranderende gezicht van verdedigen

Je hoeft alleen maar naar de topclubs in het Europese voetbal te kijken om te zien dat degenen die de nadruk leggen op verdedigen - en dat doen op de manier waarop we hier in detail zullen treden - degenen zijn die succesvol zijn. Oddschecker toont de clubs die favoriet zijn voor de Champions League, drie van de top vier, en misschien hebben zelfs vier van de top vijf zich geconcentreerd op hun verdediging om ze naar het volgende niveau te stuwen. Alleen al in de EPL, de zogenaamde big five (Manchester City, Manchester United, de sporen, Chelsea en Liverpool) hebben sinds 2017 meer dan 410 miljoen pond aan verdedigers uitgegeven. Manchester City alleen, de ploeg die wordt gezien als een van de meest aanvallende teams in het wereldvoetbal, heeft in die tijd meer dan 175 miljoen pond aan verdedigers uitgegeven.

Op dezelfde manier waarop voorwaartsen verwachten terug te komen en te verdedigen, en keepers moeten hun voeten bijna net zoveel gebruiken als hun handen, de succesvolle verdediger van vandaag moet een aanvallende kant aan zijn spel hebben. En niet alleen op de traditionele manier.

Pacey-vleugelverdedigers met de mogelijkheid om de bal over te steken, maken al tientallen jaren deel uit van het moderne spel. Wat Liverpool en vooral Manchester City hebben, Hoewel, gaat veel dieper. Voor Pep Guardiola, de overname van gespecialiseerde vleugelverdedigers heeft twee cruciale factoren mogelijk gemaakt die, zoals sommigen destijds voorspelden, hebben het fortuin van zijn team omgedraaid. De eerste daarvan is dat de vleugelverdedigers het veld uitrekken door de zijlijn te omhelzen. Dat trekt spelers uit positie, maar ook, creëert ruimte verder in het veld die ze vervolgens kunnen exploiteren.

Het andere dat bij City is veranderd en cruciaal is voor de manier waarop Guardiola wil dat zijn teams spelen, is de snelheid van overgang. Als je de zegen hebt van het tempo van een Kyle Walker, je kunt dat bereiken met vliegende sorties langs de vleugel. Niet iedereen is natuurlijk, maar de vleugelverdedigers inprenten en die spelers voor de achterste drie, vier of vijf is cruciaal om van de verdediging een krachtige aanval te maken. Het is een mentaliteitsverandering die bij alle spelers op het veld moet worden ingeprent. Het vereist ook concentratie en de eliminatie van de grootste bugbears van de coaches, dat van bal kijken. Dan en alleen dan kan het team het vloeiende back-to-front-spel spelen dat niet alleen een genot is om naar te kijken, maar ook een absolute nachtmerrie om tegen te verdedigen wanneer het wordt tegengekomen.

Niet alles over de vleugelverdedigers

De grootste evolutie bij Manchester City, Echter, is niet bij de vleugelverdedigers geweest. Wenkbrauwen gingen omhoog toen Guardiola zoveel geld en vertrouwen in John Stones zette. In typisch Engelse stijl, velen beschouwden de jonge Stones als een speler met duidelijk talent, maar met te veel fouten in zijn kluisje. Stenen wel, en zijn partner achterin, Aymeric Laporte, hebben de manier veranderd waarop mensen naar centrale verdedigers kijken. Balspelende centrale verdedigers zijn niet uniek, maar een belangrijke rol van deze twee is opnieuw die woordovergang. Ze moeten niet alleen de bal winnen, maar ook de overbelasting opzetten die zo belangrijk is voor de effectiviteit van City als aanvallende eenheid. Het is dat vermogen, zowel om de kans te herkennen, maar ook, om het uit te voeren en cruciaal snel uit te voeren, dat maakt het nieuwe soort balspelende centrum weer apart. Door die eigenschappen betaalde Guardiola zoveel voor die specifieke spelers.

Het is wel een dunne lijn. Dat zou allemaal van weinig belang zijn als de verdedigers niet in staat zouden zijn om de defensieve kant van hun taak uit te voeren. uiteindelijk, veel verdedigers beoordelen op het aantal doelpunten dat hun team incasseert, maar snel is dat niet genoeg. Niet iedereen heeft de vaardigheden om de perfecte bal te spotten, veel minder om het te leveren. Een coach kan zijn verdedigers bijbrengen, maar de mentaliteit dat hun rol niet eindigt wanneer de bal de lijn niet is gepasseerd of de aanvaller van de tegenstander niet heeft bereikt. Daarom, het is de taak van een verdediger om niet alleen te verdedigen, maar ook om een ​​verdedigende positie om te zetten in een aanvallende, en dat is iets dat elke speler, ongeacht het vermogen, kan op zijn minst leren.

[Een zaak voor coaches voor de verdediging: https://nl.sportsfitness.win/coaching/coaching-Voetbal/1002044805.html ]