Kunnen we beter trainen?

Vorige week sprak een van onze studenten me na de les en sprak de zin die ik keer op keer heb gehoord (ook van mezelf) in Capoeira….'Ik kan het in de training, maar niet in het spel'. Het is iets dat we allemaal ervaren. We oefenen een zet, een ontwijking of een tegenaanval keer op keer, en dan gaan we aan het einde van de les vol verwachting naar de Roda en dan....niets! De scène die we in ons hoofd hadden is niet uitgespeeld.

Dus waarom is dit , en nog belangrijker, wat kunnen we eraan doen?

Ten eerste denk ik we moeten redelijke verwachtingen hebben wanneer we naar de roda gaan, begrijpen dat Capoeira een unieke mix van uitdagingen is en dat het tijd kost om dingen te ontwikkelen. Geduld en volharding in de training zijn de sleutelwoorden. We moeten er ook voor zorgen dat we de roda betreden zonder vooroordelen over het doen van een bepaald ding. Elke game is uniek en we hebben veel factoren buiten onze controle, dus een vooraf geplande game zal zelden werken, omdat het 'gesprek'-aspect met onze partner verloren gaat. Net als wanneer je praat met iemand die een vooropgezet argument in zijn hoofd heeft dat ze niet kunnen veranderen, is het gesprek saai of eenzijdig.

Dit is niet om zeggen dat we gewoon met deze frustraties moeten leven, en hopen dat onze training uiteindelijk in de roda uitkomt. We werken hard, dus we moeten ervoor zorgen dat onze training kan worden overgedragen naar het spel. Een voor de hand liggende uitspraak, maar hoe doe je dit het beste, zodat we niet terugkomen op mooi werk in de opleiding en dan de resultaten niet zien?

Gelukkig onderzoek in het verwerven van vaardigheden kan helpen. Onderzoek van de laatste 20 jaar moedigt trainingssessies aan om de belangrijkste elementen van het spel in training te repliceren. Dit wil niet zeggen dat we terug moeten naar de jaren 1920 en gewoon veel Capoeira moeten spelen, maar het wil wel zeggen dat een oefening of oefening aspecten van de roda moet bevatten, vooral rond wat de speler waarneemt en hoe hij/zij reageert. Een snelle blik op Instagram- of YouTube-trainingsclips laat zien dat dit niet altijd het geval is. Naar mijn mening suggereert het onderzoek dat voor Capoeira, het herhaaldelijk trainen van individuen of reeksen van bewegingen, zonder tegenstander of in een gang of in een voorgeprogrammeerde volgorde, zal leiden tot een slechte overdracht naar een omgeving die chaotisch en onvoorspelbaar is.

Laten we beginnen onderzoeker Nikolai Bernsteins idee van 'herhaling zonder herhaling'. Zijn idee dat geen enkele beoefenaar ooit een beweging precies zal herhalen, omdat er simpelweg te veel variaties zijn in het lichaam en de omgeving, gaat op voor Capoeira. Dit geldt vooral in de roda van Capoeira, waar een tegenstander ons op elk moment kan proberen aan te vallen of te misleiden. Ook verandert de ruimte voortdurend, in termen van het kijkende publiek en de beweging van onze tegenstander, om nog maar te zwijgen van het ritme van de bateria en het geluid van de muziek. Geen 2 games en situaties zijn ooit hetzelfde! Als je op deze manier denkt, is het vrij duidelijk dat het trainen van 100 radslagen door een hal waarschijnlijk niet veel zal helpen bij het spelen in een roda.

Dus om helpen bij het overdragen van onze training die we nodig hebben om een ​​beetje, of misschien veel, chaos binnen te laten. We moeten beweging met variabiliteit trainen, niet in een perfecte omgeving die in werkelijkheid nooit zal voorkomen. We kunnen 100 macaco's trainen, maar gebruiken verschillende ingangen, verschillende uitgangen en pakken zeker een partner (en pak dan een andere!). Laat ze verschillende bewegingen proberen en kijk waar de beweging succesvol is en wanneer niet. Naarmate we ons meer op ons gemak voelen, kunnen we de chaos vergroten, zo beetje bij beetje lijkt het op wat Capoeira is; een onvoorspelbaar, luidruchtig, chaotisch bewegingsgesprek.

[Kunnen we beter trainen?: https://nl.sportsfitness.win/martial-Arts/Capoeira/1002051907.html ]