The Show Must Go On:een alternatief wedstrijdverslag voor Spurs vs Man City

De match-up van Spurs vs Man City afgelopen weekend was verre van het snelle spektakel dat we hadden verwacht, maar het gaf ons een idee waarom de mannen van Pep Guardiola de titel hebben behaald met nog meer dan een maand te gaan.

Als een circusact van vroeger, Guardiola en zijn Manchester City-team toeren het grootste deel van dit seizoen door het land onder het motto "beste Premier League-team ooit". met fans van de tegenstander die de pure aard van hun spel groeten. Kevin De Bruyne, Sterling, Verstandig, Agüero en Jezus verbinden en verblinden verdedigingen met brutaal gemak, door backlines snijden als een heet mes door boter. Nog, als een tweede act uit een Hollywood-film, er was een terugslag. Bekende vijanden Klopp en Mourinho sloegen tegenaanvallen die de tekortkomingen van Guardiola's kant benadrukten en een einde maakten aan de hoop op een historische verviervoudiging. Annuleer de show mensen, het circus is voorlopig afgelast.

Voor wat dit seizoen een gigantische clash had moeten zijn tussen twee van de meest tactische teams van de Premier League, de wedstrijd tussen de Spurs en Man City was nogal ingetogen. Misschien Sporen, vrijwel verzekerd van een top vier finish, waren meer gefocust op de halve finale van de FA Cup volgend weekend; misschien Man City, nadat hij in eerdere wedstrijden tegen Liverpool en Man Utd was afgebrokkeld, hoopten gewoon in alle rust aan het einde van het seizoen te komen en dan na te denken over het viervoudige dat had kunnen zijn. Hoe dan ook, het was een zenuwslopende wedstrijd vol fouten die de kenmerken van een zwaargewicht-clash misten.

In de wedstrijd komen zonder Agüero of Fernandinho, de uitbank zag er nogal versleten uit voor een team dat honderden miljoenen heeft uitgegeven om een ​​team op te bouwen. De fans van de Spurs genoten ironisch van het feit dat Sterling op de bank zat – hun jeugdspeler Kazaiah Sterling welteverstaan. Stad, zoals hun traditie dit seizoen is geweest, hield meedogenloos balbezit, en had al vroeg moeten scoren, toen Lloris achterbleef toen Sane een schot tegen het houtwerk sloeg. David Silva controleerde de bal met de gedaante van Riquelme uit 2006 - weinig moeite maar maximale resultaten in zijn passing.

Uiteindelijk, voor alle lof over het vermogen van deze stad om zich een weg te banen door teams, het was een Tony Pulis-achtige route één goal die de deadline brak. De Spurs gokte door een hoge lijn te spelen in een poging Manchester City uit het spel te drukken. maar het mislukte als Vincent Kompany, die reus van een leider, lanceerde een lange bal die door de achterlijn van de Spurs stuiterde en Gabriel Jesus in staat stelde om met gemak naar binnen te schieten. Er was geen gevoel van woede bij het thuispubliek; dat doelpunt zat eraan te komen, het was verdiend, en Spurs moesten hun spel verbeteren.

Enkele minuten later echter, Sterling werd net buiten het strafschopgebied neergehaald door Lloris, maar plotseling kreeg City een penalty. We zullen, nou nou, nu wekte dit de woede in de menigte, zoals alleen een dubieuze strafbeslissing kan doen. Ilkay Gundogan stapte op, zoals hij deed op Wembley vijf jaar geleden voor Dortmund in de Champions League-finale, en schoot de penalty met gemak in het net. De stad van vorige maand zou nu een mishandeling op het oog hebben gezien bij 2-0 voor; maar de City-ploeg die vorige week met 3-2 van Manchester United verloor, bevond zich in dezelfde positie, waren nog steeds nerveus, ze lieten Spurs drukken en ja hoor, net voordat het eerste fluitsignaal klonk, Christian Eriksen kreeg er een terug voor Spurs na een nogal toevallige rebound op Ederson. ''Comeback is on lad'' was het gesprek van de familie die naast me zat. Spurs voelde bloed.

Uiteindelijk, het idee van een comeback was een valse dageraad van de hoogste zin. Spurs kwam naar buiten en drong aan op een gelijkmaker, een zwakte in de uitploeg voelend, die vol onzekerheid en twijfel aan zichzelf waren toen ze de laatste 45 minuten naar buiten kwamen. Dat gevoel nam echter af, als, zoals iemand met geheugenverlies die zich plotseling herinnert wie ze zijn, City ontwaakte ongeveer 10 minuten in de tweede helft, Sterling nam de leiding door runs te maken die Sanchez en Vertonghen achteraan volledig blootlegden. Gabriël Jezus was verkwistend, het missen van duidelijke één op één kansen, voordat Sterling zelf een kanshebber miste met Lloris uit positie en Vertonghen gedwongen te wissen als een proxy-doelman.

Net zoals Juventus in de tweede helft wijzigingen aanbracht om de wedstrijd tegen de Spurs in de Champions League van de laatste 16 te winnen, Guardiola nam Sané op en verving hem in de 64e minuut door verdediger Otamendi. de verdediging te versterken en ervoor te zorgen dat Tottenham gefrustreerd werd, het was slechts 8 minuten later dat Sterling een rebound scoorde om de wedstrijd met 3-1 te bezegelen. Spurs keek uit van antwoorden en de laatste 10 minuten van de wedstrijd kregen het gevoel van een trainingswedstrijd, aangezien beide teams de bal rondspeelden zonder veel te doen, terwijl hordes fans begonnen te vertrekken, wetende dat de wedstrijd was afgelopen en dat een vroege trein naar huis de beste optie zou zijn.

Harry Kane, voor alle ''claiming the goal'' grappen op social media deze week, was ongewoon ineffectief in dit spel, waarbij Eriksen en Alli een groot deel van de verantwoordelijkheid op zich nemen wat betreft de aanvalsopties van de Spurs. Lamela had een zware wedstrijd, maar zijn vervanging door Son deed weinig om het spel te veranderen. Voor alle kracht die Spurs had op een bank, een '' verzwakte '' City-bank deed nog meer om het spel te slingeren. De Spurs-getrouwen probeerden moedig een sfeer te creëren in de jaren 90, 000 groot stadion, maar zoals bij vrijwel alle Wembley-spellen, met uitzondering van de Champions League en de North London Derby dit seizoen, het is er niet in geslaagd de intensiteit van White Hart Lane te repliceren.

Pochettino, een gevoel van bijna machteloosheid samenvattend na de wedstrijd, zei alleen: