Van sportschool tot Ironman - Annie's verhaal

Het was januari 2011. Nieuw jaar, nieuwe ik. Zoals veel van die 'New Year's Resolution-ers' had ik besloten wat gewicht te verliezen en fitter te worden. Ik was buiten adem geraakt toen ik een trap opliep, dus ik moest iets veranderen. Samen met talloze anderen in die tijd van het jaar ging ik naar een sportschool. Ik wist niet dat ik op een geweldige reis ging die mijn leven zou veranderen.

Ik kon om te beginnen niet veel doen - slechts twintig minuten op de crosstrainer. Ik was echter te popelen om te verbeteren. Het duurde niet lang om op te bouwen tot een half uur en voordat ik het wist zat ik tot een paar uur op level 20, druipend van het zweet, haar op mijn voorhoofd gepleisterd. Het is een geweldig gevoel, nietwaar?

De eerste maanden heb ik mijn conditie opgebouwd op de cardio- en weerstandsmachines. Toen de zon begon te schijnen en de winter in de lente veranderde, kocht ik een fiets voor mezelf. Mijn allereerste fiets op 20-jarige leeftijd!

Ik had nog nooit eerder gereden, dus ik dacht dat een goede manier om te beginnen mijn woon-werkverkeer door Londen was. Als eerste keer leek dit misschien een vrij gewaagd plan, maar ondanks het voor de hand liggende 'wat had kunnen zijn', werd het uiteindelijk een fantastische manier om door de hoofdstad te reizen en gaf het me een gevoel van onafhankelijkheid.

In diezelfde tijd begon ik buiten te rennen, wat een totaal nieuw concept voor mij was. Ik woonde tegenover een prachtig park, slechts anderhalve kilometer rondom. Het enige dat nodig was, was een prachtige lentezaterdagochtend en dat was het dan. Ik heb nooit meer achterom gekeken.

In februari deed ik mijn allereerste offroad-duatlon. Ik was zo opgewonden. Ik had geen andere keuze dan opgewonden te raken, aangezien de temperatuur rond een zwoele -6°C schommelde!

Een run van 10 km, gevolgd door een mountainbike van 40 km, eindigde met een run van 5 km.

Best. Dag. Ooit. Het voelde als de langste afstand die ooit door een mens is afgelegd, maar wat een gevoel bij de finish!!

Ik was verslaafd. Sindsdien kon ik niet meer tellen hoeveel ijskoude starts in de vroege ochtend ik heb gehad, mezelf in een wetsuit hijsen (de talk vergeten - niet aanbevolen). Maar ik herinner me ze allemaal.

Eind 2016 nam mijn liefde voor langeafstandslopen het over en begon mijn training te domineren.

2017 begon als een geweldig jaar. Ik brak mijn marathon PB in Berlijn, liep mijn eerste 100 km, behaalde een top tien finish in de Sussex Marathon, en was enorm mijn afstand aan het vergroten tijdens lange weekendtrainingen, om me voor te bereiden op een bomvolle zomer van ultramarathons en langeafstandstriatlons. Het was niet de bedoeling. Helaas hebben een gebroken hielbeen en gescheurde pezen mijn training voor de tweede helft van het jaar stopgezet.

Ik heb me nu weer opgewerkt om lange afstanden te trainen, maar ik zal altijd pijn in mijn rechtervoet hebben. Het is een herinnering om training met zorg en geduld te benaderen. Gewond raken door training was niet leuk, maar ongelukken gebeuren en we kunnen ons allemaal wel eens schuldig maken aan overtraining.

Ik heb geleerd om op mijn eigen mentale kracht te vertrouwen om geduldiger en slimmer te zijn met trainen. Mentale kracht helpt je ook door de racedag heen. Kalm en geduldig zijn tijdens de race, en het geloof in mezelf, zijn de belangrijkste dingen waar ik me aan houd, evenals gewoon genieten van het hele moment.

2019 belooft een spannend jaar te worden. Ik kijk uit naar de marathon van Londen, een loop van 106 km rond het Isle of Wight en een Ironman in juli. Het uitvoeren van de JOGLE (John O'Groats naar Lands End) aan het einde van de zomer zou het jaar mooi moeten afsluiten.

Oh, en ik word nog steeds buiten adem als ik een trap op loop, sommige dingen worden er gewoon niet makkelijker op!

[Van sportschool tot Ironman - Annie's verhaal: https://nl.sportsfitness.win/sport--/Triathlon/1002054696.html ]