Geloven en bereiken - de Portsmouth Duathlon

Loop een fietstocht. Dat is alles. We spraken met Wiggle-atleet Dan Bartlett om te zien hoe hij het deed tijdens zijn eerste duatlon in Portsmouth.

De week voor mijn eerste evenement van het seizoen was niet de beste tijd om griep te krijgen. Met nog dagen te gaan aan bed gekluisterd, niet in staat om te trainen, besloot ik zo snel mogelijk weer op het goede spoor te komen en bleef ik hopen dat ik de startlijn zou halen.

De ziekte betekende geen conditionering, niet rennen, niet fietsen. Het enige wat ik kon doen was rusten. Op dit punt zouden de meeste atleten zich terugtrekken om te herstellen. Geen optie voor mij. Ik had de Portsmouth Duathlon laten vallen als mijn grote evenement om 2019 te lang op gang te brengen. Ik was vastbesloten om de cursus te omzeilen, wat er ook gebeurde.

De racedag kwam maar al te snel voorbij. Een vroege start, nog een laatste fietscontrole en ik kon me inschrijven.

Er waren ongeveer 120 mensen binnengekomen. Behoorlijk overweldigend als je bedenkt dat ik niet de beste start had gehad in de training voor een evenement als dit. Ik zette de fiets af in de overgang, had een energiegel en ging naar de startlijn.

Opwinding vulde de lucht, de atmosfeer zoemde van verwachting. Ik bevond me vooraan in mijn golf bij de startlijn. 3,2,1 GO! We waren vertrokken.

Ik liet me meteen achter in de roedel vallen, wat niet helemaal onverwacht was. Ik had 2 doelen:1) rondkomen en 2) niet laatste worden.

Het verste dat ik ooit eerder had gerend, was 5 km. Twee runs van 5 km met een fietstocht van 15 km in het midden waren voor mij onbekend terrein.

Ik overtrof mijn verwachtingen toen ik de eerste etappe in ongeveer 26 minuten voltooide. Vier minuten van mijn 5 km PB.

Ik voelde me zelfverzekerd, stapte over op fietsschoenen, zette mijn helm op en rende weg van de overgang naar het begin van de fietsstint. Geen teken van de leiders, of iemand anders. Ik maakte me geen zorgen - ik wist dat ik zou kunnen putten uit mijn ervaring met wielrennen als tiener.

Met een grote maar comfortabele versnelling kon ik het parcours van 15 km met een gemiddelde snelheid van 20,4 mph afleggen, terwijl ik mijn rivalen uitschakelde terwijl ik ging. Ik denk dat ik bijna een kwart van het veld passeerde. Mijn wielerachtergrond heeft zeker zijn vruchten afgeworpen en me in een sterke positie voor de finale gebracht.

Mijn heroïsche inspanning op de motor begon echter zijn tol te eisen en het laatste stuk naar de overgang was zwaar. Mijn benen begonnen te krampen. Mijn hartslag schoot omhoog naar 188 bpm. Ik dacht dat ik er klaar voor was. Ik strompelde mank van de fiets en dronk een energiegel op, voordat ik mijn hardloopschoenen weer aantrok.

Hardlopen was ineens een worsteling geworden. Beide benen wilden gewoon niet bewegen. Het was geest over materie terwijl ik mezelf voorwaarts bleef duwen, vastbesloten om niet op te geven.

Ik kreeg een tweede wind toen de gel begon te werken en de kramp stopte. Het was niet genoeg. Ik was klaar voor. Geen energie, geen conditie en tegen een afstand aanlopen die ik nog nooit eerder had gelopen, ik ging langzamer lopen en besloot dat ik alleen maar de lijn wilde halen.

Een paar van die rivalen die ik op de fiets was gepasseerd, kwamen me opnieuw inhalen. Dat vond ik prima. Hardlopen was duidelijk niet mijn sterkste punt. Het enige wat ik kon doen, was op afstand afhaken. Zonder hardloophorloge dat me mijn tempo en afstand kon vertellen, kon ik alleen maar voelen.

Ik bereikte de pier met nog 600 meter te gaan. Ik kon de finish zien. Mijn lichaam was kapot, maar ik versnelde het tempo. Het voelde alsof de laatste 600 uren duurden, maar de lijn kwam steeds dichterbij. Toen kon ik het timingbord zien. Een uur en drieëndertig.

Ik kon de tijd niet geloven, ik slaagde erin een halfslachtige sprint over de streep te sprinten en dat was het dan. Ik heb het gehaald. 10 km hardlopen met een fietsstint in het midden.

Mijn doel was twee uur. Een uur vijfenveertig aan een stuk.

Ik was chuffed met een uur en drieëndertig. Ik ben geen hardloper, dus dit voelde als een enorme prestatie. Ik had er misschien zelfs van genoten. Zozeer zelfs dat ik me heb aangemeld voor de volgende race op 24 maart!

Door de pijn en de krampen heen heeft deze ervaring me over het algemeen de motivatie gegeven om te trainen, (hopelijk) geen griep te krijgen en te proberen mijn tijd op het volgende evenement over vier weken te verbeteren.

Het is mijn vaste overtuiging dat je alles kunt doen, ongeacht je conditie. Zolang je met je hoofd op de goede plek zit en één doel voor ogen hebt, kun je resultaat boeken.

Grote schreeuw naar Mizuno, dhb en Vitus voor het helpen met een geweldige kit. Ik hoop in de toekomst meer van dit soort ervaringen te kunnen delen!

[Geloven en bereiken - de Portsmouth Duathlon: https://nl.sportsfitness.win/sport--/Triathlon/1002054697.html ]