Een verrassende diagnose leidde deze atleet naar de triatlon

Voor toegang tot al onze trainings-, uitrustings- en raceverslagen, plus exclusieve trainingsplannen, FinisherPix-foto's, evenementkortingen en GPS-apps,>","name":"in-content-cta","type":" link"}}'>meld je aan voor Outside+.

Zoals zoveel nieuwe hardlopers raakte Chris Wodke geblesseerd tijdens het trainen voor haar eerste marathon. Toen ze naar antwoorden zocht waarom haar kuiten zo strak waren, stonden artsen en fysiotherapeuten voor een raadsel.

"De gemiddelde persoon kan zijn voet ongeveer zes graden naar achteren buigen", zei Wodke. "Mijn rechtervoet stond op min drie graden."

Ondanks een gebrek aan antwoorden bleef Wodke rennen. Ze werd geplaagd door verwondingen - frequente schaafwonden door struikelen, enkels die veel te gemakkelijk verstuikten, en aanhoudende pijn in haar benen, maar schreef het louter op onhandigheid en haar ongewoon strakke kuiten. Pas vier jaar later, toen een fietsongeluk Wodke naar het ziekenhuis stuurde, kreeg ze meer stukjes van haar unieke blessurepuzzel.

“Ik was aan het fietsen toen een chauffeur een autodeur voor me opende. Ik heb er met mijn hoofd tegenaan geslagen en heb nog steeds een geheugengat van zes uur vanaf die dag', zei Wodke. Vanwege de neurologische symptomen werd een specialist toegewezen aan de zaak van Wodke. Hij was er zeker van dat Wodke een neurologische aandoening had en raadde aan om te testen op aandoeningen zoals amyotrofische laterale sclerose (ALS, ook bekend als de ziekte van Lou Gehrig). Het was angstaanjagend en overweldigend voor Wodke, vooral omdat ze er zeker van was dat haar enige probleem was dat ze haar hoofd had gestoten bij een fietsongeluk. Ze besloot de neuroloog niet te vervolgen.

Nadat Wodke was genezen van het fietsongeluk, had ze moeite om haar vorm als hardloper terug te krijgen. Hoe hard ze ook trainde, ze kon geen mijlen van 10 minuten breken, ondanks het gemiddelde van zeven minuten vóór haar ongeval. Zij was moe. Haar voeten begonnen te tintelen en te branden. En er was die constante spanning in haar kuiten.

Rond diezelfde tijd begon Wodke's bejaarde vader moeite te krijgen met het beklimmen van de trap naar zijn slaapkamer op de tweede verdieping thuis. Haar tante had ook soortgelijke problemen. Een paar jaar later werd bij beide nichtjes van Wodke een neurologische aandoening vastgesteld. Wodke realiseerde zich dat de specialist in het ziekenhuis misschien toch gelijk had. Tien jaar na haar ongeluk maakte ze eindelijk een vervolgafspraak met een neuroloog.

Testen bevestigden dat Wodke de Charcot-Marie-Tooth-stoornis had, of CMT, een genetische degeneratieve ziekte die de zenuwen in de armen en benen beschadigt. Veel voorkomende symptomen zijn spierzwakte, verminderde spieromvang, verminderd gevoel, hamertenen en hoge voetbogen.

Wodke was geschokt - ze had nog nooit van CMT gehoord. Ze was meer geschokt toen ze hoorde dat er elk jaar evenveel gevallen van CMT zijn als multiple sclerose. CMT is een van de meest voorkomende erfelijke neurologische aandoeningen in de Verenigde Staten, maar de meeste mensen hebben er nog nooit van gehoord.

"Het leek niet goed", zei Wodke. “CMT treft meer dan 160.000 Amerikanen en 2,6 miljoen mensen wereldwijd. Ik besloot dat ik wilde racen om het bewustzijn te vergroten.”

Met een nieuw doel voor training (en een nieuw begrip van de manier waarop haar lichaam werkt met CMT), veranderde Wodke de manier waarop ze duursporten benadert. In plaats van te proberen de pijn te doorstaan ​​en haar snelheid terug te krijgen, ziet Wodke lichaamsbeweging nu als iets dat gedoseerd moet worden, zoals medicatie.

“Door mijn beperkingen van CMT kan ik niet elke dag hardlopen. Als ik dat doe, raak ik gewond", zei Wodke. “Dus kwam ik in een patroon van drie dagen per week hardlopen (snelheid, tempo, lang) en af ​​en toe crosstraining met zwemmen en fietsen. Omdat ik al aan alle sporten bezig was, dacht ik dat ik triatlon eens zou proberen.”

Triatlon heeft Wodke geholpen haar liefde voor hardlopen te bevredigen en heeft haar ook een nieuw platform gegeven om het bewustzijn te vergroten. Ze is viervoudig lid van Team USA in Aquathlon en heeft zich gekwalificeerd voor de ITU Wereldkampioenschappen in triatlon met lange gangen, duatlon lange parcours, sprintduathlon, aquabike en wintertriatlon. Ze richtte ook Team CMT op, een groep atleten die via sport de stoornis onder de aandacht brengen. De 200 leden van het team hebben de gemeenschap in het algemeen geïnspireerd en opgeleid, evenals degenen met de diagnose CMT.

"Ik heb het gesprek in de gemeenschap zien veranderen van 'Ik kan niet sporten' in 'Wat voor soort oefening kan ik doen?'", zei Wodke. "Actief zijn kan een positieve verandering zijn in het leven van mensen, en het geeft ze hoop."

Wodke heeft een lange weg afgelegd in haar reis met CMT, maar ze heeft geen zin om te vertragen. “Het werk gaat altijd door. Het is moeilijk om geld in te zamelen voor behandelingen en genezing van een ziekte waarvan nog niemand heeft gehoord.”

[Een verrassende diagnose leidde deze atleet naar de triatlon: https://nl.sportsfitness.win/coaching/Andere-Coaching/1002054243.html ]