Recht van overpad met de Retreat

Q: Op het commandohek, beide schermers beginnen zich uit te strekken... een gaat vooruit en een achteruit. Beide raken geldig. Wie raakt aan?

EEN: De echte vraag is afstand.
Bij het commandohek, de schermers zijn, per definitie, buiten afstand. Vroeger of later, de een of de ander zal ervoor moeten zorgen dat de afstand kleiner wordt. Als de oprukkende schermer voetenwerk doet om de afstand te verkleinen, dan valt hij aan. Als de terugtrekkende schermer de afstand verandert door te stoppen, voortschrijdend, of vertragen, dan is hij de aanvaller.

Hoewel de regels niet specifiek ingaan op de impact van teruggaan op prioriteit, het is belangrijk om te focussen op de tactische situatie, niet op één aspect van een complexe reeks handelingen.

Alles gelijk, de oprukkende schermer heeft het voordeel. Het is de taak van de terugtrekkende schermer om iets te creëren. (vroeger of later, hij gaat het einde van de strip raken!) Maar, totdat de afstand verandert, er is geen prioriteit.

Volgende vraag:
Hoe vaak krijgt de terugtrekkende schermer prioriteit in de echte wereld? Het lijkt erop dat de veronderstelling is dat door te kunnen slaan, de oprukkende schermer heeft de aanval. Hoe kan de terugtrekkende schermer (door te stoppen of te vertragen om de afstand te verkleinen) de scheidsrechter daadwerkelijk overtuigen dat het hun actie was (vertragen) versus de actie van de aanvaller (constante "druk" handhaven totdat de terugtrekkende schermer niet kon " houd je goed")?

Hoe kan dit worden beantwoord zodat het past in de echte wereld van hoe dingen op de piste door de scheidsrechter worden waargenomen? Nog andere visuele wachtrijen waarnaar u op zoek bent?

EEN:
We zullen, in de echte wereld, dit soort acties is zelden, indien ooit gezien. Schermers trekken zich gewoon niet terug en maken geen dreigende acties met het mes, als een regel. Dit was een zeer hypothetische situatie, illustreren
een punt in de tekst van de regels.

Dat gezegd hebbende, echter, Ik heb de truc van terugtrekken gezien (en gebruikt) om de tegenstander uit te lokken, dan een plotselinge verandering van richting, of zelfs maar een plotselinge vertraging, kan de terugtrekkende een tactisch voordeel geven, en
verander de tabellen.

In dat geval, opmars en terugtrekken had niets te maken met aanval.

In de meeste situaties, het begin van prioriteit in zowel folie als sabel wordt gecreëerd door dominantie van afstand. De schermer die de afstand verkleint (naar het oordeel van de scheidsrechter) heeft de eerste aanduiding van voorrang. Dan moet hij iets doen. Aarzeling op dit punt is altijd fataal. in sabel, er is de toegevoegde eis van correctheid van uitvoering (verlengde arm, mes op 135 graden, beperkingen op voetenwerk, enzovoort). De eisen aan folie zijn minder specifiek.

Kortom:in bijna alle gevallen een terugtrekkende schermer heeft geen voorrang, in welk wapen dan ook. Echter, het simpele feit van een terugtocht moet worden begrepen in de context van de tactische situatie. Het kan een opstelling zijn. Gewoon terugtrekken verliest niet noodzakelijkerwijs de prioriteit. Anderzijds, gewoon vooruit gaan, of zelfs de arm strekken, garandeert niet dat iemand aanvalt. Het is een van die kleine dingen die folie en sabel scheidt van degen….