Opzettelijke praktijk en Rio Ferdinand

Voor degenen onder jullie die mijn boeken hebben ondergedompeld en frequente lezers zijn van mijn blog en tweets, je weet dat ik gefascineerd ben door praktijk en training - in het bijzonder, wat kwaliteit van de praktijk en effectieve training is.

Ik denk dat de brief van Rio Ferdinand aan zijn 12-jarige zelf een inzichtelijk voorbeeld is van het belang van de grondbeginselen van opzettelijke of diepe oefening (ik noem het toevallig opzettelijke oefening waar ik het over heb in Soccer Brain en Soccer tough II). Wees gewaarschuwd dat er veel gevloekt wordt in het artikel van Rio .

Rio groeide op in een ruig stedelijk gebied in Londen - een plaats genaamd Peckham. En in het artikel herinnert hij zich hoe, als 12-jarige hij moest door een zigeunerkamp lopen om een ​​veld te bereiken waar een selecte groep van 20-30 jonge volwassenen voetbalde. Uit het artikel:

Het veld is net aan de andere kant van het pad. Slechts 100 meter verderop. Niet veel verder te gaan. Je moet gewoon door dit zigeunerkamp zien te komen. Mensen gaan naar je roepen. Ze gaan **** zeggen als je langsloopt. Je weet hoe deze kampen zijn. Ze zijn harig. Ze zijn gevaarlijk. En vol met honden. Ik weet, je haat honden.

En als je dan eindelijk bij het gat in het gaashekwerk komt, trek het prikkeldraad terug en klim erdoorheen om op het veld bij Burgess Park te komen, het zal het waard zijn, maat.

Maar je gaat niet meteen spelen. Je zult jezelf moeten bewijzen. Vijfentwintig, Er zijn al 30 jongens en ze zijn niet geïnteresseerd in een paar magere kinderen op het veld. Deze zijn groot, volwassen mannen. Het gaat er dus allemaal om wie het meest agressief is, wie is het luidst. En nu, dat zal jij niet zijn.

Maar blijf teruggaan. Elke week, ga. Ook als je maar aan de zijkant zit. Ook al trap je de bal alleen maar met Gavin. Ze hoeven je maar één keer op te merken. En op een dag, ze zullen het eindelijk doen.

Ik hou daarvan!!! Blijf teruggaan ... elke week, ga.

Was hij bang? Waarschijnlijk. Was er twijfel in zijn hoofd? Absoluut. Maar hij wist diep van binnen dat de groep spelers die zich op het veld buiten het zigeunerkamp had verzameld, hem een ​​manier bood om zijn spel verder te ontwikkelen dan hij voor mogelijk had gehouden.

Dus bracht Rio Ferdinand tijd door met het ontwikkelen van zijn spel met oudere spelers – veel oudere spelers. Spelers die mannen waren. Spelers die sneller waren dan hij, sterker dan hij, beter dan hij. Nog een keer, uit het artikel van Rio:

En je gaat voetballen. En je gaat tegen echte mannen spelen. Dit zijn grote Afrikaanse jongens - Nigerianen, Ghanezen - snel, sterke jongens. En ze gaan je de stuipen op het lijf jagen. Als je de bal te lang vasthoudt - bam! - ze zullen je neerslaan zonder er zelfs maar aan te denken.

Niet huilen. Toon geen emotie. Zeg niets. Je wilt gek worden, maar dit is niet zoals spelen tegen een van je vrienden, waar je terug kunt klappen, "Wat doe je'?" Je hebt te maken met grote jongens en al hun maten, dus hou jezelf in de gaten.

Rio moest zich uitstrekken. Zelfmanagement moest hij leren. Hij werd onder druk gezet om zijn vaardigheden te ontwikkelen, dingen sneller doen, sneller. Hij moest compromisloos zijn ... allemaal op 12-jarige leeftijd. Geen wonder dat hij een van de belangrijkste verdedigers in het wereldvoetbal werd.

interessant, in een hoofdstuk in Soccer Tough beschrijf ik de ontwikkeling van de voormalige Engelse Premier League-spits Kevin Gallen, en hoe hij een soortgelijke druk als Rio ervoer door constant met zijn oudere broers te spelen. En in Soccer Tough II beschrijf ik hoe Rachel Yankey, Engelands meest afgedekte speler, deed zich voor als een jongen om een ​​potje te voetballen, een beslissing die haar hielp om sneller met de bal om te gaan. Het drukte een snelheid en agressiviteit in haar geest en lichaam die haar in staat stelden het toppunt van het vrouwenspel te bereiken. Rio, Kevin en Rachel waren onderworpen aan opzettelijke oefening... ze trainden met een doel, met focus en ze werden uitgerekt door grotere, sterker, betere spelers dan zijzelf.

In mijn boeken verdeel ik Intentional Practice in vier gebieden. Laten we ze eens kort bekijken:

1. Interessant: Opzettelijk oefenen is interessant. Het trekt de aandacht en houdt vast. Het absorbeert de mentaliteit. Dit betekent niet dat het altijd leuk is, maar het is betekenisvol is voor de persoon in kwestie.

Maak jij als coach je trainingen interessant? Neem je sessies op die spelers helpen alert te blijven, levend en ingeschakeld?

2. Intens: Opzettelijk oefenen is moeilijk. Het rekt je uit en duwt je uit je comfortzone. Het vraagt ​​meer van je. Het vereist een innerlijke stem die energie geeft en “push” roept.

Ben je als speler net als Rio je comfortzone aan het oprekken? Vraag je meer van jezelf?

3. Geïnternaliseerd :Opzettelijke oefening vereist nadenken. Het is niet alleen actie zonder oordeel. Die 'gewoon doen'-houding en mentaliteit is voor de wedstrijddag. Tijdens de training moet een speler constant het proces van zijn training onderzoeken:

"Behoud ik mijn lichaamsvorm?"

"Ben ik in de juiste positie gekomen zoals ik wilde?"

"Heb ik meer foto's gemaakt dan gisteren?"

"Time ik mijn sprongen op hoeken en vrije trappen beter?"

4. Geïntegreerd: Net zoals spelers zelfbewust zijn tijdens opzettelijk oefenen, integreren ze ook hun persoonlijke reflecties met feedback van hun coach.

Als coach is jouw feedback een cruciale bepalende factor voor hun succesvolle overgang in het leerproces. Ze kunnen hun bewustzijn en begrip van hun spel internaliseren en verbeteren, maar ze kunnen zichzelf op dit moment niet zien spelen.

Bereikt jouw stem als coach elke speler die er is? Kun jij je deskundige blik op elk individu werpen?

Opzettelijke of diepe oefening (of zoals ik het noem, opzettelijke praktijk) is van vitaal belang voor de ontwikkeling van vaardigheden - technisch, mentaal en fysiek. Gebruik je de kunst en wetenschap van intentioneel oefenen in je trainingssessies en in je coachingcultuur? Als je een speler bent, leer je dan met opzet?

Herinneren, om een ​​paar minuten de tijd te nemen om te lezen hoe Rio groeide als speler... geniet van het artikel, het is echt een geweldig inzicht in de ontwikkeling van een kampioen.